yazarların gerildiği durumlar

yeni bir teknolojik uygulama.
bir arkadaşım 'hadi yükle' diye öneride bulunduğu zaman anksiyetem tutuyor, elim ayağım titriyor. yanlış bir yere dokunmamak için sarf ettiğim çaba hep boşuna a dostlar.
bizim ikbal teyze gibi hissediyorum kendimi. içimde bir teknoloji katili var.*

artık her şey..

sevdiğim iki insanın gözlerimin önünde ciddi ciddi tartışması.

avm otoparkında araba ararken..

bile bile ter kokan hijyene önem vermeyenlerdir. arkadaş al bı roll-on deodorant ne bileyim ya yıkan et leş gibi kokmak ne demek. ağır iş yapana lafım asla yok ama ofiste çalışıp ya da çalışmadığı halde böyle ter kokmak ne bileyim uyuz oluyorum.

hevesim kursağımda kaldığında ajda pekkan gibi gergin olurum.

çok soru sorulan ortamlarda aşırı geriliyorum. kendimi soguda gibi hissediyorum.

başlık açtığımda geriliyorum. illa ki saldırgan bir tutum oluyor.

gecenin bir yarısı tanıdık birinden gelen mesaj ya da arama. en son böyle bir şey olduğunda dedemin ölüm haberini almıştık.

insanın elinde olmadan düştüğü ve insanı kemirip duran durumlar toplamının sonucu. *

çözemediğim bazı olaylar var. kendi içimde yaradır bunlar. bazısı ailevi bazısı dost, arkadaş vs. o olayları düşündüğümde çok geriliyordum.

bazen kendimi hiç sevilmemiş, hiç değer verilmemiş gibi hissederim. eskiden daha çoktu tabi bu durum. artık kanıksadım asıl meselenin insanın kendine değer vermesi gerektiğini anladım. siz kendinize değer verince bir şekilde bir çekim oluşturuyorsunuz. insanların gözünde daha başka bir canlıya evriliyorsunuz sanırım.

neyse işte eskiye dair minik minik te olsa bazı travmalarım var. insan ilişkilerine dair genelde. onlar aklıma gelirse anlık bir geriliyorum. sonra bir şekilde anı yönetiyorum ve toparlıyorum. eskiden çok daha uzun sürüyordu. neyse ki yavaş yavaş hallediyoruz. *

belirsiz durumlar beni çok geriyor. ben netlik seviyorum.

trafik kilit olmasına rağmen korna çalarak trafiği açabileceğine inanan insanlar beni çok geriyor. araçtan inip bunu yapanın kaputunun üstünde tepinmek geliyor içimden.

arabayla yokuşlu bir yolu çıkarken ya trafik tıkanırsa da yokuşta kalırsam sorusunun aklıma gelmesi.

biri bana “sana bir şey soracağım/söyleyeceğim” dediğinde inanılmaz geriliyorum acaba ne oldu diye.

sürekli soru sorulması. böyle ortamlardan nefret ederim.

"seninle bir şey konuşucam" cümlesi beni çok geriyor. tema , konu bir şey belirt ana fikri söyle demedik.

birinin yanımda aglamasi beni çok gerer ne yapacagimi bilemem.

çok sessiz ortamlar beni inanılmaz geriyor. kütüphanelerde, sınavlarda*, asansörlerde, sinemada reklamlar bittikten sonra film başlayana kadar ki birkaç saniyelik o sessizlikte bile kanım çekiliyor vücudumdan sanki. hele bir de yabancı biriyle asansörde yalnız kalmışsam hem sessiz hem kapalı... ölüm gibi, düşüncesi bile yeterli gerilmem için.

ortama sonradan gelen sevmediğim kişi beni çok gerer. gizleyemediğim için de yüzüme bakan durumu anlar ve beni oradan çıkarır kimse çıkarmazsa ben kendim çıkarım.

jüride senin sırana sadece bir kişi kalması...