sinirli bir insan olmak

eşittir, küpüne zarar insan olmak.

sinirli insan olmaktansa, sakin kalıp kolay sinirlenen insanların, hevesini kursağında bırakmayı tercih ettim hep. onlarda sinirli bir insan olmayaydı. bana ne, ben böyle iyiyim.

kimmiş sinirli, hı.

elimden gelen bir şey yok, böyleyim evet. bunu biraz şeye bağlıyorum; olayları çok öncesinden ve baya bir ötesine kadar kafamda kurgulayıp düşünüyorum... planladığım, beklediğim, öngördüğüm
tepkiler, sonuçlar, davranışlar gelmeyince bommmmm... ve bu süreç bende çok hızlı işliyor, yani oturup saatlerce düşünmüyorum, kafamda şimşek hızı ile geliyor o beklentiler. kısacası çok fevri, hızlı düşünen, çok hızlı karar veren biri olunca kaçınılmaz oluyor sinirrrrrrrr. ha alkol beynimi yavaşlatıyor, içince pambık gibi oluyorum. neyse cinirliyim zaten....

pr***za* iyidir candır.

sonrasında insanı zor duruma sokar. tanıştığım ne kadar insan varsa hepsinin benden bir şekilde kopma sebebi bu oldu. bir delirme geliyor, kaçıyorum insanlardan artık. pahddooon.

çoğu zaman kendini tutamamak, etrafına zarar vermemek için, kendine zarar vermeye başlamayı tanımlar.

eeeeee...

nolmuş yani sinirliysek !

kendine bile sabrı yoktur. tesadüfen sakin olduğu anlarda da alışık olmadığı bu duygu durumu için tekrar sinirlenir ve bu döngüden çıkamaz.

benim bu dediğimdir. mantıksız bir eleştirici duyunca yapan annem bile olsa kan beynime sıçrıyor. bunun dışında tüm saçmalıkları görmezlikten gelirim.

duyguların üstüne gitmeli, travmalara odaklanmalıdır... istikrarlı sinir halini normal sanmamalıdır...

ben sinirli değilim sadece tahammül sınırım biraz aşağıda.

benim de tahammül sınırım aşağıda. evet evet tam orası.

o siniri bir eksiklik yaratır. çok büyük bir eksiklik. ruhun eksiktir.
ve bir gün tamamlanır ruhun. birisi gelir ve hayatın anlamını bulursun.
can ozan'ın da bir parçasında dediği gibi;

malesef ki bende olan bir sorun. etrafımdaki insanlara bunu yansıtmamaya çalışırsam, kendime zarar veriyorum. (jilet vb şeyler değil. baya kendime saç baş giriyorum) etrafıma yansıtırsam da, "aptal mısın abartma istersen" gibi şeyler duyduğumdan arada kalmışlık yaşıyorum. dışarıdan ne kadar sakin görünsemde, öyle değilim malesef. mesela kendimin bile şaşırıp kendimden korktuğum bir anım var. bir gün evde otururken, hiç bir şey yapmıyordum, öylece oturup birşeyler düşünüyordum. neyse aklıma aşırı sinir olduğum bir anım geldi. ve o olayda ne kadar sakin kaldığımı hatırladım ve, elim istemsiz yüzüme tokat attı. ama öyle böyle değil, canım çok acımıştı. ve o an; "delirdim mi lan ben" demiştim. yani doktorun falan koyduğu bir teşhis değil. kendimce fark ettiğim bir sorunum. sinir hastalığına bir çare bulan olursa, bu gibi durum yaşayan falan varsa, gerçekten bana yardımcı olabilir mi?.

buluttan nem kapmak.

gereksiz bi ruh halidir . üç beş günlük dünyada sürekli sinirlenip kasmaya ne gerek var. haaa arada bazıları o**** ç***luğu yapıp damar çatlatıyor da neyse.

yorucu ve yıpratıcıdır. bu yüzden bir kişilik türü olduğunu düşünmüyorum. muhakkak bir şeyler problemdir içinde, halledilmesi gerekenler vardır.

ben girmiyorum bu "sinirli insan" kategorisine ama çok muhattap oluyoruz. olmak durumunda kalıyoruz. arkadaşlık, flört, iş hayatı cart curt derken mecburen iletişim kuruyoruz bu insanlarla. kimsenin alnında yazmıyor "sinirli insan" diye. yaşayarak tecrübe ediyoruz. pehh.

tatlı dilin önemini bilmeyen insanlardır. neye sinirlendiğini, neden sinirlendiğini geneli bilmez. siniri geçince yine genel anlamda pişman olurlar.

pişman olduktan sonra sığındıkları liman belli. o da şey ya neydi hehh "ben sinirli bir insanım" ve "ben böyleyim. saman alevi gibi parlar sönerim." bu lafları söyleyen birinden direkt soğuyorum. uzaklaşıyorum hemen. kaçın lan sizlerde. tecrübe konuşuyor burada.

ota boka sinirlenen insanlar bir arpa boyu kadar yol gidemez bu hayatta. samimi falan deniliyor ama değiller, hiç değiller lan.

ilk saçma sapan sinir krizinde uzak durulmaya başlanması gereken insandır. hem fiziksel, hem de ruhsal sağlığınız için.

keskin sirke küpüne zarar verir ben sakin olmayı tercih ederim çünkü sakin insanlar huzurlu olurlar.
huzurlu insanın güneşi de kendi içinde doğar...
o nedenle diyorum ki,
huzur bir penceredir.ne görmek istersen karşında durur ....
şair ne demiş,
hayat kısa kuşlar uçuyor....

çevredekileri daha çok ilgilendiren bir meziyettir. başkalarının bütün gününü, ayını, hayatını mahvedecek kadar kötü sonuçlara yol açabilir.