tercih edilmiş yalnızlık

maliyetsiz ve sessiz bir durumdur..

tek başınalık

özgür olmaktır.
benim için özgürlük sınırlardır,kendi aklımın sınırlarında olduğum sürece özgürüm.

geceleri asma ağacının altında yatıp gökyüzünü seyretmektir. (gökyüzü görünmüyor) :)

kendi kendine yetebilmektir. bir yerde oturup tek başına kahve içebilmek, beklediğin film vizyona girince kimsenin seninle gelmesine ihtiyaç duymamak, sevdiğin grubun konserine tek başına gidebilmek, kulaklığını takıp gezip dolaşmak bir ağacın altında oturup bir şeyler karalamaktır. her kişinin harcı değildir. güçlü karakter ister.

"mutlu bir yalnızlık, mutsuz bir beraberlikten iyidir dostlarım."

(bkz: charles bukowski)

nasıl değerlendireceğini bilen birinin gelişimi için yaratabileceği en büyük fırsatlardan biridir.

yalnızlık sadece edebiyat yaparken güzeldir. veyahut bir film sahnesinde karizmatik bir biçimde yansıtabileceğiniz bir durumdur. gerçek hayatta yalnızlık, yapılan edebiyatlardaki kadar ilgi çekici veya cool bir şey değildir. bazen düşünmek gerek, ne kadar yalnızsınız? telefon rehberinizde arayacak kimseniz yok mu mesela? veya bulunduğunuz evde sizden başka birileri, bir aile ferdi mesela? yalnızlık sevgilisiz olmak değil, kimsesiz olmaktır.

daha önce yalnız kalmış, yalnızlığın dibine vurmuş ve şu anda o günleri yıllar öncesinde bırakmış biri olarak, yalnız biri gördüğümde veyahut birinin yalnız olduğunu hissettiğimde hemen bir üzüntüye kapılırım. eğer siz de yalnızlık güzellemeleri yapıyorsanız, ya gerçekten yalnız kalmamışsınızdır ya da psikolojik problemleriniz vardır. bundan ötesini düşünemiyorum. insan sosyal bir canlıdır. sevgiye ve paylaşıma daima muhtaçtır.

taş çatlasın top patlasın 2 gün dayanabilirsiniz. başta güzel gelir evet ve sonra yapamayacağınızı anlarsınız. sadece bir gerçek var ki o da mecburi olarak yalnızlığa mahkum olmuş kişilerin halini asla ve asla anlamayacaksınız. yetmezmiş gibi 10-15 kişilik arkadaş gruplarınızda yalnızlığı öveceksiniz. asla anlayamayacaksınız onların halini, asla...

buradaki yalnızlığı kimseyle duygusal bir ilişkinin içinde olmama durumu gibi anlıyoruz. gerçek manada yalnızlık hepimiz biliyoruz ki katlanabileceğimiz bir şey değil. kimseyi tanımasakta illa sokağa çıkacağız, kimseyle konuşmasakta hatta evden de çıkmasak illa bir şekilde insan göreceğiz.

böyle dağ başında ya da ormanlık alanda ev resimlerine bakıp '' bir ömür yaşarım ben burada'' diyen romantikler bile şart koşar ''işte internet olacak'' diye. ne yapacak ki interneti yalnız yaşayacak adam? yetmiyor mu kitapları ya da tercih ettiği yalnızlığı?

seçenekler içinde son tercihim olan yalnızlık türü.

karşınızda son 2(iki) yılım efem.
bu yalnızlıktan çıkış yolunu bulamıyorum artık.

kimileri için lüks olan ama yalnızlaştırılmakla karıştırılıp bunu seçen bireyler tarafından "çohk yalnızım abiğ yhaa" gibili abuk sonuçlara sebebiyet veren yalnızlık çeşidi.

asosyallik mi? kütüphanemde binlerce arkadaşım varken, kabuğuna çekilmenin 'asosyalleştirileceğini' öne sürmek pek mantıklı bir saptama gibi gözükmüyor.

insanları anlamakta güçlük çekiyorum. birçoğunun bir gayesi yok, idealleri yok. önünü göremiyorlar, toprakları kurak. ortaya yeni bir jargon çıkartmışlar ve ben onları anlayamıyorum. sürekli futboldan, oyunlardan ya da sosyal medyadan bahsediyorlar.

