türkiye'nin en büyük sorunu

tıp. (susmak anlamında olan.)

eğitim ve eğitimin sorunlu olduğunu görmeyen kesim

eğitim ve cahillik

ayrıştırmak. o kadar bayılıyoruz ki ayrılmaya, ayrışmaya, birilerini 'öteki' haline getirmeye. sürekli birtakım gruplar çatışma halinde.

insan malzemesinin yetersizliği.. kuru kalabalık.

tarihini bilmemek...özünü unutmak.

ağzı olan konuşuyor..

millet bilincinin olmaması.
yani toplumun ortak değerlerinin olmaması. (adalet, hoşgörü, empati, demokrasi, çalışma azmi vs.)

kendini türk olarak tanımlayan birisi kendine şu soruyu sorsun, ben ortalama bir türk ile ne derecede aynı değerlere ve fırsat eşitliğine sahibim? şahsen ben istanbul'un göbeğindeyim. yoldan rastgele 2 kişi çevirsek en büyük ortak paydaları yoksulluk olur.

millet bilincine ve ortak değerlere ulaşamayan ülkeler ise gelişemez. çünkü kimse bir şey üretmez, herkes başkasının ürettiğini çalma derdindedir. diğer bir ortak değerimiz ise karamsarlık oluyor, yani başka bir büyük sorun.

atatürk'ün sözünü paylaşalım bu durumda.
"ulus fakirlik ve çaresizlik içinde yorgun ve bitkin düşmüş olabilir. ey türk geleceğinin evladı! işte, bu durum ve şartlar içinde bile görevin türk bağımsızlık ve cumhuriyetini kurtarmaktır. gereksinim duyduğun güç damarlarındaki asil kanda mevcuttur!"

19 mayıs atatürk'ü anma gençlik ve spor bayramı'nız kutlu olsun.

----
21 mayıs editi:
ortak değerler aslında toplumsal gelişmenin itici gücü. örneğin hitler faşizmi, alman toplumunda yarattığı ortak değerler üzerine kuruludur. çok basit görünse de çok güçlü olan semboller.


bu sembol almanya'yı savaşa sürüklese de, toplumsal olarak almanların ekonomik verimliliğini ve üretkenliğini artırmıştır. 3rd reich döneminde 1933-37 yıllar arasında reel gayri safi hasılaları %55 artmış. * çoğunlukla endüstriyel ürünlerden gelse de öyle bir ilerleme var ki, savaş sonrası alman ekonomisi yerle bir olsa da, yıllarca uygulanan marshall planıyla alman endüstrileşmesini ancak durdurabildiler. fabrika ve hammadde işleme limitleri getirdiler.

muhteşem işleyen endüstriyel bir tedarik zincirini oluşturmak kolay iş değil. ama kolay yolu da var. saçma da olsa bir ideoloji ile toplumu bir alanda motive ederek o alanda en iyisi olmak için ellerinden ne gelirse yapmalarını sağlıyorsun. aslında buna da popülizm deniyor.

popülizm ise, toplumsal değişimi isteyen ve bu alanda çaba gösteren istisnasız herkesin kullandığı bir araç oluyor.

neden derseniz; mantıklı bir vatandaş olan herkes -erdoğan'a siyasal islam ile ülkeyi yönettiği için öfkelense de- insan hakları bilincini ve toplumsal değerleri yaymak için popülist olmak zorunda kalıyor. örneğin demokratlar amerika'da kırsal bölgelerden oy alamıyorlar ama bunun sebebi demokratik fikirlerin kötü olması ya da kırsal kesimin ilgisini çekmemesi değil. aksine; amerika'da siyah liderler *, siyahların yaşadığı bölgelere yaptıkları kampanyalarda daha başarılı oluyor.kaynak bunun sebebi de siyah liderlerin fikirlerinin muhteşem olması değil.

