nasıl dayandın sorusu

valla ben mi dayandım yoksa bana mı dayadılar o kısım biraz muallak ama, herşey er geç bitiyor bunu bilerek dayandım diyelim.

neye mesela?

maalesef içimde çok arsız bir neşe var. ne yaşarsam yaşayayım, an acı zamanlarda hiçbir şey bulamazam kendi halime güldüm.

dayaktan yüzüm gözüm patladı aynaya bakınca aklıma emrah filmlerindeki "emrah koş!" repliği geldi ona güldüm.

bazen de yüzüm gözüm balon gibi şişti dağıldı evde notr dame'nin kamburu gibi iyice bükülüp "esmeraldaaa!" diyerek gezdim.

bazen rocky gibi triplere girdim. "adrieaaaaaan!" diye bağırdım.

akciğerlerim su topladığı vakit sesim travesti gibi çıkıyor diye kardeşlerime poliiiis diye bağırırdım. ne konuşacaksam travesti kavgası eder gibi konuşurdum.

şöyle boylu boyunca yatmayı hiç beceremedim. düştüğüm zaman yanımda bir saniye bile beklemeden giden kişilere de çok selam ederim. ben bilemediğim bir şekilde kendi neşeme dayandım öyle kalktım.

içimde fırtınalar kopsa da yüzümde rüzgar esmez..

düşman topraklar...
190 adamım kar belimi geçiyor donuyorum beynim aklım yalvarıyor bir dakika uyumak için ama biliyorum ki gözümü kapattığım an sonsuzluk uykusuna dalacağım, direniyorum beynime aklıma kendime...
arada bıçağımın ucunu batırıyorum ayaklarıma kendime gelmek için, şimdi üsküdar da olmak vardı diyorum kendime elimde seyyardan alınmış demli bir çay ve simit ile kız kulesini izlemek vardı diyorum, az kaldı sabret tekrar olacak o an diyorum kendime...
ve beklenenler görününce kopuyor kıyamet, çocuğa zulm eden kundaktaki bebeğe acımayanlar türk ile tanışıyor ve onları cehennem zebanileri karşılarken barutun kan ile olan birlikteliğinden doğan demirimsi bir koku sarıyor damağımı...
hiç tanımadığım bebekler huzurla büyüsünler diye dayandım bunca şeye.

öyle gerekiyordu, gerekeni yaptım.
hâlâ da yapıyorum, elimden geldiğince. *

ben dayanamamışımdır. fenalık geliyor bana.

" nasıl da dayandım. şimdi belalı bir susuzluk kabartıyor damarlarimi.

(bkz: arthur rimbaud)

sırtımı yasladım duvara şöyle, oturmak suretiyle dayandım.

hayatımda yaşadığım hiçbir olumsuzluğa dayanamadım. derbeder oldum intihar ettim ölmeyi başaramadım. fakat şunu öğrendim su akıp yolunu buluyor. çokta şey etmemek lazım. ama bu acıyı yaşama demek değildir. dünyada ki var olan bütün duygular yaşamamız için var. ruhunu,duygularını,bedenini akışa bırak. elbet bir şekilde hayat ilerleyecektir ya planladığın gibi ya da planlamadığın gibi.

''o hiç bilmediğin yerden gelecek acıyı göreceksin ve bununla da yaşamayı öğreneceksin.'' bu cümle anlatır nasıl dayandığımı bazen de dayanamadığımı...