sözlük yazarlarının yaptığı mesleğin en zor yanı

çok yürüyorum

insanlarla uğraşmak,laf anlatabilmek ve beklentilerini karşılayabilmek çok zor.

insanların iktisadın varsaydığı kadar rasyonel olmaması.

-tşk behavioral economics

egolu insanlarla uğraşmak.

ulaşılamamak. bana -özellikle telefon ile- ulaşabilen kendini seçilmiş kişi falan sanıyor. telefona bakmayı sevmiyorum, mail atın. *

yolculuk ve seyahat konusunda, kamyon şoförlerini dahi cebinden çıkartmak. gün geliyor sabah uyanınca nerde olduğumu hatırlamıyorum lan.

insanların evinde eşiyle, işinde arkadaşıyla kavga edip edindiği sinir stresi bizlerden çıkarmaya çalışmaları.

tek yapmam gereken çinli partnerlerle şirketin iletişimini sağlamakken, alakasız bir şekilde, grafikerin yaptığı bir tasarım hatasının bile üzerime kalmasıdır.

vay efendim gönderirken neden bakmamışım... nereden bileyim ben... adam tasarım yapıyor, bana gönderiyor, ben de onu çinlilere gönderiyorum.

bu ülkede tam bir meslek tanımının ve meslek yasasının olmaması.

okumayan sahte psikologların dışarıda cirit atıp servet kazanmaları ve her önüne gelenin kişisel gelişim kitabı yazarak kendini bir bok sanıyor olması.

dönüşü yok ve hata seni kapının önüne koydurur.

insanları üç kağıtçı veya dolandırıcı olmadığına ikna etmek...

yarım gün çalışıp üç ay tatil yapmam ve sanırım şaka maka bir yıldır yatıyor oluşum. aslında genel olarak yatıyor oluşum mesleğimin en zor yanı diyebilirim. neredeydi bu başlıklar, bakalım hah tam şurada;
(bkz: şaka maka öğretmenlerin 1 senedir yatıyor olması)
(bkz: öğretmenlerin yarım gün çalışıp 3 ay tatil yapması)
ironiyi de yaptığımıza göre artık ciddileşebiliriz.*
branşım gereği çocukların gözlem yeteneğinin ve sosyal öğrenmelerinin en yoğun olduğu yaşa eğitim vermekteyim. hal böyle olunca ne yaparsam yapayım hemen alıcı gözle bakıp davranışımı model alıyorlar. yaptıkları şeyin savunması da aşırı mantıklı "ama sen öyle yaptın öğretmenim, öğretmenler yapınca doğru olur." şimdi çocuk otorite olarak anne babadan ziyade öğretmeni görüyor, "öğretmenim doğrusunu bilir, yaptıysa doğrudur" algısı mevcut ve bu algı neden bilmiyorum çocuğun programına yüklenmiş haliyle geliyor okula. kalkıp "çocuğum ben de insanım, yanlış yapabilirim sen benim yaptığımı yap gittiğim yoldan gitme" diyemiyorsun.*
bu nedenle mesleğimi yaparken hem söylediklerim hem davranışlarım konusunda ekstra özenli olmam gerekiyor. yanlış yaptığım herhangi bir davranış söylediğim herhangi bir yanlış kelime kalıcı olup çocukların model olarak içselleştirmelerine neden olabilir. bu düşünce bazen diken üstünde tutuyor beni. aksi takdirde sonra eve gel "bunu doğru yaptım mı acaba, verdiğim tepki doğru muydu?" diye vicdan muhasebesi yap.
keşke istediğimi yapıp tam şu karikatürdeki gibi "hayır çocuğum siz okuyacaksınız" diyebilsem.*

kodladığın şeyin neden çalışmadığını bulmak ve bunu da işin teknik tarafını bilmeyen birisine anlatmak.

günde üç öğün "bizim vergilerimizle maaş alıyorsun!" tribini çekmek...

henüz olmaması.
her sey olunup hiçbir şey olunamayan bir bölüm okuyorum bu entryi bu gidişle anca bi beş sene sonra falan editlemeye gelirim...

umrumda olmamasına rağmen temsil ettiğim kişileri tatmin edecek makul anlaşmalar yapabilmek için insanların bahanelerini dinlemek ve buralardan açık noktalar yakalayıp insanları haksız olduğuna ve nihayet anlaşmaya ikna etmek.

ortada meslek mi kalmış para kazanıp karnımı doyurayım dedim o da olmadı. allahtan ailelerimiz var da bakıyorlar bize. kaç yaşında oldum hala bir kazmaya sap olamadım çok üzülüyorum bu duruma be.

gün içinde başka insanlarla konuşmak zorunda olmak. insansız hava sahasına ihtiyacım var.

#24904 siviller.

erkek egemen bir sektörde bir sürü ergen kafalı adama birşeyler satmak idi. bitti gitti çok şükür. bir daha dünyaya gelirsem anaokulu öğretmeni olacam. dünyanın en saf ve temiz müşterisi.