tanımadığın biriyle sohbet etmek

tanıdığım ile konuşmayı sevsem sözlüğe üye olmazdım değil mi ? bir insan ile salt çıkarsız sohbet böyle olur.

en sevdiğim aktivite olabilir sonuçta kimse birbirini en başta tanımıyor ve birbirlerini yargılamadan en doğal halinle konuşmaya başlıyorsun. böyle sohbetle başlayan arkadaşlıklarım nedense reel hayatımdaki arkadaşlarımdan daha yakın oluyorlar. çünkü sadece seninle sohbet etmek ve konuşmak için ordalar bir menfaat uğruna orda değiller.

yakın zamanda döndüğüm doğu turunda bol bol yaptığım ve mutlu eden şeydi bu ki normal hayatımda da tercih ederim bunu.

yeni hayatlar yeni insanlar yeri gelir ufkunuzu açar yeri gelir size olmamanız gereken kişiyi ve hayatı gösterir. her şey kitaplarda ya da internette yazmıyor malum.

sohbet edebiliyorsam biraz imkansızı başartmıştır. bunu başartan kişiye saygı ve sevgiler...
doğaçlama gidebilmesini seviyorum. ve buna uyum sağlanmasını. nadir görülüyor.
gereksizliği veya sıkıcılığı olmuyor. aklına gelen konuyla başlayabiliyorsun, takıldığın bir şeyle, çok basit detayla vs. çoğu zaman uyuşulmasa da ya da garip gelse de insanın içinden geldiği gibi davranması hoşuma gidiyor tabi ölçülü ve bazı sınırlarla...
insanları pek sevmem kaçabilirsem kaçar, kaçamazsam kaçırtırım. bunu motto yerine bile koyabilirim o derece uyguluyorum yani.
ama kendi niye kaçmamış bilmiyorum. kaçırtma olayına en başta girişmiştim. yani o öyle sayılır...

omegle ve chatroulette bunun içindi. sonra, sonrası malum...

sohbet ediyorsanız tanışmaya başlamışsınız demektir. tanımıyorsun diye sohbet edemezsin diye bir şey yok sözlükte de karşılaştığımız insanları tanımıyoruz çoğu zaman eğer çevremizi sözlüğe sokmadıysak. ben buradan şahsen kimseyi tanımıyorum ama çok fazla kişi ile sohbetimiz oluyor. ki olmalı da bana göre yoksa sözlük ne işe yarar.

bazen tanıdığın insanların seni önemsemeyeceğini düşünürsün.ya da her şeyi rahatlıkla anlatamazsın.çünkü yargılayabilir.işte bu durumlarda tanımadığın kişilere derdini daha iyi anlatırsın.sohbet iki taraf için de ilginç olabilir.

tanıdığımız insanlarıda bir zamanlar sohbet ederek tanımadık mı zaten?

güzel olabiliyor daha birkaç gün evvel burdan genç bi arkadaşla sohbet ettik iyi geldi, sizde ara ara yapın ama belirli çizgileri aşmayarak.

tek atımlık arkadaşlık örneğidir. hani otellerde tek kullanımlık sabun, sampuan vardır. ha işte bu da tek atimlik arkadaştır. yol da bununla sohbet edersin. senin hayatına dahil olmadığı için seni yargılamaz.

kimse kimseyi yemiyor sonuç da.
iletişim de kurulur, sohbet de edilir
benim için hiçbir sıkıntı yok.

objektif bir göz olması açısındadsaad

yok be. çok derin derin anlatmamak lazım kendini. neme lazım. bir gün yollar kesişir düdük gibi kalırız. taksim'in ayakta bira içilen barlarında 'hocam şerefe' muhabbeti hoş, orada bırakmalı. o noktada mesafeyi korumalı. şöyle böyle hikayelerim var diye açılmamalı.

bence yani. yada goygoy çevirmek hoş.

tanımadığın insana içini açmak bana göre değil. hem adama/kadına ne oluyoo, çare mi bulacaklar bira bitmeden. bir şey çıkmaz 'herif de amma dertliymiş kafa açtı' der geçerler hocam arkandan.

böyle şeyler bana göre değil. cool adamı oynamak daha hoş fsdfsdfs

o eeneji mi sinerji mi bazen hiç ummadık anda tutuyor ki çok sevdiğim bir olaydır. bir daha görmeyeceksin güzelce içten konuş hatta dertleş kral olay.