insanlar fikirden ziyade kim olduğuna bakıyor karşısındakinin. yani kılıçdaroğlu istediği kadar başörtü kampanyası yapsın tutmaz. hatta kılıçdaroğlu türkiye'nin tüm sorunlarını çözecek olsa da destek göremez. çünkü akp seçmeninin kendine daha cazip gelen bir sembol var hayatında (bkz; yukardaki sembol) nitekim hitler de almanya'nın tüm sorunlarını çözmedi.

bu denli büyük bir toplumsal motivasyonu ve enerjiyi kültüre ve sanata yöneltemez miyiz?

eleştirmek. sürekli eleştirmek, aşağılamak, küçümsemek. bir iyi biziz, bir mükemmel kendimiziz. uç örnekler var kabul ama sabahtan akşama kahvede oturup dünya’yı kurtaran amca ile burada yazıp dünya’yı kurtaran yazarlar benim için aynı kategoride.
hayır bir şey yapın demiyorum da onu bunu küçümsemeyin.
söz meclisten dışarı.

liyakatsizlik efenim. liyakatsiz insanların devletin yüksek mevkilerinde hak edenlerin hakkını yiyerek oturuşu, yetmez gibi vasıfsız eş, dost, akrabayı da torpille işe almaları zaten bunun en açık örneğidir. bu durumun önüne geçilmediği sürece ülkemizin hali şu andan bile daha beter olacaktır.

cevabı cehalet olan başlıktır.

türkiye'nin en büyük sorunu yöntemsizlik, ölçümsüzlük ve denetimsizlik, yani "sistemsizlik" tir.
bu unsurlar olmayınca ne öngörülebilir, ne de düzenli süreçler yaşanabiliyor; sadece kaotik ve rastlantısal süreçler ortaya çıkıyor.

yalan söylemek, söyletmek ve yalanı görmezden gelmek. aslında çok basit, doğruyu söyle kurtar kendini yalan çukurundan.

ülkenin bütün vizyonunu ve misyonunu bir kişiye ya da bir güruha yükleyerek bu grup dışındakileri "şucu", "bucu" diyerek dışlamaktır. sonrasında da kendini vatandaş sanan bu kişiler bu güruhun müridi olmakla övünüp üç kuruşluk hayatını bu ego tatminiyle geçirir. ta ki bir sonraki nesil yaşanan bu ayrıştırıcı ortamın beslediği öfke ve intikam psikolojisiyle onları yıkana kadar. en azından ben öyle olmasını umut ediyorum. kısacası ülkedeki yurttaşların başlarına çoban getirip koyun olduklarını inkar etmeleri, hiçbir şeyi sorgulamadan ve özsaygı beslemeden yaşamaları.

birinin yaptığını bir başkasının yıkmaya çabalaması...
fertlerde de yönetimde de bu sorun var. kimse bir fikrin, bir projenin, hayata geçirilmiş bir şeyin üstüne koymuyor. bu yetmiyormuş gibi bir de çok biliyormuş gibi yeriyor ya da değiştirmeye çalışıyor. bir bina yapımında atılan temelin, o temel üzerine inşa edilmiş binanın yıkılıp yerine yenisinin yapıldığı pek görülmez öyle değil mi. biri gelip güzel bir temel atıyor. bir başkası gelip o temeli söküp yerine yeni bir temel atıyor. biz hiç yükselemiyoruz bu yüzden. hep sıfır noktasında kalıyoruz. hayır beğenmediklerinin yerine koydukları da bir şeye benzese...

vatandaşı olmasan eğlenceli bir ülke aslında.

siyasetçilerin toplumun sorunları için yönetimde bulunması gerekirken "kendileri" için koltukları işgal etmesi.

birden fazla en büyük sorunu olması.

tarihiyle övünüp yeni tarih yazmaktan uzak

turkiyenin en büyük sorunu bir kısım vatandaşın sorun olarak gördüğünü diğer bir kısım vatandaşın sorun olarak görmemesi,dolayısı ile ortak bir sorun paydasında birleşememek.