sorunlu aile hayatı

arkadaşlar kimse el bebek gül bebek büyütülmüyor. sizin ailenizde sorunlar var da diğer herkes anne babası tarafından cam fanusta büyütülmüş gibi aile hayatınızı bahaneye çevirmeniz çocukluktur. kendinizi geliştirip sorunlu ailenizin sizde bıraktıklarını aşmanızı tavsiye ediyorum.

zordur.

çok sorunlu bi ailem var. inanılmaz iyi davranıyorlar. çevremdeki aileler o kadar leş ki bence benimkiler sorunlu.

arkadaş kızmak yok hiçbişi yok. kafamı duvara sürtüyorum bazen dabbedeki içine cin kaçanlar gibi, çıkıp diyolar yap evladım yap, hevesini al mahrum kalma.. pipin şişer diyolar..

çıkıyom lan evden dürzüler diyorum kredi kartları seriyolar önüme. istemiyorum diyorum, ben sürünmek istiyorum yok diyolar olmaz ki bize ne ki.

birkaç kere babamı tokatladım bana mısın demedi, gülüyo zevk alıyo oglum vurmayı ögreniyo diyo.. lan sen de vursana atalım bi vs delikanlı gibi.

annemi sigara içerken görünce terliği alıp eline vurdum bi kere sağ ol oglum dedi, sayende sigarayı bıraktım.. mevzuya bak.

bence asıl sorunlu bunlar..

beni ben yapan aile hayatıdır. bugün nasıl bu kadar güçlü bir yapıya sahip olduğumu merak edenler oluyor. diyorlar ki straggler, sen nasıl bu kadar "demir gibi" psikolojiye sahipsin? hiç mi demoralize olmazsın be adam? olmam diyorum kardeşler, olmam. malum sorunlu aile hayatı doğduğunuz günden itibaren başlar. küçüklüğünüzde yaşadığınız şeylerin normal olduğunu sanırsınız. herkesin ailesinin böyle olduğunu, her akşam evde kavgaların olduğunu, kıyametin koptuğunu...
ancak büyüdükçe anlamaya başlıyorsunuz bunların normal olmadığını, normal bir hayat sürmediğinizi. bir arkadaşınızın evine davetli olduğunuzda, orada yatıya kaldığınızda mesela. anlıyorsunuz... benim annem böyle değil diyorsun mesela, arkadaşının annesinin güler yüzlü tavırları karşısında.
küçüklükten itibaren maruz kalınan onca kavgaya, onca kaosa rağmen, belki de kabuğunuzdan zor da olsa bir şekilde çıkmayı başarırsanız eğer, daha da sırtınız yere gelmiyor.
her şeye rağmen ailemi severim, orası ayrı tabii.

yıpratıyor ve sanki hep böyle olacakmış gibi.
istediğim her şeye sahibim.
şükürler olsun ki anne ve babam istediğim her şeyi bana veriyorlar.
fakat ben huzur istiyorum para ile çözülmüyor bu sorun...

odamdan çıkmama nedenimdir. çıktığım an nasıl yapıyorlar bilmiyorum ancak tüm hayat enerjimi sömürüyorlar. hoş, öyle fazla da bir enerjim kalmış değil.

türkiye için konuşursak en ama en temel sebep kesinlikle paradır. bir aileye aylık kaç paranın girdiği önemlidir arkadaşlar. istisnaları örnek gösterip kendinizi rahatlatabilirsiniz fakat bu gerçek asla değişmeyecektir. yeni yuva kurma peşinde olan gençler veya kendini genç hissedenler kendisinin ve partnerinin sosyoekonomik durumunu iyi analiz etmeli.

aile problemleriniz şüphesiz sizinle bir sonraki kuşaklara aktarılıyor. ailemde rahatsız olduğum şeyleri bir başkasının bende bulması ve rahatsız olduğunu dile getirmesi üzerine bunu anladım.

sorunlu aile hayatında yaşamaya çalışmak ne kadar zorsa, bu aile yüzünden çocukların okul/iş çevresinde etiketlenmeleri de bi o kadar zorluk çektirir. anandan/babandan zaten gülmemiş yüzün bide etrafın kem gözleri cık cıkları...

lisede bunun yüzünden az kalsın sınıfta kalıyordum.

