tahammül edilemeyen durumlar

uluorta her yerde tırnak kesen insanlar.

yemek yerken ve sakız çiğnerken ağız şapırdatmak, gereksiz girilen tartışmalar

herhangi bir konuda ısrar edilmesi. insanların "hayır" kelimesinden anlamaması beni çıldırtıyor.

yolda yürürken önümdekilerin yola yayılması ve bir anda pat diye durması. bir gün... bir gün ulu orta şiddet göstericem.

hayvanlara yapılan eziyet.

annem telefonda bir şey izlerken sesi sonuna kadar açması

kliması kapalı toplu taşıma.

birinin benim bildiğim bir olayı yalan konuşarak anlatması. kusasım geliyor eklemeler yapıyor çıkartmalar yapıyor olayın o olayla alakası yok. yalan söylemek o kadar normal olmuş ki insanlar artık istemese de yalan konuşuyor ve bu durum umurun da değil. yani desen ki kardeşim orası öyle olmadı bak böyle tamam işte ne fark eder diyor ulan yalan konuşuyorsun ne mi fark eder ? yazarken bile tahammül edemiyorum sinirleniyorum.

ter kokan bir insanla aynı ortamda bulunmak.

beklemek, güzel günleri beklemek.

önemsiz ve işe yaramaz hissettirmek. sen yapamasın edemezsin denmesi. gerçekten sinir krizi geçirip işi şiddete kadar götürmüşlüğüm vardır. çocukluktan beri sistemli olarak bu şekilde büyüyünce böyle oluyor.

çalışarak bir şey elde edemeyeceğini bilmek ama yine de çalışmak zorunda olmak.

herhangi bir nedenden özgürlüğün kısıtlanması... canının istediğini o anda yapamayacak kadar otokontrol sahibi olmak.

istanbul trafiğinde işe gitmek, eve dönmek. emniyet şeridi ayılarına şahit olmak. hangi birini yazayım, cidden istanbul gibi şehirlerde yaşayıp da ölene yıpranma payı verilmesi lazım. isveç'teki ile ben bir değerlendirilemem yani. üsttekilere sesleniyorum

metro ve benzeri toplu taşıma araçlarında yüksek sesle konuşulmasıdır.

sıranı alıp işlem yaptırıyorken araya girmeye çalışan yüzsüz insan tipine hiç tahammülüm yoktur. gördüğüm yerde direk k.ı.n.a.r.ı.m.

laubali ve gevşek hareketleri olan insanlar, sokakta önüne bakmadan yürüyüp çarpan çarpınca da asla özür dileme zahmetinde bulunmayan insanlar, yüksek seslen dinlenilen müzikler, iş verenlerin egolu tavirlari.. hangi birini sayalım ki..

bir sıkıntını, derdini ya da başından geçen kötü bir olayı anlatırken kendi başından geçenleri anlatmaya başlayan insan. bir de teselli etmeye başlarsın onları. öyle karakter yoksunu olurlar. ben de taşa, toprağa, sokaktaki kedilere anlatmaya karar verdim. keşke kendi evim olsa da kedi sahiplenebilsem. insanlarla iletişimi komple keserdim o zaman.

haksızlığa uğramak.

şimdi efendim yaşadığım yer kasaba ile köy olmak arasında kalmış, herkesin herkesi tanıdığı ve maalesef de beni maalenin hemşiresi bildikleri bir yer.
nicedir patlamıyordum buraya patlayayım.
şöyle ki benim bir iş telefonum bir de kişisel numaram var. iş telefonum susmuyor efendim. gelen aramalara bakalım şimdi:
- hemşiranım eliniz çok hafifti teşekkür etmek için aradım.
-hemşiranım tarihi geçmiş bir antibiyotik var içsem birşey olur mu?
-hemşiranım eşimin ateşi var acile gitmek istemiyor yanınıza gelmek de istemiyor napayım?
-hemşiranım 3 aylık bebeğim var kabızdı tereyağı koydum ağzına birşey olur mu?
gibi gibi. beni sinirlendiren şey bu aramaların özellikle ve özellikle mesai saatim dışında olması. neyse bir diğerine geleyim.
şimdi ofisimin kapısında kocaman bir açık diye yazı astım. mesai saatlerimi artık herkes ama herkes biliyor bakın herkes diyorum küçük yer burası. bakın:

efendim delirme noktasına geldim çünkü kapıyı tıklatıp kapıda bekliyorlar. ya ne alaka? açık yazıyor ya girin buyrun diyorum birkaç saniye yüzüme baktıktan sonra giriyorlar. sanki ben elaltından kürtaj yapan bir ebeyim gibi çekinerek giriyorlar içeri. ulan kapıya açık diye yazmışım ya, niye kapıyı tıklatıyorsun sağlık kurumu burası, girsene içeri? kapı tıklandığında sol gözümden bir damar kabarıyor, sinirden kendimi kemirecek gibi oluyorum artık, söylememe rağmen hala bu devam ediyor vazgeçmiyorlar. açık abicim, gir içeri, kapıyı tıklatıp niye gelip benim açmamı brkliyorsun?