sözlük yazarlarının yaptığı mesleğin en zor yanı

bizim mesleğimiz müşteri ile alakalı olmaktan çok hayatın kendisi ile alakalı..

yeri gelir ağaçta kalan bir kedinin, yeri gelir evine su basan vatandaşın imdadına koşarız.

yeri gelir su altına dalıp arama yapar, yeri gelir gecenin karanlığında kayıp bir çocuğun aranmasına yardım ederiz.

yeri gelir trafik kazasına koşarız, yeri gelir bacası çekmeyen vatandaşın evinin bacasını temizleriz.

yoluna engel olan ağacın dallarının budanması için de bizi ararlar, ocakta yemeğim kaldı kapım kilitli imdadıma koşun da derler.

hayatın her yerinde biz varız. sessiz sedasız, siz bizi fark etmeden bir çoğunuzun tabiri caizse hayatına dokunuruz.

depremde, selde, heyelanda, yangında, boğulmada, trafik kazasında, baca temizliğinde, su kesintisinde..

hepsi de zor diyilecek durumlardır. kiminin malı yanar, kiminin canı.. kimi evini kaybeder yangında, kimi eşini trafik kazasında...

mesleğimin en zor yanı var oluşu.. ama bir o kadar da gurur kaynağımdır..

bu hayata tekrar gelsem itfaiye görevlisi olmayı isterdim yine...

tüm arıza ve olumsuzlukların benim nöbetimde yaşanıyor olması. ya diğerleri sallıyorlar benim vardiyaya ya da bende var bi cenabetlik.

sokakta selam bile vermeyeceğin insana hizmet etmek .

toplumun en dezavantajlı ve risk altında bulunan gruplarıyla çalışmanın yanı sıra onlara, bu duruma gelmelerine neden olan tüm olumsuzlukları yaşatan medeniyetten nasibini almamış her türlü suçlu, istismarcı ve ayrımcı insan müsveddesi ile de çalışmak zorunda olmaktır.

bende çalışıyordu.

kirlenmek hem de baya baya kirlenmek ve verilen emeğe karşı alınanın hak olmaması.

" başlarım böyle işe lan banane kim yapıyorsa yapsın " dediğim her işin istisnasız bana kalması.

insanlarla birebir uğraşmak.

parasının karşılığı olarak seni satın aldığını zanneden insanlar.

çok şükür ki kurumsal bir dil ile had nasıl bildirilir biliyorum. bunca yılda artık insanları beyfendi bir dille s*kip atmayı öğrendim.

yine de bu tür insanların var olduğunu bilmek bile canımı sıkıyor.

anne babasının eğitemediğini eğitmeye çalışmak..
sanırım bana normal bir insan evladı denk gelmedi.

sevilmemek.. insanların sizi görünce tedirgin olması. inanılmaz kötü hissediyorum ya, halbuki sadece selam vermek istemiştim.

asıl isimi bırakıp sürekli yaptığım işin doğru olduğunu kanıtlamaya cabaliyordum. sonra yaptığım işten daha düşük bir mevkide görev vermeye kalktılar. ben de bunu hakaret gibi gördüm. muhendistim sonuçta 4 yıl aynı firmada mühendis olarak çalış sonra teknikerlik isine terfi(!) et...
dusunmedigim halde 'bebek yapmayı düşünüyorum, tedaviye başladım' dedim. aldığım cevap 'tabii bu senin doğal hakkın, sakin bunun için işten cikarilacagini düşünme bla bla...'
sonuç: ertesi günü işten cikarildigimin haberini aldim. teselli kısmı beni onlar çıkardıkları için haklarımı kuruşuna kadar bana ödediler.

canını sevdiğim özel sektörü...

validasyon yazmak. gördüğüm en saçma uygulama.

hep yazmak zorunda kalmak, iki elim kanda da olsa yazmak zorunda olmak, yazmak. ve emekliliği yok!

bolca masa başında oturmak. hayatında 65 kiloyu nadir geçmiş olan ben 90 kilodan aşağı inemiyorum.

lanet olasıca optikçiler ve de arabasızlık. haa bşr de şirketin politikaları.

insan, insanlar. gerçekten zor uğraşmak.

bazı insanların parasıyla bizi satın aldığını düşünmesi.

mesleğimin zor yanı sanırım kendisini icra edememem. türkiye de yaşayıp da kendi mesleğini icra edebilen insanlarin özel ve seçilmiş insanlar oldugunu düşünmekteyim.

atanamamak.
çocuklar ağlarken onlarla ağlama isteği.