zorunlu aile hayatı yaşanan dönemlerde daha sık rastlanılır.

hemen hemen her çocuğun yaşadığı hayattır. türk aile yapısının günümüzde sorunlu olmasının en büyük nedeni de yozlaşan eğitim sistemidir. eğitim şart.

başınıza daha kötü ne gelebilir ki?

bana böyle bir bilgi verilmedi. verilseydi ben imkanı yok kabul etmezdim.
şaka bir yana potansiyelinizin her daim altında kalacağınızı bilmektir aslında. hiçbir zaman bir birey içinde doğup büyüdüğü aile veya toplam yapısını aşamaz. aşsa bile o arzuladığı mutlu yaşama ulaşamaz. mutlaka ikili ilişkileri problemli olur. arkadaş edinemez. edinsede problemli arkadaşlıkları olur. basit mutlu bir ilişkisi olamaz. belki de hiç ilişkisi olmaz. bu tip insanların çoğu karamsardır. e bu da çok normaldir.
şöyle anlatmak dah güzel olacak sanırım. düşünün ki ilkbaharın sonu yaz başlangıcı bir zamandasınız yani ne bunaltıcı sıcaklar ne de iç ürperten rüzgarlar var. yani en muhteşem havalar. yani her türlü duygunun, aşırılığın en güzel yaşanacağı zamanlar. sonra düşünün ki bir de çeşit çeşit çiçeklerin hoş kokularını içinize çektiğiniz devasa uçsuz bucaksız bir bahçedesiniz. özgürsünüz. belki aşıksınız sırılsıklam sonra hoş muhabbetlerinizin sabahlara dek sürdüğü dostlarınız var.
ama
aynı zamanda ayak bileğinizde bir zincir bağlı ve diğer ucunda ise ağırlık olarak bütün bir dünya, bütün yaşanmışlıklarınız. özgürsünüz zincir çok uzun her yere gidebilir her çiçeğin önünde eğilip kokusunu içinize çekebilir. her ırmağın kenarında durup soluklanıp kana kana su içebilirsiniz. ama o zincir hep ayak bileğinizde hep orada her defasında her anınızda onu hissediyor ve onun paslı bileğinize değen yerlerde oluşturduğu morartıyı her daim biliyorsunuz. ve zaman zaman ayağınız o zincire dolanıyor dünyanız tepetaklak oluyorsunuz. işte o zaman çiçeklerin hoş kokuları genzinizi yakıyor. sevgilinizle ilişkiniz sanki 50 yıldır birbiriyle evli sürekli didişen karı koca ilişkisine dönüşüyor. o sabahlara süren muhabbetlerin yapıldığı dostlar tanıdıklara dönüşüyor vs. işte sorunlu aile hayatı budur. pek yabancısı değiliz.

diğer insanlarla ilişkilerinizi en çok belirleyen şey gerçektende aile hayatı ve bunuda değiştirmek de baya zorlanıyoruz.

sevgiliye " kaçır beni yiğidim" dedirtebilecek güçte bir problem.

karmaşık işler yaşanır. komşunun internetine bağlanırken "kendi internetine bağlansana" diye dırdır ederler. uygulama güncellerken böyle. hem komşu "al al kullan" diyor size ne?

en güzel anların katilidir böyle bir durumun içinde yaşamak ve bunun farkında olmak... ne kadar mutlu olursan ol ne kadar eğlenirsen eğlen, koca bir ukde hep kalır orda bi yerlerde...

sorunlu ailelerde, hep suçluluk duygusuyla yaşayan biri mutlaka vardır. yaptığı her hata gözünde daha da büyür. ailenin istemediği bir seçim yapıldığında aldığı tepkiyle dünyayı kendine dar eder.
bir de üstüne ailesi için üzülür. yalnız annesi ve onunla aynı evde yaşayan mutsuz babasını düşünür.
bir gün ikisi de göçüp gidecektir bu dünyadan ve maalesef hatırlanacak güzel anılar çok uzakta, çocuklukta kalmış olacaktır.

anne baba bir şekilde halleder de, olan çocuklara olur.
zordur.

sorun olmayan aile mi var önemli olan o sorunları fark edip onları yönetmek maalesef bunu yapamayan insanlar aslında çok basit biraz empati her şeyi çözer...