sözlük yazarlarının ölüme bakış açısı

ürkünç.öleceksem neden yaşıyorum. karamsar değilim. sadece bazen hiç doğmamış olmayı istiyorum. bir anda yok oluyorsun. ne için? hiçlik için..

rabdiyeneblokbedava

kafa sözlük toplu intihar timini açığa çıkaran başlık. ölüme övgülerle dolu. dur ben de ölümü öveyim. ölüm en azından insanlardan daha onurludur.

herkes gibi bir gün benim de, annemin babamın da başına geleceği şeklinde maksimum rasyonel gözlüklerle baktığım açıdır. hayata bakış açınız daha önemlidir vesselam.

allah canımı alsa da kurtulsam.

kısa bir hikayenin sonu.

"... ben, ruhun varlığına inanmam. ölümden sonra hayatta kalan hiçbir şey yoktur. beden, insan zihninin organik düzeneğidir. çalışıyorsa, hayattaysa düşünce üretir. beyindeki elektrik akışının sona ermesiyle ne ruh kalır ne de zihin. nasıl bir akü, elektriğin kendisi olduğunu iddia edemezse, insan da enerjinin kaynağı olduğundan söz edemez. ama hayalperestlik ölümlüye hastır. tanrının yansıması olduğunu iddia etmek, ölünce ona dönmek, ölümlü bir deri çantada ölümsüz bir ruh taşımak. çocuklar için bütün bunlar. anlaşılması gereken, bedenin bir depo olduğu. boşaldığı zaman imha edilen bir depo."

ziyan - hakan günday

ister istemez "mezarımı derin kazın dar olsun yâr yâr dar olsun yâr yâr dar olsun" şeklinde icra edilen türküyü hatırlatan dar açıdır.

eskiden gözümde bir bekleme odası canlanırdı. şimdi aklıma gelen sözcükler hafiflik, uçmak sanırım ölümü böyle düşünmeye başladığınız anlar dünyanın iğrençliğini, saf kötülüğü gördüğünüz anlar.

ölümü düşünmek, insanların diğer hayvanlardan farklı olarak yapabildiğini bildiğimiz yegane şey. dünyada yaşadığımızın ve herkesin bir gün öleceğinin farkında olan tek canlı biziz. bir nevi lanetlenmişiz. anneniz, babanızdan tut televizyonda gördüğünüz her bir insanın, sokakta yüzüne baktığınız herhangi bir kişi bir gün ölecek olması garip geliyor. bunun da sebebi büyük ihtimalle evrimsel olarak yaşamak için programlanmamız. ölümü hiçbir zaman bilmememiz gerekiyordu çünkü bilinecek bir şey değil. tamamen kaos, tamamen anlamsız bir şey.
balkonunuza çıkın ve içiyorsanız bir sigara yakıp derin bir nefes alın. şu anda sizinle aynı gezegeni paylaşan tüm insanların, kafanıza taktığınız tüm dertlerin bundan 150 yıl sonra sizinle beraber ölmüş olacağını düşünün. ve aynı şekilde tarihin başlangıcından beri bunu düşünen tüm insanların da anlamadıkları ve hayret kaldıkları şeyin bizzat kendisi olduklarını hayal edin... zaman akıyor, insanlar doğuyor, eserler bırakıyor, ölüyor, doğuyor... döngüsü şeklinde yüzbinlerce yıllık insan kültürü, yaşamı ve bilgisinin hala tüm insanların karşılaştığı ve karşılaşacağı yegane şeyi anlamlandıramamış olması hayatın hem ne kadar anlamsız olduğunu, hem de ne kadar nadir olduğunun kanıtı gibime geliyor.

“zaten aktör dediğin nedir ki? oynarken varızdır, yok olunca da sesimiz bu boş kubbede bir hoş seda olarak kalır. bir zaman sonra da unutulur gider. olsa olsa eski program dergilerinde soluk birer hayal olur kalırız.
görooorum, hepiniz gardoroba koşmaya hazırlanıorsunuz. birazdan teatro bomboş kalacak. ama teatro işte o zaman yaşamaya başlar. çünkü satenik’in bir şarkısı şu perdelere takılı kalmıştır. benim bir tiradım şu pervaza sinmiştir. hıranuşla virginia’nın bir dialogu eski kostümlerden birinin yırtığına sığınmıştır. işte bu hatıralar o sessizlikte saklandıkları yerden çıkar, bir fısıltı halinde sahneye dökülürler.

artık kendimiz yoğuz. seyircilerimiz de kalmadı. ama repliklerimiz fısıldaşır dururlar sabaha kadar. gün ağarır, temizleyiciler gelir, replikler yerlerine kaçışır… perde !”

haldun taner - sersem kocanın kurnaz karısı
(bkz: haldun taner)

geç olsun güç olmasın.

haktır, iyi ki vardır, bir başlangıçtır, asıl yurdumuza kapıdır.
her gün öleceğimizi bilerek, ama ölmeyecekmiş gibi şevkle yaşamaksa inancımızın gereğidir.

sonuç olarak illa ki yaşanacağından, çok pozitif veya negatif bakmamın bir şeyleri de etkilemeyeceğinden “nolacak yav sanki” şeklinde değerlendirdiğimdir.

sihri bozan son.

kurtuluş

herkes ölecek. düşünecek bir şey yok.

çıplak gözledir, dokunduğum da olmuştur.

180 derece.

kurtuluş