nasıl dayandın sorusu

kendi kendime de çok sorduğum bir sorudur bu. çoğu zaman kendime hayret ediyorum.
yapamam halledemem dayanamam dediğim her şeyin bir şekilde üstesinden gelmiş buluyorum kendimi.
geceler boyu hunharca ağlıyorsun, ne durumda olduğunu kimseye söylemiyorsun. kendi başına devinip duruyorsun. sonra bir bakıyorsun onu da atlatmışsın.
aslında çoğu zaman da dayanmaktan başka çaren olmadığı için dayanıyorsun.

"tırnaklarımı geçirip toprağın sırtına..."

dayanamadım ki, ben iyi rol yaparım sadece.

dayanana dayıycan mottosuyla.

a snowy cold mountain and some cuts right through wrists would do it.

çok korktum, o kadar anı ile nasıl başa çıkacağım bilemedim. çok utandım o kadar söylenenlerden sonra insanları haklı çıkarmaktan. çok sustum konuşursam bir daha dönülmez o yoldan diye.

sonrası iyilik güzellik.

duvara dayandim. direge dayandim, yataga dayandim. evet.

dayanamadım.

kafa kıra kıra, engelleri yıka yıka.

sonuçta yaşama hakkın mücadele gücün kadardır.

dayanamadık kardeş. yıkıldı bir yanımız.

bu soru hayatım boyunca bana bir defa soruldu, bir daha da unutmam ne yerini ne de zamanını.

meseleleri mesele etmeyerek. bir dünya markasiyim bu konuda. ihih.

az önce kedisinin burcu hakkında konuşan ve 25k' lik kahve makineleri almaya aniden karar verebilen insanların yanında satirik şakalar yaparak dayandım

bol bol 101 oynayarak.

valla ben mi dayandım yoksa bana mı dayadılar o kısım biraz muallak ama, herşey er geç bitiyor bunu bilerek dayandım diyelim.

neye mesela?

maalesef içimde çok arsız bir neşe var. ne yaşarsam yaşayayım, an acı zamanlarda hiçbir şey bulamazam kendi halime güldüm.

dayaktan yüzüm gözüm patladı aynaya bakınca aklıma emrah filmlerindeki "emrah koş!" repliği geldi ona güldüm.

bazen de yüzüm gözüm balon gibi şişti dağıldı evde notr dame'nin kamburu gibi iyice bükülüp "esmeraldaaa!" diyerek gezdim.

bazen rocky gibi triplere girdim. "adrieaaaaaan!" diye bağırdım.

akciğerlerim su topladığı vakit sesim travesti gibi çıkıyor diye kardeşlerime poliiiis diye bağırırdım. ne konuşacaksam travesti kavgası eder gibi konuşurdum.

şöyle boylu boyunca yatmayı hiç beceremedim. düştüğüm zaman yanımda bir saniye bile beklemeden giden kişilere de çok selam ederim. ben bilemediğim bir şekilde kendi neşeme dayandım öyle kalktım.

içimde fırtınalar kopsa da yüzümde rüzgar esmez..

düşman topraklar...
190 adamım kar belimi geçiyor donuyorum beynim aklım yalvarıyor bir dakika uyumak için ama biliyorum ki gözümü kapattığım an sonsuzluk uykusuna dalacağım, direniyorum beynime aklıma kendime...
arada bıçağımın ucunu batırıyorum ayaklarıma kendime gelmek için, şimdi üsküdar da olmak vardı diyorum kendime elimde seyyardan alınmış demli bir çay ve simit ile kız kulesini izlemek vardı diyorum, az kaldı sabret tekrar olacak o an diyorum kendime...
ve beklenenler görününce kopuyor kıyamet, çocuğa zulm eden kundaktaki bebeğe acımayanlar türk ile tanışıyor ve onları cehennem zebanileri karşılarken barutun kan ile olan birlikteliğinden doğan demirimsi bir koku sarıyor damağımı...
hiç tanımadığım bebekler huzurla büyüsünler diye dayandım bunca şeye.

öyle gerekiyordu, gerekeni yaptım.
hâlâ da yapıyorum, elimden geldiğince. *