sözlük yazarlarının ölüme bakış açısı

ciddiye almıyorum, ciddiye almıyoruz. alsaydık böyle olmazdı.

sultan-ı yegah sirto

biyolojik işleyişin son bulması.
en azından şu anki mevcudiyet ve realitede.

dogum kadar dogal bir surec. ilerisinde de bir sey oldugunu dusunmuyorum

(bkz: sözlük yazarlarının ölüme bakışı)
umursamıyorum.
hergün ölmektense bir kere ölmeyi yeğlerim. ölene kadar ölümle alakam yok.

“bunlar yine bir plan düşünüyorlar. ben bu hayatı zaten şans eseri yaşıyorum. ölürsek de kime kalmış” diyen çocuğun bakış açısıyla aynıdır.

onu da o zaman düşünürüz.

5 dakika daha fazladan uyumak

bir yazar ölüm düşüncesinin ölümden daha korkutucu olduğunu belirtmiştir, aslında insanın ölümlü olduğunu kabul edememesinden kaynaklanır. insan doğduğu gün, ölmeye başlamıştır zaten..

o boğazında kalan nefesi alıp rahatlamak ama aldığın nefesin son nefesin olduğunu fark etmemek.

beni korkutuyor açıkçası ama sık sık "ölsem de kurtulsam" moduna giriyorum. her zamanki gibi kendimle çelişiyorum...

pişman ölmemek tek derdim.
daha doğrusu son saatlerimde "lan şunu da şöyle yapsaydım" dememek için bu tarzı seçtim.

finiş çizgisi. bir maratonda koşuyoruz. bazıları hayatından memnun ve önde koşuyor, bazıları da çizgiye gelsem de bitse diye koşuyor ama herkes koşuyor. önde giden halinden memnun, elinde olsa daha fazla koşmak ister ama geridekilerin tek amacı çizgiyi geçip yarışı bitirebilmek.

çizgiye gelmeden yarıştan ayrılmak isteyenler de oluyor, yarışın ortasında hiç hesapta yokken önüne finiş çizgisi çıkan da. çizgiyi bir şekilde geçip aramızdan ayrılanların mekanı cennet olsun.

10'lu yaşlar: "çok uzak"

20'li yaşların başları ve ortaları: "çok uzak"

20'li yaşların sonuna doğru: "bence ölüm bir kurtuluş. bunca yıldır hayatın güzel günlerini geçirmiş olup, sırtımdaki yükün ağırlaştığını fark ediyorum. çok uzaklarda olan ölüm, son 2-3 yılda sevdiklerimin ölümü ile beraber hem yakınlaşmış hem de dünyadaki perdemin yavaş yavaş sonuna geldiğimi hissettiriyor. bu, benim önümde uzun yıllar olmasına rağmen böyle."

30'lu yaşların ortası ve sonları, 40'lı yaşlarda bu durumun daha da felaket haline geleceğini düşünüyorum açıkçası.

son dönemde, sağlıklı aile ilişkileri(anne baba ve kardeşlerle sağlam ilişki ve onların bu süreçte sağlıklı yaşamış olmaları) olan bireylerin, 7-25 yaşları arasında hayatlarının muhteşem dönemlerini geçirip, 25 yaş sonrasında artık kötü günlerinin yavaş yavaş başladığını ve hayatının her geçen yıl daha da kötüye gittiğini düşünmeye başladım.

her geçen yıl, geçmişteki anılara daha da özlem duyup geçmişe bağlı kalmış bir şekilde yaşamanın sanki ölümün daha hayırlı olacağını sağladığını düşünüyorum. yaşama arzusu zaten bir kenara, çünkü kimse erken ölmek istemez ve 99 yaşında da bütün sağlık sorunlarına rağmen her sabah yeniden uyanma ve yaşama arzusu olduğunu düşünürsek, farkında olmadan 40'lı yaşlarda yaşanacak bir ölüm, sanki geri kalan yılların o kadar da önemli olmadığının farkında olmadığımız için aslında bize bir kısayol sağlamış olabilir.

bu benim ölüme bakış açım ve bu bakış açısı bende sadece son 3-4 yılda oluştu. ama dediğim gibi benim bakış açım, kimsenin değil. egoist bir bakış açısı.

ruhun bilgeliğe kavuşması, bedenin doğa sirkülasyonuna karışmasıdır ölüm.

kaçınılmaz olandır.

fiziksel bir döngü olarak cevap verebileceğim başlık.

larktwain koşarak geliyor şu an başlığa*

kör gözlerimi açacak en sert olgu.

doğan güneşi bir daha göremeyecek olmak, baharın coşkusunu bir kez daha hissedemeyecek olmak, en neşeli ezgilere bir daha eşlik edemeyecek olmak ne kadar kötüyse o kadar kötüdür. ardında bıraktıklarının anılarında hep bir bıçak yarası gibi keskin iz bırakacak olmak, elini tuttuğunda, yüzüne baktığında içinde harlanan ateşi bir daha hissedemeyecek olmak ne kadar acıysa o kadar acıdır.

tek gerçek.