suç ve ceza

insan için en gaddar yargıcın kendi vicdanı olduğunu söyleyen kitap. fikrine katılırsın sıkıntı olmazsınız bilmiyorum da en büyük suçu kopya çekmek olan lise birinci sınıf öğrencilerine bu kitabı niye okuturlar ki?

edebiyat dünyasında bir can almanın yükünü en iyi anlatan eser olabilir. vicdan en büyük yargıçtır. temel mesaj budur.

yazarı fyodor mihayloviç dosyoyevski.
sayfa sayısı 704. (kalın ama okunur, evet)
iş bankası kültür yayınları'nın bastığında çevirmen bilgisi mazlum beyhan.

iyi okumalar.

efsane bir roman. zaten dostoyevski yani...

çok eskiden okudum, ufak tefek detayları hatırlamıyorum ama ağladığımı hatırlıyorum. neresinde ağladığımı da hatırlamıyorum ama bu lanet olası dostoyevski'nin kitapları ağlama duvarı gibi bir şey. ağlamadığım kitabı olmadı şimdiye kadar. yoksa ben mi çok duygusalım?

bir insan ne kadar düşünebilir, ne kadar sorgulayabilir, ne kadar bunalıma girebilir sorularının cevabını 600 sayfada veren ağır dram. raskolnikov’un bir suç işleyip sonra kendi vicdanına toslamasıyla başlıyor olaylar.

ve insanın kendi içinde yargılanmasının ne kadar yıkıcı olabileceğini görüyorsun.

yüzlerce iyilik elde etmek için bir kötülük yapılabilir misiniz?

diyelim ki zor durumdasınız ve birinin ölümü toplumda bir çok kişiyi rahatlatacak. yine de onu öldürür müsünüz?
maddi sıkıntı içinde olan bir üniversite öğrencisi raskolnikov maddi sıkıntılarından kurtulmak için hırsızlık yapmaya karar verir.
ancak bu hırsızlığı yaptığı zaman bir çok kişiye de iyilik yapacağına inanmaktadır. bu yüzden kimseye faydası olmayan insanların maddi sıkıntılarından beslenen bir tefeciyi öldürüp hem ona borçlu olan insanları kurtaracağına hem de öğrenim masraflarını karşılayabileceğine ve ailesini sefillikten kurtarabileceğine inanmaktadır..
tefeci kadını öldürür ve paralarını çalar..
fakat düşündüğü gibi olmaz birçok maddi zorluklarla karşılaşmasına rağmen çaldığı paranın tek kuruşuna bile dokunmaz. çünkü, paraya dokunursa suçu kabul etmek zorunda kalacağına inanır...
romanın sonlarına doğru sonya'ya bu cinayeti niye işlediğini itiraf eder.
“napolyon olmak istedim, onun için de öldürdüm…” der.
çünkü raskolnikov'un suçu işlemesindeki amacı maddi kazanç değil, nietzsche’nin "üstün insan" teorisini kanıtlamaktır..
tam bir başyapıt. okumadıysanız şiddetle tavsiye ederim..

suç ve ceza, bir karakterin hikayesinden ziyade, hepimizin içinde bulunan küçük mahkemenin bazen sessiz, bazen de fazlaca gürültülü duruşmasıdır.

fyodor m. dostoyevski tarafından 19. yy rusya'sında kaleme alınmış, polisiye gibi başlayıp, varoluş sancısına evrilen, insan ruhunun bodrum katlarında çıkışı aratan bir labirent. raskolnikov adlı bir karakterin, "insanlar ikiye ayrılır" diyerek çıktığı yolda, kendisini yanlış gruba dahil etmesiyle birlikte elindeki baltayla hem kurbanının hem de kendisinin hayatını paramparça etmesi. bir balta ile açılan kapının ardında, gece uykusuna, gündüz düşüncelerine sızı gibi sızan "iç ses"in, geveze bir tören ile karşılaması.

bir fikrin, gerçeklik duvarına çarpınca dağılması. "ben farklıyım" ile başlayıp "ben ne yaptım?" ile devam eden 600 sayfacık içsel bir cinnet. kendi içindeki mahkemeyi kurup, hem sanık hem de savcı olup "adalet mülkün temelidir" mi yoksa "adalet vicdanın temelidir" mi diye düşünen bir bireyin iç monologundan oluşan sessiz çığlık.

suçun cezası, devletin vereceği hükümden ziyade, zihne oturan düşünce kalabalığıdır ve bazen bir tek düşünce dört duvardan veyahut bir kafesten daha hapsedici olabilir.

bir yanda napolyon'a özenen bir akıl, diğer yanda öldürdüğü kadının çorbasını karıştırmaya cesaret edemeyen bir vicdan.

öte yandan;
yoksulluk, adaletsizlik ve yalnızlık üçgeninde sıkışan insanın, suça meyletmeden de çaresiz hissedebilecegini gösteren; suçu bireyin değil toplumun da ortak ürettiğini sezdiren bir uyarı niteliğindedir.