saniyelik salaklıklar

bugün elimdeki tabağı farkında olmadan çok eğmişim tam dökülecekken dönüp bakıp içindeki yemeğe "ay pardon!" dedim. tek tesellim o an yanımda kimsenin olmaması.

kimse nezaketimizi sorgulamasın.

asansörü tutar mısınız diyen kişinin gözünün içine baka baka açma tuşu yerine kapama tuşuna hunharca basmak.

taziyeye gidip geçmiş olsun demek.

saniyelik salaklıklardır

2 saat evvel dışarı çıkmak üzere ayakkabılarımı giyindim. tam o esnada maskemi yanıma almadığımı fark ettim. bu gibi durumlarda racon, ayakkabının tekini çıkartıp seke seke alınacak nesneye doğru ilerleyip seke seke geri dönmektir. ben de aynen öyle yaptım lakin kapıya geldiğimde farkına vardığım şey beni dumura uğrattı. seke seke gittiğim ayağım ayakkabı giyindiğim ayağımdı.

bugün apartmanın önünde çok da samimi olmadığım ve uzuun bir zamandır görmediğim bir komşumuzu gördüm. malum artık asansör falan kimse kimseyi pek görmüyor. yani gerçekten çok uzun zamandır görmemiştim. en son gördüğümde kadının kreşe giden bir kızı vardı.
gördüm, selamlaştık, hal hatır derken gözüm karnına takıldı ve aynı saniye salak bir sırıtışla (sebebini bilmiyorum) "ikinci mi geliyor?" dedim. hayır ya bunu ben demiş olamam. aynı saniye kendimi parçalara ayırdım ve her bir parçamı ayrı yere gömdüm. bunu ben söylemiş olamam. ya hamile değilse, o gördüğüm kiloysa ben bunu bir kadına nasıl söylemiş olabilirim ya. beynim başkaları tarafından ele geçirilmiş olmalı.
bunlar aynı saniye düşündüklerim.
cevap mı? yeni doğum yapmış ikinciye.
yani lohusa. allah beni nasıl biliyorsa öyle yapsın. bir önceki seçenek bundan daha iyiydi bence. lohusa bir kadına ben bunu nasıl dedim?
salak mıyım acaba. banane kadının göbeğinden. niye böyle bir şey dedim? ne vardı o an bilinçaltımda acaba?
evele gevele hayırlı olsun filan dedim ama bir bebek takımı alıp, kapısına gidip özür dileyesim var. "ver ben bakayım 2 saat bebeğe de sen uyu" diyesim var. bu gece uyuyamazsam yarın muhtemelen bunu yaparım.

arkadaşımın yanında tekelde dururken müşteri çıkarken kolay gelsin demek.. duyulmadı diye umut ediyorum hala hehe

kapıyı alo diye açmak
hem de her seferinde.

konuşulan ortamda ortaya atılıp bir kelime söyleyip susmak ve sonrasında gelen utanma hissi.

azrail canını almaya geldiğinde "aaa ben yaşıyor muydum?" diye şaşırmak. hepinize olmuştur kesin.

şeker alması için şekerliği tuttuğum misafirin kaseyi kucaklayıp sohbete devam etmesi; ben ayakta beklerken yüzüme bakması, benim de ona bakmam.

buzdolabından yiyecek aldıktan sonra telefonumu buzdolabına koymam ve başka birinden arayana kadar bulamamam.

her seferinde anahtarımı bulamamam ve her seferinde aynı yerde bulmam.

misafirlikten ayrılırken ev sahibine güle güle demek. *

bir ara onlardan kitap yazmayı planladığım
komik hallerim.

klinikten çıkan hastalara kolay gelsin demek.

az önce kalemi bulamadığımdan, bulduğumda "buradayım desene" dedim.
bir de bir yere çarptığımda veya yanlış yazdığımda karşımdaki nesneye "pardon" diyorum istemsiz.

eve yemek getiren kuryeye ödemeyi yaptıktan sonra kuryenin gayet nazik bir şekilde “afiyet olsun” demesi ve senin size de demen.

annesi vefat etmiş bir arkadaşın yanında sordum sarı çiçeğe söylemek.

sipariş için arayan kişiye, alo yerine kim o demem…sanki kapıya vuruluyor.*