üniversitede yaşanmış en büyük pişmanlık

şahsen üniversite okumanın ta kendisi en büyük pişmanlıktır.

sırf okumuş olmak için küçük şehirlerdeki üniversitelere gitmeyin oralar size pek bir şey katmaz gidip gormus hayatının üç senesini gerçekten heba etmiş biri olarak söylüyorum bana kattığı şey çeşitli psikolojik rahatsızlıklar oldu çünkü okuduğum okuldan mezun olmanın bana tek bir katkısı olmayacaktı inanılmaz bir gelecek kaygısı bana anksiyete ve panik atak olarak geri döndü okulu biraktim bir sene ciddi psikolojik destek aldım bir sene sonra cidden bana bir sey kazandirabilecek bir okulu kazandım-ki bence bu da su an bosa gidecek-, hayatımdan 5 sene gitti bu5 yillik sürede bir yerde asgari ucretle işe başlamış olsaydım tecrübem arttigi icin maasim da artardi uzerine sigortam yatardi simdi donup baktigimda elime kalan kyk borcu ve hayatimdan kayip 5 sene iyi dusunun iyi tartin.

hiç ayak basmadığım yer. merak da etmiyorum değil hani. ama yaş olmuş 29 e çocuklar da var en iyisi dışardan okumaya devam

o kız ile o iş olmalı idi be diyorum hep içimde kaldı.

sadece derse gidip gelmek,sadece diplomaya konsantre olmak

kendi şehrimde okumayı tercih ederek aile evinde kalmak.

en çok yanlış arkadaşlık kurduğum zamanların hepsini kapsayan tanım olmakla birlikte, "pandemi öncesi keşke eğitime ara verileceğini bilseydim de o kadar sefalet çekmeseydim, biraz da kafamı ve cüzdanımı rahat biraksaydim, devamsızlık için kendimi paralamasaydim" diye hayiflandigimi anlattığım başlık.

o yılların bitmeyecekmiş gibi gelmesi. buna bağlı olarak bazı şeyleri boşvermem. keşke kendimi daha çok geliştirseydim.

en büyük pişmanlığım paraya kıyamayıp dil kursuna gitmememdir. o kadar boş zamanım vardı şu an bildiğim iki yabancı dili c2 seviyesine çok rahat getirebilirdim. biz yine b1- b2 ile mırın kırın edip ıkınmaya devam.

mühendislik kazanıp gidememek ve dışarıdan üniversite okuyup acaba örgüne gitseydim be olurdu diye sürekli düşünmek

ösym nin sitesinden üniversite tercihi yapmaktır.

hiç bir pişmanlığım yoktur efenim bu nedenle başka bir anımı ileteyim:

ilk ay bana sağlam yazan kızıl saçlı (ama doğal kızıl değil), beyaz tenli, minyon ve sanırım sınıfın en güzeli bir apla vardı. sonra püskürttüm hanfeniyi. halbuki çok düzeyli yaklaşıyordu. püskürtmesem ne olur ve bugüne nasıl etki ederdi merak etmiyorum desem yalan olur. bu ara nedense sıkça aklıma geliyor.

ilk seneden ilişki yapmak.

o pişmanlık şuan halen üniversitede benden habersiz şekilde mevcut

uzak mesafe ilişkisi yaşamak.

üniversiteye gitmiş olmanın pişmanlığı.

hak hukuk arama saçmalığının pişmanlığı. oysaki he ok de seneye dersi bir daha al. onun yerine şikayet soruşturma 1.5 sene huzursuz gezdiğine değdi mi hayır! hoca maaşını geri ödeme cezası aldı ama benim huzurumun kaçtığına asla değmedi. içim de soğumadı. haklı değil mutlu olmak istediğimi de bu şekilde öğrendim. yalan. öğrenmedim. her haksızlıkta kaşınıyorum b.k var çünkü.

kendi kişisel kusurlaria yüzleşmek yerine sizlanip mizmizlanip psikolojinin içine etmek. gevşek disiplinsiz plansız mal gibi vakit geçirmek. çalışmamak çalışmamak calismamak

bunun için o kadar hazırlandığım için pişmanım hukuk öğrencisiydim ona hazırlandığım için pişmanım edebiyat için pişmanım belki ülkedeki yüksek öğrenim sıkıntısındandır bilmiyorum ama okumaya bu kadar çabalayıp iş kurmadığım için pişmanım.

keşke daha az ders çalışsaymışım diyorum. yüksek mezuniyet puanının faydasını hiç göremedim. manitacılık yapıp sürekli parti peşinde koşanlar karlı çıktı bu işten. hocaların her dediğini dinlemeyin birader. gezin tozun eğlenin.