yalnız çok yalnız yapayalnız biri olmak

bence güzel bir şey. kendini dinleme fırsatın oluyor. dinleniyorsun. rahat hissediyorsun bir kere. sonra şey.. sıkılıyorsun biraz...

başkaları yalnız kalmasın diye yalnız bırakılmışızdır.

yalnız olmadığın günleri acıyla hatırlatır ve dipsiz bir acı verir.

insanlar yapıları gereği sosyal varlıklardır bunu inkar etmeyeceğim lakin yalnızlığından güzel tarafları vardır. bilmem kimin sikko dertleri ile ilgilenmek zorunda kalmazsınız mesela?

her şey kaderimizse yalnızlık lanetimizdir.

güzel laf bak, yaz bunu bi kenara.

(bkz: sen benim yalnızlığımsın)

düşünmek kuyusuna o kadar hızlı düşmek ki bütün evreni sorgulayıp, isyan edip ayrılmak başka kuyular için.

başlığın kastettiği bana göre kimsesizlik. yalnızlık ayrı ama insanın kendini kimsesiz hissetmesi zor.

ailesinde huzur yoksa fiziken kalabalık, ruhen yalnızdır.
sözlükte bazen saçma sapan, bazen ciddi tanımlar girer.
çünkü kimse kendisini yargılamaz.

hayatım değişiyor köklü köklü değişiklikler yaşıyorum. anlatacak, anlayacak kimsem yok.

bı ara gerçekten de tam olarak böyleydim ama o zaman yanlış insanlarla arkadaşlık etmektense onlardan kurtulup yalniz olmak daha huzurluydu yalnızlık kötü ama kötü insanların etkisinde kalmaktan çok daha iyi

seni öldürmeyen acı vurdumduymazın teki yapar.

aptal bir ilgi o**su olmak, ağır aptal bir ilgi o**su olmak, çok ağır aptal bir ilgi o**su olmak.

kendiniz varsınız, o hep sizle, biraz onla takılın çok da yalnız olmadığınızı anlarsınız.

bunu sakın ego olarak anlamayın ama etrafımda gerçekten arkadaş olmaya değecek insan yok. hep değer verilen kişi olmak, asla değer veren kişi olmamak için resmen çabalıyor insanlar. çok uzun zaman boyunca sürekli verici olduğum arkadaşlıklarım vardı, hepsini kestim. dümdüz yapayalnız bir insanım artık. annem falan da olmasa sanırım konuşacak kimsem olmayacak. bir yandan gereksiz arkadaşlıklar içinde bulunup kendi kendime acı cektirmediğim için sevinsem de öbür taraftan da bir şeyleri paylaşabileceğim kimsem olmadığı için üzülüyorum. üzücü bir gerçektir.

(bkz: beni tanıdılar siz kaçın)

bütün her şeyi bir kenara bırakın ve gelin kucak dolusu sevişelim. ayy sarılalım diyecektim.

olabilir. bence bu konuyu kafaya takmayın çünkü kafaya taktıkça daha da yalnız birisi olma ihtimaliniz artıyor.

kalabalıkların içinde kendiniz gibi birilerini arayın. emin olun şu toplumsal felaket sürecinden geçerken büyük ihtimal birilerine rastlayacak ve ne kadar da bana benziyor diye içinizden geçireceksiniz.

herkes yalnızlık çekiyor ama nedense kimse birileri ile iletişime geçmek motivasyonuna erişemiyor.

kimse yalnızlıktan ölmez ama yalnızlık aynı zamanda duvarları kaygan bir kuyu gibi insanı içinden çıkarmamak için elinden geleni yapıyor. duvarlara değil üzerindeki çıkıntılara yoğunlaşın ve bir adım atarak kendinizi yukarıya taşınyın.

çünkü yalnızlıktan kurtulmanın tek yolu bu...

insan ailesinin dahi ihanetine uğrayınca insanlardan soğuyor. yalnızlık öyle anlatıldığı gibi basit bir mevzu da değil. insan bazen daralıyor yaradılış gereği sosyal bir varlık olan insan konuşacak sohbet edecek birisini arıyor etrafında ister istemez ama kimse olmayınca da daralıyor zamanla yalnızlık allaha mahsus diye boşuna dememişler.

son bir kaç yıldır insanlardan kaçmayı tercih ettim en azından zararını görmedim ama ara sıra bir dert ortağı arıyor insan hiç dostsuz da çekilmiyor hayat bir iki sıkı dost lazım galiba insana.

bana soracak olursanız yaşınız ilerledikçe daha da derinleşen bir kuyudur. 2 kuruşluk insanlara 5 kuruşluk değer verirseniz aradaki 3 kuruşa sizi satarlar gibi sosyal tespitlerle dolu geçiriyorsunuz hayatınızı. çözümü mü? basit. beklentisiz bir hayat. kabullenmek ve sınırlarınızı her zaman korumak. tebrık ederım sizden iyisi yok artık!