sevmek

hayatımıza daha fazla nüfuz etmesi gereken eylem. bir süredir ne kadar nefretim ne kadar kızgınlığım, kırgınlığım varsa arınmış hissediyorum. hiçbir kişisel meselem kalmadı hayatta. insanlarla en ufak bir anlaşmazlığım, en ufak bir derdim kalmadı. tabii içimizde baki kalacak öfkeleri ben de taşıyorum ama günlük yaşamımda yer alan, temas ettiğim kimseye karşı içimde hiçbir kötü duygu barınmıyor. veresiye defterini kapatmış bakkal gibi sıfırdan başlıyorum mahalleliyle ilişkilere anlayacağınız.

aylarca ne biçim kavga ettiğim, birbirimize demediğimiz şey kalmayan adamla ilk mesai sabahında sigaramızı içmeyi iple çekiyorum mesela. ona günaydın bile demeden yanından geçip gidişlerim, kafama fırlatır gibi dosyayı masama atışları geliyor aklıma ve sadece gülüyorum.

aldığım her nefesi ikinci bir şans gibi görüyorum haftalardır. her şeye bin kat daha dikkatle bakıyorum. her şey olduğundan daha güzel görünmüyor da sanki ben yeni fark ediyorum. her şeyi ve neredeyse herkesi seviyorum. dilerim hiç değilse bu kalıcıdır. dilerim bu benim dünyaya açılmış yeni gözümdür.

üstteki sen yine de çok güvenme insanlara. öyle sevgi falan bizler için geçerli. insan değişmez afet falan bahane . afetten önce nasılsa insanlar yine öyle olur. belli bir süre belki bir şeyler düzelir gibi olur.
insanlar çıkarcı insanlar bencil insanlar kötü.
sen severken onlar nefretten beslenir. sonra yine olan bizlere oluyor. ya iftira atarlar ya seni suçlarlar her şeyde. ya kötülük yapmak için fırsat kollarlar.
sonra sürekli bir dini ırkı ideolojiyi birbirlerini başkalarını suçlarlar. kendilerini temize çıkarmaya çalışırlar.
insanın samimiyetsizligi iğrenç.

en sade haliyle "ne yaptığını" sürekli merak etmek ve yaşadığı şehrin hava durumunu kontrol etmektir. bir dönem izmir'in günlük hava durumuna - şimdi umurumda olmasa da-izmir sakinlerinden daha vakıftım. izmir baharda bile yazı yaşıyor.

bir sevmeeeek bin defaaaaa ölmek demeeekmiiiiiiiş

paylaştıkça çoğalır.

birini seversin ama o kişi seni severse herkes huzur bulur.
birini seversin o seni sevmezse sen yoluma bakayım derken başka biri seni sever ama sevmezsin herkes mutsuz.

kimi sevdiğimiz ve bizi kimin sevdiği gerçekten önemli yoksa koca bir kaosta yanan en az 4 kişi var.

herkesin doğru şekilde veremediği duygu , gercek sevgi onu kalpten hiç düşünmeden verince gercek olur, hesapsız çıkarsız olursa sevgidir

dünyayı güzellik kurtaracak
bir insanı sevmekle başlayacak her şey

1 = 1000 ölmek
5 = 5000 ölmek
gibi bir matematiği vardır.

herkes öldürür sevdiğini..

ya güzel iyi de karşılık alamayınca çok kötü.
ölmek ama bin milyon kere acı çekerek ölmek gibi.

ne kadar aşkı nasıl tanımladığınıza baksa da, aşktan daha kutsaldır aslında.

yazıp yazıp sileceğim nadir başlıklardan. iyi geceler diyeyim bari.

sevmeye başlayınca birini
kendimi yıkıp yeniden kurarım
çünkü;
bu yeni bir aşktır
ve temeldeki yerini mutlaka alacaktır.

dikkat! ..
yabancıların inşaat alanına girmesi tehlikeli ve yasaktır...


metin altıok

söylenecek o kadar şey varken sadece susmak.

nöronlar uyanacakta, beyni uyaracakta, selebral kortexin frantal lobundaki miyelin kaplı aksamlar kalbe ulaşacakta... ohoo. sevmek, zor iş.

karşılığı var ise yıpratmayan, masumane, duyguların dışa vurumu...
anne sevgisi, baba sevgisi, sevgiliyi sevmek ve en çok ama en çok da evlada duyulan sevgi diyerek bölümlere ayırabiliriz. içlerinde karşılık beklemeden sevilecek bir şey var ki, tadından yenmez. onun ter koksa da sana mis gelen kokusu, ayaklarının ellerinin yumuşaklığında kaybolmak, ağladığında bile sana koşması gibi pek çok şekilde ve durumda anlatılabilen, sayfalar boyunca yazsan da bitiremediğin o yürekten sevgiyi anladığın evlat sevgisi... her sevginin üzerinde, aşkın yalan olmasını tek yanıltan duygu bu...

insanların çoğu sevmek için seviyor. yalnızlığını gidermek, ilgi, cinsellik.
gerçekten birini tanıyıp o kişiye değer vererek sevenler çok az.
öylesine sevmeyin, inananlar da yara bırakıyor.

nefret etmek için nefret ediyordu, şimdi olmuyor ya.

pfff

bir yaprağı, bir kediyi ya da bir kitabı... herhangi bir şeyi sevmek yaşama enerjisini arttırıyor insanın. geçen gün yeşil sahaya sere serpe uzan kocaman bir köpekle oynamaya başladım. gözleri hafif kısık, güneşin altında dinleniyor. ayaklarını gıdıkladıkça hareketleniyor, yuvarlana yuvarlana oynamak istiyor benimle. dakikalarca sürdürdüm bu oyunu. o sırada "korkmuyor musunuz?"diyenlerin şaşkın bakışları altında kendime daha da güvenerek köpekle olan arkadaşlığımı ona bir isim bulma raddesine taşıdım. keşke hayvanlar da konuşabilse...