oku iş bul evlen çocuk yap öl

sadece oku kısmını tamamladım.diğerlerini yapmadan ölmeyi planlıyorum.

isteyerek bu çarka girmişsen mutluysan sıkıntı yok ama bu tarz bir hayat istemeyenlerin üzerine dağlar kadar yük biniyor aile,arkadaşlar,akrabalardan başlayıp mahallenin kasabına kadar dert oluyor sonra başlasın psikolojik harp kendini böyle mutlu olduğunu anlatmaya çalışarak geçen biraz süre tabi ki başarısızlık. gene mutsuzluk.

(bkz: senaryo hazır oyuncular eksik)

valla evlilik kısmına geçmeseniz de çok bir şey değişmeyecek ölüm. çünkü bu ülkede kazandığınız para pul sözlük. ancak hayati gereksinimleri karşıla ve köle modunda bir rutine sahip ol, fazlası yok. ülke içinde birkaç memleket gezip görürseniz ne ala. yurt dışı mı? kötü kahkaha attırmayın bana sabah sabah.

bu sıralamada pişman olmayacağınız adımlar çocuk yapmak ve ölmek adımlarıdır. sürecin temel acımasızlığı kaçınılmazlığı ya da ölümle sonuçlanması değil yaşlanma ile ilerlemesidir. asıl mahkumiyet aklınızın bedeninizi izlemesi şartının hep geçerli olması, bu nedenle her adımın, ancak geçip gittikten sonra hakikate yakın bir biçimde değerlendirilebilmesidir.

her insanın doğal hakkı olan " iş bulma ve evlenme" ihtiyacını sadece kendine kul olana verir birçok düzen.

ne o luoayik gençlik! savunduğunuz düzende, ekmek aslanın kalınbağırsağına mı inmiş yoksa, yaş 30 hala iş ve eş arıyorsunuz, bu cennet vatanda cehennemi yaşamak demek değil midir, eğleniyor muyuz?

ya başka nolacaydı dedirten tanım.

dünya'daki hemen hemen her insanın kısa hayat özeti olan başlık. başlığın dışarıdan kötü görünmesinin sebebi ise bunların türkiye'de yapılması. teker teker ele alalım.
oku: maalesef okullarımızın eğitim kalitesi çok düşük. pisa testinde istikrarlı bir şekilde sonlarda olmamızdan da anlaşılabilir. buna ek olarak pek çoğumuz okullarda insanca muamele görmüyoruz. bunlar birleşince türk insanı için okul nefret edilen ve hiç bir işe yaramayan bir işkenceye dönüşüyor. şanslıysanız ve iyi arkadaşlıklar kurduysanız, bu durumu daha çekilebilir yapıyor.
iş: oecd ülkeri arasında çalışma saatlerinin en yüksek olduğu ve ortalama kazacın en düşük olduğu ülkelerden biriyiz. ülkede katma değerli iş üretilmediği için ne iş yaparsanız iş tatminine de ulaşamıyorsunuz. bu yüzden iş de bir işkenceye dönüşüyor.
evlen: burada da evlenme konusundaki çok yüksek toplum başkısından dolayı pek çok insan sırf evlenmiş olabilmek için evleniyor. önceden kendini ve birbirini tanımak için pek zaman harcanmıyor. çiftler arasında olan pek çok sorun hiç konuşulmayıp halının altına itiliyor. çevremde özellikle akraba çevremde mutlu evlilik pek göremiyorum muhtemelen bu sebeplerden.
çocuk: evlen maddesinin benzeri. çocuk da toplum baskısıyla yapılıp kendi haline salınıyor. çocukla iletişim çok sınırlı oluyor, çoğu zaman aptal yerine konuyor. mesela, anne ile baba arasında sorun olduğu zaman, çocuğa hiçbir şey yok deniyor.
öl: ölürüm türkiyem. zaten pek başka seçeneğimiz yok.
bunların birleşimi ölümcül bir kombinasyon oluşturuyor ve tüm türkiye'yi karamsar bir moda sokuyor. okul ve iş için bireysel olarak bir şey yapamazsak daha mutlu bir evlilik yapmak ve daha mutlu çocuklar yetiştirmek bizim elimizde. hiç değilse bu maddelerden başlayarak belki daha iyi bir türkiye kurmaya başlayabiliriz.

evlenme kısmına kadar güzel olan olay.

binde birlik kesimde değilseniz malesef doğrudur.

bundan yüz yıl önce yaklaşık ömür 30 yıldı. şimdi 70-75 yıl arasında ama kendimize ayıracak vaktimiz daha az. kapitalist babalarımızı doyurmak için hayatımızı 'yaşıyoruz'.
(bkz: yaşayan ölü) gibi

edit: imla

yeri gelir, bunları yaptığına pişman olabilirsin ama yeri gelir iyiki yapmışım diyebilirsin.
yeri gelir, bunları yapmadığına pişman olabilirsin ama yeri gelir iyiki yapmamışım diyebilirsin.

bazı filmlerin sonunu bilirsiniz. giriş gelişme sonuç sıradandır. fakat filmi iyi yapan konunun nasıl anlatıldığıdır, kurgudur ve size hissettirdikleridir.

fen lisesine gidip bilim adamı olma hayalleri kuran bir çocuğa evrilmişken sağlık bölümü seçmemem ile başlayıp kpss'den 88 alıp atanamama ile devam eden süreçte maalesef hayalim haline dönüşmüş durum.

“evlen, çocuk” yap kısmını çıkarınca, elimde “oku, iş bul, öl” kısmı kalan ve “lan acaba çok mu boş yaşıyorum” dedirten, direkt öl safhasına geçiş yapacağım için de korkuya kapıldığım başlık. sakin kalmalıyım.

maddelere uyulmadığı takdirde toplumdaki her bireyin o kişinin hayatını yönetmeye hakkı varmışcasına müdahale etmekten çekinmediği için insanı kendini bir anda kendi hayatının , kendi seçimlerinin savunmasini yaparken buluşuyla gelen bıkkınlıktan endişe etsem de boyun eğmek zorunda olmadığım dayatılmış sistem.

rutin insan hayatı

hayatın gerçeğidir. dünyadaki temel misyonumuz bu. diğer tüm yaptıklarımız yan işler. bunu kabul ederseniz hayat daha rahat olur.

bazı sıradanlıklar çok dramatize ediliyor bu ülkede. bu mu yani diye bir podcast var, buna yakın bir giriş cümlesiyle başlıyor, “oku, askere git, iş bul, evlen.”
e birader hayat zaten bunlar olurken kendine kattıkların, yaşadıkların ya? bunlar olurken ülke de gezersin, kitap da okur film de izlersin, kendini geliştirmek ya da kafanda oluşturduğun ‘sıradanlık’ dışında bir hayat yaşamak yine senin yapabileceğin bir şey. ne olsun isterdin, unicornlar sırtına alıp bulut üstüne mi bıraksın seni? 16 yıl okumak yerine misal bulut üstünde marshmallow kızartmakla mı geçsin? yani ütopyanız ne ki, merak ediyorum.

yani insan yüzü tarif ederken “göz, burun, ağız, çene” demek gibi, evet abi göz burun hede hödö, ne olsun istiyorsun? maksimum piercing takar dövme yaptırırsın, renkli lens, gözlük falan takarsın, yine de günün sonunda ‘göz burun ağız çene’dir. bu kadar dünyadan azade neptünyen tavırları bana çok kasıntı geliyor. yaşa kardeşim işte, üç beş basic task var diye zulüm görüyormuş tavrı gerekli mi?

(bkz: maaş kölesi)