sözlük yazarlarının ölüme bakış açısı

(bkz: ilahi bakış açısı)

mesela şu an iyi giderdi..

acayip korktuğum hede. umarım allah gecinden verir.

korkmuyorum.

boyut değişimi.beden denen kafesten çıkıp enerjisel yaşamına başka bir mecrada devam etmek.

hani kafası iyi amcamın "yıkıl lan yıkıl" deyişi var ya, aynen o moddayım. yıkıl lan yıkıl...

ölüm benim başıma geleceği sürece benim için çok bir şey ifade etmez açıkçası. doğanın kanunudur, olması gerekiyordur der geçerim. benim için asıl konu sevdiklerimin ölmesi. o konuyu düşünmesi bile acı veriyor. ve biliyorum ki sevdiğim insanların ölümlerine tanık olacağım. işte bunu istemiyorum. sevdiklerimin ölümlerine tanık olmaktansa erkenden ölmeyi tercih ederim fakat o iş öyle de olmuyor ne yazık ki. ne benim tercihime bakıyor ölüm,ne zamana, ne insana. öylece oluyor işte. son kez görüyorsun birini, son olduğundan haberin yok. iğrenç ötesi bir durum.

üzerine yazmaktan sıkılmadığım sayılı konulardan birisi ölüm. bu dünyada geçirdiğimiz bilmem kaç yıl sonrasında öleceğimiz gerçeği, benim için artık yaşamak kadar doğal bir kavram. basitçe ölüm: doğmadan önce neredeysek tekrar oraya gidecek olmamız. yaşadıklarımız, bütün ama bütün bir hayatımızın bir anlamı olmayacak ölü olduğumuz zaman. ne hissedebileceğiz, ne idrak edebileceğiz. güldüğümüz şeyler, üzüldüğümüz şeyler, üzerine kafa patlattığımız onlarca şey... hepsinin yok olup gideceği gerçeği gün gibi önümüzde duruyorken yaşadığımız bu hayatta hiçbir şeyi sonuna kadar ciddiye almamak lazım bence. içinde bulunduğumuz evrenin bile bir gün sonu gelecek. ölmenin, yok olmanın, tekilliğe karışacak olma fikrini kabullenmenin beraberinde getirdiği tuhaf hissiyat ve hayata bakış açınızın etkilenmesi de normalleşti benim için artık. hayatımı olduğunca keyif alarak ve mutlu bir şekilde yaşamak istiyorum ki ölüme karşı bakış açımda kendime bir "boşluk" yaratabileyim. aslında tüm bu işleyiş oldukça basit. sadece bilinç sahibi biz insanlar, etrafımızdaki çoğu şeye komplike anlamlar yüklüyoruz o kadar.
canlı doğar, canlı ölür.

bazen bir gün öleceğimi hatırlayıp rahatlıyorum, sonsuza kadar yaşadığınızı düşünsenize lan korkunç

sıradan bir şey, yok olacağız. en azından fikirlerin veya icraatlerin yaşaması için çabalamak gerek.

ölüme bakış açım, yaşama bakış açımı güçlendiriyor.
her anı eldeki imkanların sunduğu, en iyi şekilde geçirmek istiyorum. hergün, mutlaka birgün anı olacak. bundan kaçış yok. 100 sene, hatta ne 100'ü muhtemelen 50 60 sene sonra bile yaşıyor olmayacağım. ne kadar korkunç geliyor değil mi?
ölüme gelince, toprak beni de basacak bağrına. gömülüp çürüyeceğim, sonrası hiç birimizin tam bilemediği bir dünya. bakalım sürpriz.
bana ne ölümden (şimdilik) ben yaşamak istiyorum.
ne diyorlardı, hayat yaşadığımız güzel anlar toplamı.

ıyi ki var. olmasa bunca acıyla nasıl yaşar insan.

gerisi teferruattır ve başka hiç bir şeyin önemi yoktur.

insan tüm ömrünü, nasıl öleceğine hazırlanarak yaşar. her şeyin doğumuna, gelişimine, çürümesine ve ölümüne tanıklık eden akıl, elbette kendi başına da bunların geleceğini bilir ve bu döngünün böyleliğini ve bu döngüdeki yerini, tıpkı en kötü prognozlu kanser tanısını öğrenen hasta gibi belleyip kabullenince nasıl öleceğini ister istemez tahayyül eder. azıcık düşünen herkes, kendi cenaze töreninin nasıl olacağını hayal etmiştir. en kötü haber olan ölümlülüğü kabullenen kişinin eylemleri de bu haberi alışı ile şekillenir, "ölçülüleşir". bu hayata yiyip sevip sevişip tövbe etmekten fazlası için geldiğini hisseder. asıl sınavın gerçekten de ölüm anında olduğunu fark eder. bilmiyorum bu satırları okuyanlar ölüme ve ölümün gelişine tanıklık etmiş midir ama özellikle hastalara tanıklık edenler "ben böyle ölmek istemiyorum." derler. gerçekten de çürümenin de asilce yolları vardır. güzel çürüyenler, insanlık ummanında ölümsüzlükle müjdelenir. işte insan tam da bu müjde uğruna çalıp çırpmaz, öldürmez. güzel hatırlanmak az şey değildir.

agnostiğim.

ölümün bir nokta olduğunu ve vaktim varken yaşamayı seçtiğimi söyleyeyim; sisifos gibi. hayatta anlam bularak yaşıyorum. v. emile frankl anlamsal boşluk diyor. kültürün ve dinlerin söyleyecek sözü olmadığında anlamsal boşluk açığa çıkıyor. ancak insan intihar etmemek için de bir anlam bulmalı. ben burada zerdüşt’e kulak veriyorum ve şöyle buyuruyor. “vaktinde öl. vaktin yaşamayan ne bilsin vaktinde ölmeyi.” ölüm gelmeden biçimsel kalıplardan sıyrılarak, sevmek varken sevmek, üzülmek varken üzülmek gerek diye düşünüyorum. sonra toprak olup gideceğim.

bir gün buradaki herkes ölecek ve bizden sonra gelenler bu saçmalıkları okuyacak. güzel bir his.

yakın vakitte gelmemesini umduğum zıkkımdır, korkutugumuzdan değil, daha çok genciz la.

yoksa napayim dünyayı bu dünya suleymana bile kalmamış.* elbetteki bu başlıkta bu tarz ölsem de sorun yok bakış açısıyla atılmış tüm entrylere sallayan birisi olacaktır, yok iste efendim sizden bir bok olmaz, yok iste hayattan beklentiniz yok. boyle birini gördüğünüz anda o kisiye kendisinin o asiri verimli ve her anini dolu dolu kullandigi hayatinda kayda geçmiş nasıl super bir icraat yaptığınız sormanız, susması için yeterli olacaktır inşallah.

bakalım orada beni neler bekliyo

günlerce konuşmak, tartışmak, kafa yormak istediğim ender konulardan. inanılmaz düşüncelerim var ölüm ve sonrasıyla ilgili.

sonsuz bir son, hissizlik, en azından bilinçli bir beden için. ha ama tabi ki farkında olmadan toprağa karışıp bir parçanızla, meyve veren bir elma ağacından aşırı ekşi bir elma olarak çıkıp exinizin yüzünü buruşturabilirsiniz. *