çok tatlı bir şey ya.
son birkaç gündür deneyimliyorum burada, epey özlemişim.
sürekli sürekli değil ama nadiriyattan da olsa arada yepyeni ve hiçbir şeyi bilinmeyen bir kişi ile konuşmak iyi geliyor.
her şey bir yana, insan kendisi için oluşturduğu o “imaj” kavramının ne kadar boş bir şey olduğunu anlıyor.
bazen bana yazılanları okuyorum ve “bana bunu nasıl der? ben ki…” diye başlıyorum ve sonra kendime dönüp diyorum ki “kızım saçmalama seni tanımıyorsa öyle de bir der ki”
aslında belki de biraz buna ihtiyacımız var. bizi tanıyan insanlar bazen sadece bize istediklerimizi veriyor. halbuki hiç tanımayan birinin hayatımıza dan diye bakıp kör noktada kalan bir yeri dümdüz söylemesi gereklidir, kim bilir…

bu durum beni benden alıyor. bahsettiğim şey otobüs, okul, kütüphane gibi bir yerde bir vesileyle plansız şekilde gelişen sohbetler değil. hani yere bir şey düşürür toparlamasına yardım edersiniz, kulak misafiri olur gayri ihtiyari bir cevap verirsiniz falan değil. bahsettiğim şey bir anda vahiy yoluyla aklına gelmişcesine mesaj kutusuna düşen "sohbet etmek istemiştim" mesajları.

* abiciğim, ablacığım, güzel kardeşim; ben seni tanımam, sen beni tanımazsın. sohbet edip benden ne gibi bir bilgi almayı düşünüyorsun? bu sohbet sürecinde sen bana ne katacaksın, ben sana ne katayım? ayrıca gerçekten anlamıyorum, alnımda "sohbet hayratı" yazıyor da benim mi haberim yok? o mesaja evet desem bir dert, çünkü konunun ne olacağını bilemiyorum ve geçmiş tecrübelerim hiç hoş şeyler olmayacağını söylüyor. hayır desem başka dert, belki muhteşem bir şey öğreneceğim senden ve bundan mahrum kalmak istemiyorum. soru sormak istiyorsan sor, cevaplayayım, geç git. bu kadar basit. n'olursun, rica ediyorum; bana bunu yapmayın. sosyal fobiyi büyük oranda yenmiş olabilirim fakat bu durum benim içimde kalan o minik sosyal fobi damlasını kaynatıp kabartıyor. lastik gibi gerildikçe geriliyorum. *

bazen cok basit bazen cok zor olan is.

şehirlerarası yolculukların vazgeçilmezidir. yeni ufuklar açabilir. keyiflidir.

yapardim bunu. en keyifli sohbet tarzidir.

tanımadığım insanlarla sohbet etmek daha kolay geliyor bana, özellikle de rastgele bir şekilde denk gelmiş ve bir daha karşılaşma ihtimalimin düşük olduğu birisiyse.

kendim hakkında bir şeyleri açıklamaktan, detay vermekten çekinmeyeceğim nadir insanlardır .
benim hakkımda sadece bilmesini isteyeceğim kadarını bilir, gerisini merak etmeye zamanı bile yoktur yüksek ihtimalle. sanırım bunun rahatlığından ötürü .

tanıdıklarıma bile güvenmemem gerektiğini her geçen gün daha net anlıyorum. o yüzden de yabancılara son derece yabaniyim. gerçi ben her daim yabaniyim ama konumuz bu değil.