tanrı var mı sorunsalı

garip bir dialog sebebi olan sorudur:

-inancın var mı?
-pek olduğu söylenemez, sen ne düşünüyorsun bu konuda?
-benim yok
(klasik cümle geliyor)
-bütün kitapları okuyup araştırdın mı? ondan sonra karar ver. ben öyle yapmıştım.
-annem de okuyup araştırmış inanmıyor, sen de okuyup araştırmışsın inanmıyorsun, neden vakit kaybedeyim?

*kardeşim ve öğrencisi arasında yaşanmıştır.

bir an için durup bakın şu hayata; bir adalet varmış gibi geliyor mu dünya? hele ki normalde inanan biriyseniz, söylediğiniz gibi adil, merhametli bir tanrı tarafından yönetiliyormuş, bir düzen varmış gibi görünüyor mu?

bir tanrı varsa bile söylediğiniz gibi değil, şu filmde gösterildiği gibi biri

bu soruyu iki tip insan sorar.

1- inanıp sorgulayan: doğuştan çevreden aileden gelen tanrı ile inancı ile doğmuş büyümüş yetişmiş kişinin gördüğü bazı tutarsızlıklar sonucu acaba tanrı var mı diye sorgulaması..bu insan tanrının yok olduğu sonucuna ulaşır..

2- inanmayıp araştıran: herhangi bir tanrı inancı olmayıp hatta bir tanrının olmadığı bilgisi ile doğmuş büyümüş ve yetiştirilmiş kişinin varoluşla alakalı başvurduğu bütün kaynakların yetersiz kalması sonucu sorduğu soru...bu insan tanrının var olduğu sonucuna ulaşır..

bunlardan değerli olan ikincisidir..

mesela benim dinim bile cümleye la ilahe diye başlar.
ilah yok.....önce bu seviyeye in araştır sonra illallah'a ulaş der..(allah'tan başka)

-bence tanrı diye bir varlık yok.
+yok tabi olum, allah o. tanrı gevurların bi kere.
-sen bu yaşına kadar nasıl geldin ya.
+allahın sayesinde.
-yok, bu tartışmaya girmek istemiyorum. gerçi istesem de bu zeka seviyesine erişemem ben, üzgünüm.
+allah akıl vermiş fikir vermiş kullan olum sen de az. düşününce başın ağrımıyor bak.
-hahahah haklısın ya, arada ben de kullanayım demi beynimi.
+kullan tabi. kullanmadığından boş boş yaşıyorsun zaten.
-eh ne diyim sen de haklısın. gerçekten hayatım bomboş geçiyor. neye elimi atsam kuruttum, bi dikili ağacım olmadı.
+onu bunu bırakta şu karıya bak.
-var ya zoraki sohbetin de bi tadı olur adabı olur. kaşk s... git la şurdan.

bilmiyorum tatlım inan ki bilmiyorum

(bkz: tabi lan manyak mısın)

yok.

yavaş yavaş tükenen umutlar gibi, içimde kalan o olağanüstü kıpırtı.. gün geçtikçe azalmaya mahkum olmuş, her geçen gün varlığından şüphe duyacak kadar hoyratlaşmış. fakat bir o kadar da çaresiz ruhum varlığından bir haber almak istiyor. hâlâ inanıyor ve halen pes etmiyor o kutsala. inanmak istiyor.. istiyor.. istiyor.. bu sorunun cevabı benim içinde sır.

samimiyetimle söyleyebilirim ki bu sorunun cevabını burada aramayi tercih etmezdim.çoğu konuda yapmış olduğum gibi.

(bkz: bundan bize ne olması)

tanrı varsa da şu aralar çok aramız iyi değil diyeceğim sorunsalın ilkidir.

tanrı yı bilmem ama bence allah var.

herkes kendisinin tanrısıdır.

bu beni hiç alakadar etmiyor . varsa da canı sağolsun. o yoluna ben yoluma . bana çocuğunu sokağa terketmiş aile gibi hissettiriyor tanrı . ve o çocuğu yanlız bırakıp yıllar sonra çıkıp ailenim ve seni çok iyi yaşatacağım demesi gibi cennet vadediyor . istemem abi istemem .

var ya da yok, hiç önemli değil. bazı insanlar için yaşamı anlamlı kılıyorsa ne mutlu. sadece iyi bir insan olun yeter ya.

ben bir kere ufo gemisi görmüştüm.
bu tanrının varlığını kanıtlamıyor ufoları kanıtlıyor.
zaten bizi ufoların yaratmış olabileceği de bir iddia..

bunu duygularımı yoğun yaşadığım anlarda sorgularım. üzgünken, çok mutluyken, sinirlenince veya bir şey için çok heyecanlıyken.. özellikle çok acı çekerken. belki de kırılma noktam çok ağrı ve acı çektiğim bir zaman oldu. çok yalvarmıştım, ağlamıştım geçsin bu ağrı diye. ama geçmiyordu. ben tanrı olsam diye düşündüm sonra. tanrı olsam ve merhametim olsa kimse böyle bir acı çeksin istemem. imtihan diyorlar. ben tanrı olsam bir oyun da kurmam yarattığım aciz varlıklar için. acırım onlara. çocukları savaşta bombaların altında lime lime de ettirmem mesela. savunmasız hayvanları, şeytanı üstüne saldığım insanların eline de bırakmam örneğin. cenap şahabettin'in şiirindeki şu dizeleri çok severdim:
"düşüp üstünde ağlamak dilerim
söyle ey tanrı dizlerin nerede?"
ben çok mutlu bir hayat yaşıyorum. ama çevremdeki, başka ülkelerdeki, geçmişteki insanların hayatlarını öğrenince bana verdiği merhametin katbekatını barındıran tanrı buna nasıl izin verebiliyor aklım almıyor. bazen bunun için oturup ağlıyorum bile tanrım ama ne yazık ki artık dizlerini aramıyorum.

dünyadaki zulmü ve haksızlığı allah'a bağlayanların inanmadığı sorunsal.

varsın ey insan, akılın var, vicdanın var! dünyanın kaynaklarını tekeline almak isteyen, diğer insanların ve canlıların hakkını gasp eden şeytanlara savaş açsan, kendin için yaşamayı bıraksan anlayacaksın, 1 tek allah var. evet

"tanrı" olmayı bıraktığımızda belki cevabını daha net bulacağımız soru. insan olmadan tanrı olmaya çalışıyoruz, yanmadan nasıl pişeceğiz? maddi hiçbir şeyin insanı tatmin etmeyeceği gerçeğiyle yüzleşince yaratıcıya olan inancım artıyor.