yazarların gözünden kendi hayatları

her yazar için farkındalıktan doğan bir renk burukluğu olur hayata dair. yazmak, birnevi bu burukluktan bir kaçış gibi aslında.bu sadece önemli yazarlar için değil belkide kaliteli sanatçıların çoğu için geçerli bir gerçek.

acı, yıkım, yokluk ve kimsesizlikle geçmiş ve geçen bir ömür.

ölümümden doğumuma ithafen yazdığım hayattır.
bu şehrin her bir duvarı tanıdı kirli tırnaklarımı,her bir duvar yazısının üzerine kocaman bir eksi çizdim parmaklarımı kanata kanata.sol baldırıma giren kramp,sağ omzumda tamamladı yolculuğunu.içtiğim tüm içkiler babamın ayak baş parmağında toplandı.çektiğim her bir sigara annemin alaycı bakışlarında söndü.dinlediğim müzikler,hiçbir adamın bağdaştıramadığı o müzik listeleri sabah ezanım oldu.korkmaya tahammülüm yok;gecenin bir vakti ardı ardına sönen sokak lambaları,sabahın bir vakti beni uykumdan eden o dayanılmaz sessizlik,karşımdaki bedeni en savunmasız yerinden bıçaklamayı arzulayan ruhsuzluğum.bu sabah üç noktalarım yok,tamamlanmamış cümlelerle işim yok.terliyorum,kendime ulaşmaya çalıştıkça beynimin ücra köşelerinde savruluyorum.bir o yana bir bu yana yok,dümdüz tepeye savruluyorum.birazdan kafatasımın çapından çıkarak tavanı deleceğim.(çaldığında yazamadığım şarkılar var,next station:portishead-threads,affet cem karaca.) şikayetçi olmadım,umursamazlığım kendime olan borcumdur.beş yüzümün beşini de askıya astım.yastığıma damlayan terim benim en gerçekçi yüzümdür.tüm dengesizliklerim için diz çökerim kendi önümde.düzenli yaşamı ahmet kaya dinlerken gurur ve önyargı'yı okuyarak zaten reddetmiştim.yaram olabilirdi,büyük delikler açılabilirdi kalbimin köşelerinde.hiçbir göz sahici yarayı keşfedemedi,bir tek bu ihtimalden korkarım.tanrı'nın var olma olasılığı dahi korkutamaz içimdekini.

sürekli düzene sokmaya çalıştığım hayat düzene girmek yerine tam tersini istiyor

tam birşeyler yoluna girdi derken pandemi gibi engel çıktı bitmek bilmiyor . lanet covid 19

risk almak yerine insanların dediğini yapsaydım kesinlikle pişman olurdum diye düşünüyorum. kaderinizi başkasının eline bırakmayın. pişmanlık yaşadığınızda başkasına bok atamamak sizi güçlendiriyor.

hamdım,piştim,yandım.

hatalarla geçen bir hayat.

doğmasaydım da bir kayıp olmazdı.

en güzel yaşlarımdayım ve ben bir an önce bitsin istiyorum. çünkü hikayemi kendim yazmak zorundayım. ve yazacağım günler yakın. ben o gün doğacağım. ömrümde de o gün için yaşıyorum sanırım. o günden sonra yaşayacak bir nedenim olur mu bilmem. hayalimde de o günden sonrası yok. muhtemelen doğduğum gün aynı zamanda öldüğüm gün de olacak.

ne gerek vardı?

her gün pazartesi sendromu tadında geçiyor.

yazlıkta takılan emekli teyzeler gibiyim. şikayetçi miyim peki? hayır. seviyorum bu hayatı. okey sezonunu da açtım mı, tamam bu iş.

boşa geçen yıllar, olmayan bir gelecek, tükenmiş umutlar, karanlığın kollarında yapayalnız bir nefes alıp vermek.

bugün güzel bir gündü. ötesini pek düşünmüyorum. gelmemiş yarınları arzulamıyorum.

amerikan/ rus salatası desek, olabilir sanırım.*

tam bir felaket, tam bir hayal kırıklığı, gayet objektif söylüyorum bunu, böyle boş bir hayat yok, umarım sözlükteki kimsenin hayatı benimki gibi değildir.

dışarıdan bakınca kötü görünüyor ama ben içeriden bakınca çok çok iyi olmasa da iyi buluyorum. bir çok insan geri dönülmez ya da dönülmesi çok cesaret isteyen majör hatalar yaptı ama hamd olsun benim böyle radikal bir eylemim yok.

kadın olsam belki çocuk sahibi olma noktasında verimli yaş aralığı gibi bir sıkıntım olurdu ancak erkekler bu konuda teknik olarak ölene kadar sperm üretebilme kapasitesine sahip.

elbette kalite farkı olacaktır ve bu da kritik bir fark ancak sırf bu nedenle dünyaya bir bebeğin gelmesine müdahil olmayı bencilce buluyorum.

dışardan bakınca aşırı keyfine düşkün , gamsız , dertsiz , mutlu ve eğlenceli gözüküyorum. evet böyle bir yanım da var ama bir de içimdeki fırtınalar var.