tanımadığın biriyle sohbet etmek

türklerle pek sarmayan ama yabancılarla hatta özellikle kuzey ülkelilerle çok keyifli olan bir şey. akdeniz ikliminin tez canlılığı beni yoruyor, kuzeylilerle sakin sakin konuşmak mümkün. üstelik entelektüel kapasite olarak fazlasıyla dolular.

meşaj kutum kapalı olduğu için bu aralar mümkün olmayacak olay. geröek hayatta ise pek insan görmüyorum. gerçi geçen gün öğlen vakti nevizade'de can sıkıntısından patlayan bir dayı ile takılmıştık biraz.

kendimi çok sık içinde bulduğum durum.

tanımadığım insanlar çok sık bir şey soruyor veya söylüyor bana. bu başlığı görünce şöyle bi düşündüm, ben bayağı bayağı yabancılarla muhabbet ediyorum günlük hayatımda.

sosyalde biraz zor benim için… durum, mekan, havam, ortam, elektriğe göre değişebilir bir karar benim için.

eskiden çok severdim, bulmaca çözmek gibi gelirdi. o insan hakkında küçük ipuçları yakalamak, kafa yapısını çözmek, öyle havadan sudan sohbet etmek ya da az da olsa dertleşmek. şimdi asla tahammül edemiyorum. kendimi birine anlatma düşüncesi bile yoruyor beni. karşıdaki kişiyi anlamaya çalışmak ise çözdüğün bulmacayı bir daha çözmek kadar sıkıcı. ben beni tanıyan ve anlayan insanlarla mutluyum ya.

ancak ve ancak turistlere yardım etmek maksadıyla sevdiğim aktivite

sık yaptığım bir şey. tamamen başka arka planlardan geldiğin birisinin hayatına kısa süreli konuk olmak güzel. onun da bir yaşamı olduğunu, ailesi ve arkadaşları olduğunu bilmek ve hayal kırıklıkları ile mutluluklarını öğrenmek farklı bir deneyim. gezegende yalnız olmadığınızı ve dünyanın da sizin etrafınızda dönmediğini hatırlatıyor. ön yargılarınızı da kırıyor. binlerce yabancının arasında biraz daha az yabancı birinin olduğunu bilmek beni mutlu ediyor.

çok severim ve ederim hep.

ilişkilerde yazılı olmayan ama uygulamakla mükellef olduğumuz birkaç kural var: yakınlık derecesi fark etmeksizin aradaki iletişime binaen saygı duymak, gibi. hele ki bu kişiyi sadece sayıp geçmeyip biraz ileri gittiyseniz hayırlı uğurlu olsun. yeni bir profil, yeni bir sıfat kazandınız. bunu korumak, devamını sağlamak isterseniz bazı günler uyandığınız kimliğinizi saklamak durumunda kalırsınız. sonuçta kafasında size giydirdiği bir kalıpla varsınız, allah korusun bu değişirse o kişideki değeriniz falan kaybolur. ama bir yabancı için herhangi biri değilsiniz, tanışıklığın getirdiği lanet görevleriniz yok. bu özgürlüğü seviyorum. son olarak arkadaşlarımla konuşamam, yalnızca yabancılar.

bunun da güzel draması yapılıyor.
pek seviyoruz dramı, acıyı, çileyi ya.
kendini anlatmaya yorgun olmak, birini tanımaya üşenmek falan...
ne bileyim insan sevmememe rağmen bana tam tersi heyecan verici gelir.

bugün yaptığım. ilk kez gördüğüm, ayaklarımla gittiğim tanımadığım biri. dağıldım sözlük. toparlandım sonra yine dağıldım düşe kalka gülüştük bile. şakalaştık bile biz be. sonuçta biri idi kimse kim. hakkıyla sohbet eden biri. ben de işini kolaylaştırdım tabii ama yine görüşeceğiz..
mecburen.
ilk defa mecbur olduğum halde yapmaktan keyif aldığım bir şey yaşadım. bu sözümü de yedim yani geçenlerde mecbur olduğum her şey şeydir falan demistim.

sevgili bile olmuşluğum var.

hayatın ne getireceği hiç belli olmaz.

sıkça yaparım, hatta evlenme teklifi almışlığım bile var. (not : erkeğim)

bu akşam biraz müsait gibiyim, tanımadığım biriyle konuşmayalı da epey oldu. birilerine laf atasım var ama diğer yandan da "boş boş işler peşindesin yine prada" diye düşünüp tutuyorum kendimi. galiba sözlükten soğudum ben ya.

hiç sevmem. önyargılıyım sürekli yargılarım "ne diyo bu?" diye büyüklenirim içimde. küçük dağları bile ben yaratmışımdır. seçilmemiş kraliçeyimdir. bitse de gitsek modumdayımdır ama tabi karşıdaki bilmez. zamanı gelince bilir. belki de bilmez. yapay zekayla konuşuyorum artık.