mutlu olmayı beceremeyen insanların ortak özellikleri

daha iyisini hakkettiklerini düşünmeleri.

farkındalık.
kendisinin veya çevresinin farkında olma durumu.
dünyanın aslında çok küçük ve değersiz olma hali...
dünya değersiz ama hayat değerlidir.
bir yaşamı sürdürebilmek zordur arkadaşlar evet ama mutlu olmaya istekli oldukça mutsuz oluyoruz.
bunun olayı bu.
istesek bile yapamıyoruz.

çocukken mutlu olduğu anlara birilerinin çomak sokmuş olması. insan bu şekilde büyüyünce mutlu olacağı anların tadını bile çıkaramıyor. her an bir şey olacak bu an bozulacak tedirginliği ile geçiyor tüm ömrü.

-farkındasızdırlar. şöyle ki; farkindaliktan tureyen "gercek"cilik, serap kivamindaki mutluluga golge dusurebilir bu dogrudur. lakin aptalliktan gelen nice pismanliga da esasinda engel olur.
-gecmisindeki keskelerine, gelecegindeki tedirginliklerine takilidirlar.
-mutluluk beklentileri kosulludur. birilerine ya da bir seye sahip olduklari noktada mutlu olabileceklerini dusunurler ancak sahip olduklarina da kör ve sagirdirlar.
-memnuniyetsizdirler. insanin icini curutecek nitelikte olumsuz ve sikayetseverdirler.
-beklentileri cok utopiktir, memnuniyetsizlikleri de bundan kaynaklidir.
-bu kisisel gozlemim; genellikle siyah giyerler, suratlari asıktir ve cok atarli giderli konusurlar. nahlet gelsin hepsine...

mal gibi mutluluk mutluluk diye zırlamaları..

beceriksiz olmaları?

mutluluğun geçici olduğunu bilmeleri. mutluluk denilen kavramın sadece bir hormondan ibaret olduğunun farkına varmaları. bu insanlara hayatlarında en çok istediği şeyi verseniz dahi mutlu olmazlar. çünkü bilirler ilk başta onları mutlu eden şeyin bir süre sonra onlar için sıradanlaşacağını. çünkü insan biyolojisi böyledir. hayatınızda olumlu birşey olur. beyin endorfin salgılar. kendinizi mutlu hissedersiniz. belli bir süre sonra endorfin yavaş yavaş düşmeye başlar ve sonunda sizi mutlu eden şey yavaş yavaş sizin için sıradan birşey haline gelir. geçici şeyler insanı tatmin etmez ve tatmin etmediği için bazı insanlar geçici şeylerle meşgul olmak istemez. herşeyle mutlu olan insan ise kendisini bir illüzyona kaptırmıştır. tek yaptıkları kendilerini kandırmaktır.

kendilerini sevmemeleri ve sürekli başka hayatlarla kıyas yapmaları kendi çnlerine elnidekilere bakmamaları. her zaman daha iyi ve daha kötü şartlarda hayat vardır. bu durumda kimse mutlu olmamalı mıdır?

örnek olarak "ben" burdan okuyayım da onları yapmayayım. mutlu olmak benim de hakkım

herşeyi kıyas etmeleri.. akrabaları, komşuları ile yaşantısını, malını kıyas etmesi. birak abi yaşa gitsin işte nede olsa bi gün o kontak kapanacak öyle yada böyle...

mutlu olmak bir beceri değildir. hatta pasif bir eylemdir bu; hiçbir şey yapmaz, düşünmez ve yalnızca varolan duruma bakarsan mutlu olabilirsin. bu nedenle kendini yaşama bırakmamak ve zihnini kaygıyla boyamak ortak özelliklerden birisi olabilir.

bit yeniği aramak.

dümdüz mutlu ol işte. ama yok, iyice bozup karıştırmışlar.

gece uyuyamamak

seni de mutsuz ederler. en belirgin ortak özellik bu. kendi mutlu olamaz seni de mutsuz eder.

türk vatandaşı olup türkiye sınırları içinde yaşamaları malesef.

hayatı akışına bırakmamaları. sürekli sorun bulmaları.

özellikle belli bir yaşa gelmiş insanlar geliyor aklıma. kendileri düzgün bir gençlik geçiremediği için etrafındakilere kan kusturuyorlar. aksi, çekilmez, kuralcı yapıları oluyor. ama bunu yaşa da başlamamak lazım. bir örnek vermem gerekirse bir arkadaşım vardı. zorla kapatılmıştı. aslında istediği bu değildi. hayatındaki diğer tüm olan şeyler de onun kararı dışında gerçekleşiyordu. ve bir zaman sonra fark ettim ki hayalini kurduğu şeyleri yapan insanlara karşı aşırı bir öfke besliyordu. kendi fikrini alanlara karşı inanılmaz bir nefret ile yaklaşıyordu. çünkü içten içe kıskanıyordu. istediği yaşamı başkaları yaşadığı için. ya da bir yaşlı insandan örnek verelim. genelde gençliği kötü geçmiş bir insan gördüğünüzde yaşlandığında aksi bir insan olur çıkar. ona göre her şey gereksizdir. genç bir insanın yaptığı her şey gözüne batar. her şeyi eleştirir. çünkü kendi hayatı gelir gözünün önüne. ister istemez kendi yaşamadığı için içinde nefret besler. çok azdır böyle olup da mutsuzluğunu insanlara yansıtmayan. mutlu olmayan insanların genel özelliği budur işte. başkalarının da mutlu olmasına tahammül edemezler, bundan rahatsızlık duyarlar

bencil olmaları

bak yazdım #1399914

düşünmek.saplanmak sabit bir düşünceye.

mutsuzlukta daha güvende hissetmeleri ve bu konfor alanlarından çıkmamaya yeminli gibi davranmaları mutlu olmayı beceremeyen insanların ortak özellikleridir.
onlar mutlu olmayı beceremiyor değildir, mutlu olduklarında kendilerini doğru hissetmedikleri, oraya ait olmadıklarını sandıkları için mutsuzluğun güvenli kollarından asla uzaklaşmamayı seçerler.