evet, bazen de gündem tartışıyorlar. ama fikirler epey mutat oluyor. orada burada gördükleri bilgileri, fikirleri; hiç sorgulamadan zihinlerine yükleyip, fırsatını bulduğu an harmanlayarak eskiz halinde kusuyorlar.

maalesef herkesin fikri var, ve birçoğu birbirinin "hoca anlamasın değiştir biraz" modeli.

onlar adına üzülüyorum. benim yüzyıllar boyu yaşamış arkadaşlarım varken, onların çevresinde bir grup kör insan var.

ve, insan doğası gereği sosyal bir varlıktır. kendini yalnız başına eve kapatıp dışarıdan ve insanlardan soyutlayamaz, en azından bunu kendi isteği ile yapamaz. ancak buna mecbursa yapabilir.

aksi takdirde, yani ortada bir tercih var ise, sadece çevresini daraltıp, ailesi ve kütüphanesi ya da hobileri ile daha sık vakit geçirebilir.

son olarak, bence, eğer yalnızlığı "tercih" edecekseniz; önce yaşantınıza bir şeyler katmalısınız. 18 yaşındayım, yalnızlığı "tercih" haline getirmeden önce yaşantı ve bolca güzel yahut kötü anı biriktirdim. bunlar benim tecrübem, ve ben onlarla yaşıyorum.

asosyalliktir. asosyallik te kaynağı ne olursa olsun kişilik bozukluğudur. günümüzde insanların çoğunluğu yalnız kalmayı tercih etmiyor, yalnız kalmak zorunda bırakılıyorlar, tıpkı hapishanede tutulan mahkumlar gibi. insan sosyal varlıktır. doğuştan sosyal olmaya meyillidir, beyni bunun için evrimleşmiştir. insan mantıken, mecbur kalmadığı sürece sürüler halinde yaşar ve aşırı sosyal canlılar grubuna aittirler. insanlar, aklı (beyni), mantığı (zihniyeti) hastalanmadığı sürece yalnızlığı tercih etmezler. insanlar sosyal, ekonomik, ideolojik, cinsel (ahlaki) , fiziksel, hukuki baskılar neticesinde yalnız kalmaya zorlanırlar. insanların farkındalık sahibi olamayacak kadar cahil olmaları gerçekleri değiştiren olgular arasında değildirler. gerçekler evrenseldir, yaşanan gündem bilimsel açıdan değil sadece istatistiki açıdan fenomen olarak tespit edilebilen durumları veri bileşkesi şeklinde önümüze koyar. bununla politika yapılabilir ancak siyaset yapılamaz, bilimsel normlar oluşturulamaz. bu yapay ve geçici gerçeklik, bilimsel bir bilinmezlik durumunu değiştirmek için bile yeterli değildir.

yalnızlık tercih edilmez, yaşanır ve yaşatılır.

kalabalığın cidden kuru olduğunu görenlerin en güzel tercihidir yalnızlık.

böyle bir yalnızlık yoktur, o sadece bükemediği bileği öpmüştür.

2 sene önce trabzona üniversite eğitimi almak amacıyla ayak bastım. yaklaşık 6 ay da burada yaşadım araya pandemi girene kadar. burada yaşadığım süre zarfında bir çok insanla iletişim kurdum ve kimseden haz edemedim bu da en sonunda tercih edilmiş yalnızlık ile bu şehirdeki hayatımı sürdürmeme sebep oldu. yeni filmler izledim, kitaplar okudum, ders çalıştım ara sıra spor yaptım ve bu şehirde kaliteli zaman deçirdiğimi düşünüyorum. her cuma tek başıma sinemaya bile gittim ve gerçekten bunların hepsini zevk alarak yaptım. bugün üniversitelerin açılacağı haberi sonrası babamla ev tutmaya geldik ve uygun bir ev tuttuk. babam eve çıkabileceğin bir arkadaşın yok mu diye sordu hayır diye cevap verdim. buna nedense üzüldü ve ben de durumu burada açıkladığım gibi ona da açıkladım. sonuç evde yalnız yaşayacağımmm.

bazen iyi oluyor ama bazen de koyuyor. bu aralar koyduğu taraftayım.

sigmund freud'un dediği gibi:
"olgunlaştıkça kimseyle uğraşasın gelmiyor. kendini yetiştirememiş insanlardan uzaklaşıyorsun. seni hasta edecek insanlarla birlikte olmaktan vazgeçiyorsun."

elinden gelse kendinden de uzaklaşacaksın ama yaşamak buna izin vermiyor.