özgür değilken özgür olduğuna inanmak

her istedigimizi yapamayacak kadar kısıtlı, her istenileni de yapmayacak kadar ozguruz.

bulundugumuz ortam ve edindigimiz kosullar icerisinde hepimizin ozgurluk alani daralir ya da genisler ama hepimizin sınırlıdır ve de bu olmasi gerekendir. cunku çitlerin ardindaki alan her daim baskasinin alanidir, kendi ozgurlugumuz genisledigi alanda da baskasinin ki daralir.
netice itibariyla insan sosyal bir varliktir. yasam anlayisi her ne kadar kendine ozel gibi gorunse de toplumu da etkileyen muhakkak ki bir yönu vardir. dolayisiyla kisitlanmadan yapmak isteyecegi eylemlerin ucu birilerine mutlaka dokunur. ınsanin arzularinin, isteklerinin sinirsiz oldugunu baz alirsak, kisitli ozgurlugun aslinda olasi duzen ve intizam icin ne denli gereksinim oldugunu gormemek icten bile degil. o yuzden iyi ki devlet ve yasalar diyorum...

vucuda sıkışmış ruh nasil ozgur hissedebilir ki

özgürlük kavramından tam olarak bahsedebilmek için insan olmayan bir yerde yaşamak gerekir. malum sözü bilirsiniz: insanın özgürlüğü diğerinin özgürlüğünün başladığı yerde biter.
özgürce karar verdiğimizi zannederiz ama o kararlarımız da başka durumlarla şekillenir. bazı olayların, haberlerin, kitapların etkisinde kalarak karar veririz. o bile özgürce değildir. bazen durup düşünürüm karar verirken, ben bunu gerçekten istiyor muyum yoksa bu kararı istetiliyor muyum? koskoca dünyada yaşadığımız bu kısa süre zarfında bile sürekli kısıtlanıyoruz. dünya hepimizin olması gerekirken, ülkeler arası sınırlar nedeniyle bize gösterilen toprak parçasında hapisiz. özgürce başka ülkelere bile gidemiyoruz. yaşadığımız ülkede de kanunlarla sınırlıyız ,parayla sınırlıyız. yemek yeme özgürlüğümüz bile parayla sınırlı. karar verirken ailemizden, arkadaşlarımızdan, kanunlarımızdan,çevreden etkileniyoruz; önce onların haklarını düşünüp kararı ona göre şekillendiriyoruz. doyasıya sağlıksız yemek yemek istiyoruz ,onda bile sağlığımız bizi kısıtlıyor. onda bile özgür değiliz.
özgürlük… dünyada kimse için özgürlük yok. zaten hiç özgür olmadık ki.

özgür irademizin bile olmadığı dünyada bence özgür olmaya inanmak bir başa çıkma mekanizmasıdır. tabii kişiyi mutlu ediyorsa diyebileceğim bir şey yok.

(bkz: the matrix)

özgür doğulmaz, özgür olunur. çevre ve aile ile şekillenen bilincimiz, özgürlük sınırlarımızı belirler. soru sormaya başladığımız an o sınırlara dokunduğumuz andır. bir kez o sınırın farkına varınca , acı çekmeye başlarız. artık kırmızı hapı almışızdır.

mücadele ederek o önyargıları, üzerimizdeki sınırlamaları kaldırmaya başlarız. bu mücadele, mücadelelerin en büyüğüdür zira büyük bilginlerin de dediği gibi, en zor savaş kendimize karşı verdiğimizdir. önyargılar ne kadar kemikleşmiş ise mücadele o kadar çetin geçer. ancak nihayetinde, sabır eden bir sonuç elde edecek ve özgürlük alanını arttıracaktır.

peki mutlak özgürlük mümkün müdür? orasını ben bilemem. ama her insanın zaman zaman küçük aydınlanmalar yaşadığı anlar vardır. o da şudur: aslında kaşık yok. onu var eden biziz; yani kuralları, sınırları.. var edebiliyorsak, yok da edebiliriz.

yıllık izin kullanırken hissedilen züğürt tesellisi.

kendini kandirmaktan ötesi değil. bazı şeyleri değiştiremeyeceğimizi anladığımız zaman, değişmişçesine yaşarız bu hayatı. önemli olan bir an önce korkularla yüzleşmektir.

dünya gibi kısıtlı bir yerde, kısıtlı imkanlara sahipken ne özgürlüğü?
bir özgür değiliz sadece daha az kısıtlamaya tabii tutuluyoruz.

mutlak özgürlük diye bir şey yoktur. muhakkak ki özgürlüğün bir noktada kısıtlanacak. kısıtlanmazsa zaten kaos çıkar.

inanmak istiyoruz belki allah allah ya.

belki de kendini kandırmanın bir yoludur. yukarıda, hapishane hayatı yaşarken özgür olmak gibi bir cümle okudum, doğrudur. belki de tamamen hislerimize bağlıdır.

insanın, kimin için ya da ne için özgürlüğünü verdiğine bağlı olarak değişebilir bu inanç da.

inanmaya çalışmak.

kendini kandırmaktır.yapılan seçimlerin aslında başka insanlara ve elinizde olmayan olaylara göre değiştiğini farkettiğiniz zaman aslında sandığınız kadar özgür olmadığınızı anlayacaksınız.seçimleri siz yapıyor olsanız da şıklardan bazılarını hayat eliyor.

özgürlük belli bir sınırın size sunduğu olanaklardır. mesela kuşlar için gökyüzü özgürlüktür fakat bir uzay mekiği için özgürlük atmosferden sonra başlar. aynı şekilde bizim özgürlüğümüz başkaları için tutsaklık olabilir. yani özgürlük hissettiğiniz kadardır dostlar. özgür olduğuna inanan bir insan özgür hissettiği için inanıyordur yani özgürdür.

its only after we have lost everything that we are free to do anything.

aksi de mümkün.
özgür iken özgür olmadığına kendini inandırmak.
istediğin her şeyi yapıyorsan değil, istemediğin hiçbir şeyi yapmıyorsan, özgürsündür.
dileyen dilediğine inanmakta özgür.

özgürlük için özgürlüğünden vazgeçmek özgürlüktür.

özgür olduğumuzda bir başkasının özgürlüğünü kısıtlarız bu yüzden hiçbirimiz asla tam anlamıyla özgür olamayız.

bugün özgür 1 birey kolay yetişmiyor, kıymetini bilin.

ben kendi sınırlarım içerisinde özgürüm, yargılanırsam da özgürüm bütün mesele korkup korkmadığımız. (en azından fikirlerim özgür) :)