oku iş bul evlen çocuk yap öl

bu kendini dinlemeyen bizlerin kısır döngüsüdür.

çoğu insanın hayatının özeti. türk insanının hariç. türk insanı için oku iş bulama olarak düzeltilmesi lazım.

dayatma gibi görünebilir ama sonuç olarak herkes aynısını yapacak uygulayacak diye bir durum yok. ha sizin anneniz babanız diretir siz drenaj yapamaz karşı gelemiyorsanız o sizin probleminizdir.

hihihi.

hayat bu değilmi zaten.

yalnızca türkiye'de değil, dünyanın herhangi bir ülkesinde idealize edilen yaşam serüveni.

bunları yaparken huzurlu ve mutlu iseniz dünyada, iyi bir insan iseniz ahirette kazanmışsınız demektir. ne istiyordunuz ki başka?

hepsinin en iyisini yaptığın sürece güzel hayat. okumak mesela keyifle yaptığım bir şey. ama eğitim sistemi pek iyi olmadığı için bazen illallah ettirebiliyor. sevdiğim işi yaptığım sürece çalışmakta keyifli. evlenmeye de şöyle bakıyorum dogarken ailemizi seçemiyoruz ama ikinci ailemizi seçebiliriz. çocuk olmasa da olabilir ama eğer kendini seven biriyen senden bir parça olması güzel bir şey .

ne bekliyordunuz ki? eğer biraz geliri idare eder biriysen ve zaman ayırabiliyorsan aralara ufak hobiler sıkıştırıp stres atarsın çok çok. digeri için özgür adam / kadın hayatını seçmen lazım. ıkisi ayni anda olmuyor.

sosyal toplumun devamlılığını sağlamak için tasarlanmış bir sarmaldır. sistem sürekli olarak işinin ehli yeni insanlara ihtiyaç duyar çünkü insan yaşlanan ve ölen bir canlıdır. evlenip çocuk yapmanız gerekir ve bu çocuğun yeteneklerine veya sistemin ihtiyaçlarına uygun şekilde yönlendirilip fayda üreten bir birey olarak bu sarmala katılması hedeflenmektedir. en basitinden emeklilik ve sgk sistemleri bile bu alttan beslenen sistem üzerine tasarlanmıştır. normal denebilecek ülkeler sizden sadece çocuk beklerken türkiyede söz nişan kına düğün balayı sünnet düğünü ev arana kredisi özel okul masrafları gibi insanı her yönden zorlayan bir hal almıştır. ülkemizde evliliğe olan bakış açısı ve bu kurumun kutsanması sebebiyle oluşan beklenti çok fazla olduğu için insanlar genel olarak umduğunu bulamamakta kısaca mutsuz olmaktadır.

bir film şeridi gibi gözüme gelen yaşam şeklidir.

doğru başlık mı bilmiyorum ama buraya yazasım geldi. tuhaf gerçekten. hayatın manasının tam da buymuş gibi olması. hani böyle olmamalıydı. ne güzel hayallerimiz ne güzel amaçlarımız vardı hayatta. ama sonuç geliyor oku iş bul evlen çocuk yap öl'e dayanıyor. bilmiyorum. bu zamana kadar insanların gözlerine ışıltıyla baktığı bir insan oldum belki de. düşmanlarının bile sempati duyduğu bir tip. bana bakıp gülümsediler bana bakıp duygulandılar. yine de o soylu hikayeye sahip olamadım sanki. belki de kendi olamadım. kendi olmayı başaramadım. parçalanmış bir benlik olarak tanımlamak doğru olur mu bendeki benliği onu da bilmiyorum. o kadar farklıyım ki, her an değişiyor kararlarım.
mesela ben allah'ı çok severdim. hala seviyorum. sevdiğimi sanıyorum en azından.
sonra ben çok eskiden beri hep biri olsun isterdim. aşık olabileceğim ve bana aşık olabilecek biri. bunu o kadar istedim ve bu bana o kadar nasip olmadı ki. bir yandan etrafıma o tefekkürane nazarla bakarken hep aynı şeyi fark ettim. bana nasip edileni.
bazen öyle sözler duyuyordum ki etrafımdan, öyle şeylerle karşılaşıyordum ki hayatta, bunlara bakıp işte sana nasip edilen bu dememek duygulanmamak ancak kör insanın yapacağı işti. bense her zaman bir çocuk gibi aynı şeyi tutturdum. üzüldüğümde, hüzünlendiğimde aynı yere vardım. neden bilmiyorum. hep gökyüzünde uçan iki kuş hüzünlendirdi beni. hep kapıların önünde duran iki çift ayakkabı. el ele tutuşan çiftler. bu neden böyle oldu bilmiyorum. vakt-i zamanında dindarlığımla övünürken birilerini sıkı kınamış olmalıyım farkında olmadan. başka türlü bir cevap bulamıyorum işte. hasılı şu yaşımda biraz daha neşeli cümleler çıksın isterdim dilimden, klavyemden biraz daha umutlu cümleler dökülsün. ama bu kadar işte. ve ben hep, bana bakıp güçlenen insanların karşısında şimdi neden bu kadar aciz olduğumu yalnız olduğumu bir türlü anlayamayacağım sanırım. birileriyle yazışırken onların neden kız kardeş ana bacı bağlamında düşünmediklerini ve bana neden sulandıklarını da. yani çok karmaşık anlattım ama neyse.

agalar ben galiba adım adım giderken kaydırma yaptım, şimdi
oku (yapıldı),
iş bul (yapıldı),
kışlık domates (20 kavanoz),
sokakataki dostlarıma su ve yem (kamu spotu),
fenerin 4.yıldızı (bekliyoruz efenim)
sırada ne var ben koptum.

bir başına ölmeyi yeğlerim.

çünkü robot değilim. herkeslesemem.

özellikle türkiye coğrafyasında uymazsan ayıplanacağın döngüdür.

kim diyor bunları yapmak gerektiğini?
ve başlıkta ateş eder gibi virgülsüz sıralanmasından, bütün bunların istenmeyerek yapıldığı kastediliyorsa,
yapmamak gibi de bir seçenek var,
kimse mecbur değil,
ayrıca bu şekilde mutlu olacaksa, aynen sırasıyla devam edebilirde,

sorun "esas yapmak istediğimiz ne?" dir,
bunları yapmadan önce "ne istediğimizi", kendimizi anlamış olmaktır bence,
evlendikten sonra, çocuk olduktan sonra, kendine göre olmadığını anlayanlar, böyle bunları mermi gibi dizerler,
yapmadan önce öğrenseydin ne yaptığını derler adama...

ekşiden çalınmış bir başlık daha.

oku(ya)madım.
evlen(e)medim.
çocuğum ol(a)madı.
öl(e)medim.

sadece iş bulmuşum. hayatta bile sınıfta kalmışız be agop...

türkiye'de okumanın da, iş bulmanın da, evlenip, çoluk çocuğa karışmanın da ölmekten farkı yok zaten. diğerlerini bilmem ama ölme konusunda başarılı olacaksınız, merak etmeyin.

ben okurken evlenip iş bulmadan çocuk yaptığım için ölmeyeceğim. eved.

henüz evlenip çocuk yapmadım. döngüyü en önemli noktasında kırdığımı düşünüyorum. ancak insanlık ölmemek için henüz bişi bulamadı.