saniyelik salaklıklar

birine hoş geldiniz deyip yine ben hoş bulduk demiştim.

kulaklığın kulağımda olduğunu unutup kulaklık aradığım anda kulağıma bildirim sesi gelmesiyle yaşamam.

emniyet kemerini çözmeden arabadan inmeye çalışmak...

buzdolabını açıp bir şey almadan içeri dönme salaklığıdır.

paketten sigarayı çıkarıp ağzıma koymadan çakmağı ağızıma doğru götürüp yakmak.

odadan alacağın eşyayı almaya gittiğinde ne alacağını unutmak odadan çıktığında ne alacağının aklına gelmesi.

kulağıma taktığım kulaklıkları, kutusunda bulamayıp 'nerede acaba?' diye düşünmek.

telefonla konuşurken bir yandan telefonum nerde diye aramak

kulaklık takılı iken telefonla konuşmak için telefonu kulağa götürmek. ses neden garip geliyor diye düşünmek. an değil bir kaç saniye sürmüştü.

bazen dalgınlığıma gelip sigarayı tersten yakıp içtiğim bazen ise çakmağı sigarayla yakıp içmeye çalıştığım olmuştur. ya da kablosuz kulaklığı telefonun bluetooth kısmına bağlamadan müzik dinlemeye çalışıyorum,arada oluyor öyle şeyler.

elini burnunun içinde bulmak.

telefondan sipariş verdiğin köfteciye telefonu kapatırken öptüm demek. akabinde köfteci elemanın da ben de demesi. sonra ortaya saniyelik de olsa değişik bi ilişki çıkması ve yaratılan sinerji.

sonuç: ikram olarak kabak tatlısı göndermesi.

yaptığım tanımların sonuna nokta koymamak saniyelik salaklığım.

kimi zaman son pişmanlığın fayda etmeyeceği durumlara yol açar. misal...

sözlükte ‘beğen’ ikonuna tıklamak.

az önce yaptığım ve kendi kendime oğlum harbi salaksın dediğim birkaç saniyelik olaydır. evin içinde kapısı kısmen açık olan odaya geçeceğim. kapıyı itekliyorum sanki arkadan da biri kapıyı bana itekliyor. eee evde yalnızım. ensemden soğuk bir ter boşaldı. titrek bir ses tonu ile, -hoop kimsin!! ses yok. itekliyorum kapı bana doğru arkadan ittiriliyor. yumruğu sıktım kapıyı hızlıca geriye çarptıracağım ve üzerine abanacağım sonra yer misin yemez misin? fırsat vermek yok. çünkü fırsat verirsem o beni haklayacak. çünkü bize böyle öğrettiler askerde. ölmek yok. neyse derin bir nefes aldım gücümü topladım. sol elimle kapıyı itekledim, yine bir kuvvet arkadan bana doğru ittiriyor kapıyı. sağ elimi ve sağ omzumu o aralıktan arkaya çıkarttım ve var gücümle -ulaann!! diye abanmaya yeltenecekken bir baktım kimse yok. yere eğilmemle hass.tir demem bir oldu. koltuğun puf yastığı. sert sünger olunca kapıyı yumuşak bir biçimde bana ittiriyor. neyse ömrümden ömür gitti.

sunum için kestiğim kirli sakalları görünce ooo saatler olsun torbacı diyen sınıf arkadaşıma tesekkur ederim sana da saatler olsun demiştim.
işin üzücü yanı hanımefendi çok bozulmuştu.
ama ne dedim ki ben...

avrupa yakası'ndan anadolu yakası'na gelen arkadaşlarım dönüş yoluna geçtiklerinde "şimdi köprüden gideceksiniz değil mi?" diye sormuştum.

telefonum elimdeyken, gözlüğüm gözümdeyken bu nesneleri aramam.

sözlüğün instagram tipi tanım beğenme özelliğini bir türlü doğru kullanamıyorum. daha öncede yazmıştım; tanımları okurken birden yanlışlıkla tanım beğeniyorum, geri dönüp bakıyorum felan. buna alıştım zaten fakat birde, bu şekilde beğenmek isteyince de olmuyor bir türlü. inatlaşıp 3-5 kere hırsla tık tık yapıyorum. çoğunlukla olmuyor, sonunda manuel beğeni yapıyorum. bu şekilde kendi kendi cebelleşirken bir şey fark ettim. belki de doğrusu buydu ben geç anladım olayı bilmiyorum. beğenmek istenen tanıma bir kere dokunup, öyle tık tık yapınca sorunsuz çalışıyor özellik. neyse ben bunu içselleştirdim ve bayadır bu şekilde kullanarak beğeni yapıyorum.
-tanıma bir kere bas, tık tık.

salaklık bundan sonra başladı.
instagramda dolaşıyorum, beğeneceğim post'a önce bir kere dokunup, sonra tık tık yapıyorum. 3-5 taneden sonra ben ne yapıyorum diyip fark ettim durumu ama yok, istemsiz bir şekilde, her defasında bunu yapmaya devam ediyorum.

meslek hastalığı gibi, sözlük hastalığı edindim ben de.*