savaş

"insanlar oyun için doğmuştur. başka hiçbir şey için değil. her çocuk oyunun çalışmaktan daha asil olduğunu bilir. ayrıca bir oyunun değerinin veya erdeminin oyunun kendisinde değil, tehlikeye atılan şeyin değerinde olduğunu da bilir. şans oyunlarının bir anlamı olması için bir bahse ihtiyaç vardır. spor oyunları rakiplerin becerisini ve gücünü içerir ve yenilginin aşağılanması ve zaferin gururu kendi başlarına yeterli bahistir çünkü bunlar yöneticilerin değerinde içseldir ve onları tanımlar. ancak şans denemesi veya değer denemesi tüm oyunlar savaş durumuna özlem duyar çünkü burada bahse girilen şey oyunu, oyuncuyu, her şeyi yutar.

diyelim ki, hayatlarını kurtarmak için bahse girecek hiçbir şeyleri olmayan iki adam iskambil oynuyor. böyle bir hikayeyi duymamış olan var mı? bir kağıt çevirme. böyle bir oyuncu için tüm evren, o adamın elinde mi yoksa o adamın elinde mi öleceğini söyleyecek olan bu ana kadar şıngırdayarak çalışmıştır. bir adamın değerinin bundan daha kesin bir doğrulaması olabilir mi? oyunun nihai haline bu şekilde yükseltilmesi, kader kavramıyla ilgili hiçbir tartışmaya izin vermez. bir adamın diğerine tercih edilmesi mutlak ve geri alınamaz bir tercihtir ve bu kadar derin bir kararı, her ikisinin de etkisi veya önemi olmadan tahmin edebilen gerçekten de aptal bir adamdır. bahsi, mağlup olanın yok edilmesi olan oyunlarda kararlar oldukça açıktır. elinde bu özel kart dizisini tutan bu adam böylece varoluştan uzaklaştırılır. bu, bahsi hem oyun, hem otorite hem de gerekçelendirme olan savaşın doğasıdır. bu şekilde görüldüğünde, savaş en gerçek kehanet biçimidir. bu, birinin iradesinin ve daha büyük iradenin içinde bir başkasının iradesinin test edilmesidir, çünkü onları bağladığı için seçmeye zorlanır. savaş nihai oyundur çünkü savaş en sonunda varoluşun birliğinin zorlanmasıdır. savaş tanrıdır."