yazarların çocukken isteyip de sahip olamadıkları şeyler

tanım : çocukken isteyip de ulaşılamayan istekler.

akülü araba.

edit: düşündüm de, pedallısına da razıydım ya.

şu uzakta araziler oluyor ya nadasa bırakılmış tepeden bakınca renkli dümdüz hep orda oyun oynamak istemiştim hatta bi kere ağlamıştım kimse anlamamıştı ne istediğimi neden ağladığımı.

piyano.
paten.
şiir yazabileceğim dışı güzel bir defter.

yok saniyordum ama aniden gecmise dondum ve hatirladim apple bilgisayardi ve ne olduguna dair en ufak fikrim bile yoktu.

akülü araba
dumbbell
gitar.

akülü araba. sen kız çocuğusun ne yapacaksın denmişti. içimde uktedir, çocuğuma almak nasip olur umarım.

bu içine binebildiğin, pedallısı vs. olan arabalar. çok özenmiştim, arkadaşımda vardı. ha bir de, oyuncak saz istemiştim babamdan. yanlış kişiden istemişim. ne sazım oldu ne de pedallı arabam. geriye dönüp hatırlandığında iç burkan istekler. yeri geldiğinde komik bile olabilir.

çok hayal kurmazdım paramız olmadığı için

simdiki zamanın moda oyuncağı nasıl yoda ise çocukluğumda furby idi. bir tek içimde kalan oyuncak o.

kardeş.

benım lıstem cok kalabalık sanırım. ama en özendiğim barbi eviydi.benim gibi detaylara önem veren bir insan olarak komsu kızının barbı evının ıcınde yemek masası, yemek masasının üzerinde kadehleri bile vardı. keşke benimde olsaydı.

işte çocuklugumda beni oyuncaga doyurmadıkları için şimdi çocuklarıma aldıgım oyuncaklarda kendimi durdurmaıyorum.

ekşınmen

oyuncak ayı ve bisiklet.

oyuncak ayı dışında her şeyi aldılar. neymiş kocaman ayıyı nereye sığdıracaklarmış. bisiklet de almadılar neymiş efendim araba çarparmışta, düşüp kafamı yararmışım da. kaç yaşımıza geldik bisiklet sürmeyi bilmiyoruz, utanıyorum kendimden.

o kadar çok ki. hangisini saysam bilemedim

eskiden birçok ilde birçok ülkenin konsolosluklari vardı. bu konsolosluklardan birinin konsolosu iki oğlunu bizim okula kaydettirmis. ilkokuldayim o zamanlar. gel zaman git zaman ben bu çocuklarla arkadaş oldum. birgün beni evlerine davet ettiler. hiç unutmuyorum ramazan ayıydi. sabah kahvaltısında anneleri sağolsun envai çeşit aparatif yapmış koymuş masaya. hayatımda görmedim kekler börekler jambon sosis falan. bunların içinde en dikkatimi çeken fıstık ezmesi kavanozu oldu. ekmeğe sürüp sürüp yediğimi hatırlıyorum. sonra eve gidip anneme "anne fıstık ezmesi alalım mi"diye sormuştum. pahalı diye almamıştı anacağızim. fakirlik işte be. zor yıllardı. bir göz oda kapıcı dairesinde yarım yamalak yaşadık çocukluğumuzu.

kendime ait bir oda. orta gelirli bir ailenin 4 çocuğundan 2.çocuk olduğum için doğduğum andan şu yaşıma kadar(20) hep ablamla odayı paylaştım:(.

her şey diyebilirim sanırım. heves ettiğim hiçbir şeye sahip olamadım. her istediğime "hayır" cevabı aldığım için bir şeyleri beğendiğimde kimseye söylemeden vazgeçmeyi öğrendim.

şu pastel boyadan bende de olsun diye çok isterdim.

faber vardı ama onda gözümüz yoktur. o ultra zenginler içindi.

ergenlikdi ama : walkman.