yazarların hayalleri

ofise şişme havuz alıp ortaklarımla beraber ayaklarımı sokup, kucağımda laptopla sözleşme yazarken meyve suyu kokteylimi yudumlamak.

ama bahçede vs olmayacak, ofisin ortasında olacak.

şimdi ilk öncelikle her şeyin başında sağlık gelir. lütfen sağlıklı kalayım çünkü bugünlerde kötü haberlerimden bir tanesi o.

sonra okulumu başarı ile bitirmek istiyorum. para konusu tabii biraz sıkıntılı. burs vereceklerini de düşünmüyorum ama bakalım, belki her şey yolunda giderse o da olur. bir köşeye para atarım. bununla birlikte de ispanyolca öğrenmek istiyorum ama yazılım dilleri de öğrenmek lazım. a2 seviyesinde de bulgarca bilmeyi planlıyorum. 25 yaşıma kadar bu dil işini halletmem gerek, sonra aşırı zorlanıyorlarmış insanlar. arkadaşlarımdan da öyle duydum. bakalım.

ya bir şirket kuracağım ki onun için kaçtığım yasaları okumam gerek... (vergi, haklarım, vs.) sürekli karşıma çıkmaları da hiç hoş değil. gidip hukukçu olayım bari de kurtulayım! ya da bir uygulama geliştireceğim, aklımda 3 sene önceden bir fikir hâlâ yatıyorsa vardır bir oluru diyorum. ama oradan nasıl para kazanacağımı bilmiyorum. * özellikle iş partneri de acayip sıkıntılı... kime güveneceğini bilmiyor insan. bulmadan önce gidip yine bir avukata danışmak lazım haklarımı. ne hikayeler duyuyorum, güvenimin hepsi kırılıyor.

aslında gidip daire alıp satmak vardı mesela. ama o da sıkıntılı bir iş yine maalesef. hali hazırda para olunca yapılması gerekiyor ve her zaman ekstra para bulundurmak (ki bu her durumda geçerli, hayatta da öyle) gerekiyor. vergileri çıkarınca aldığın gelir ne kadar oluyor? bu kadar uğraşa değer mi diye düşünüyorum genellikle.

bunlardan en azından bir tanesi yapmak istiyorum. yeterince param olunca 2. bölüm okuyup, o bölümün işini yapmak istiyorum. deniz kenarına yakın bir dairem/evim olsun istiyorum... bir de mutlu bir aile kurmak isterdim... ama en başında sağlık önemli, gerisini bir şekilde hallederim ben. bu yaşıma kadar hallettiysem daha sonraki yaşlarımı da muhakkak, tamam tamam umarım, hallederim. *

buz dolu bir küvete girip içine en zehirli denizanalarından birkaç tane boşaltmak mesela. seven pounds.

hayal kurmak insanın kendine yapacağı en büyük kötülük gibi geliyor artık,tatlı tatlı tüketip bitiren bir zehir gibi.

mutlu olduğum bir şehirde mutlu olduğum bir işte çalışırken 1+1 evimde kendi dünyamı inşa etmek...

ya belki de bu yüzden olmuyor ama artık kimseye muhtaç olmak istemiyorum. yani yeri geldiğinde canımı sıkan birine resti çekmeliyim

kızımın mutlu bir hayatinin olmasi. artik kendim icin cok birsey istemiyorum.

bazen gerçekten arzularım sebebi ile bu hayatta hayaller dünyasında yaşadığıma inanıyorum, çokça hayal kurduğumu düşünüyorum. bunları sıralayacağım, kendimi tanımak, kendimi tanımlayabilmek adına bir de sırayla alt alta yazayım bakalım nasıl bir sonuca varacağım.

hayallerimden biri hatırı sayılır derecede, belli bir okur kitlesine hitap eden birkaç şiir kitabı daha yazabilmek, ilk kitabımı bastırma sürecinin üzerinden yeni girmiş olduğumuz yıl itibariyle 6. yılın içerisindeyim. halen bir adım atıp ikinci şiir kitabımı bastıramadım. bir yandan artık olsun diyorum, bir yandan ikinci şiir kitabım beni içerik olarak tatmin etmiyor. sürekli amacım gelişmeye yönelik olduğu için muhtemelen ne kadar şiirde gelişirsem gelişeyim kendimi pek tatmin edemeyeceğim. çünkü şöyle ki, şiir yazma süreci en azından benim için pek kısa değil, kısa sürede beni mutlu edecek şiirleri yazamıyorum. bir diğer yandan da şiirlerim standart bir şiir kitabını dolduracak duruma geldiğinde aralarında çok süre olduğundan ilk yazılan şiir ile son yazılan şiir arasında çokça farklılıklar olduğundan kitabı bütün olarak zihnimde oluşturamadığımdan beni yine tatmin etmiyor. benim ancak kitap yazma sürecim bu tatminsizlik ile şöyle olur gibi geliyor, bir haftada ne var ne yoksa yazacağım, ardından hızlı şekilde bir yayınevi ile anlaşıp basım süreci. bu da çok zor, bu kafayı yeniden güncellemem gerek bu şekilde ilerleyemiyorum.

bir diğer arzum youtube kanalında özgün içerikler sunabilmek, elimden geleni yapmaya çalışıyorum, yani hani kendi çapımsa iyi kötü bir şeyler yapıp bir şekilde eğleniyorum ama, yani bir kitleye ulaşmak noktasında problemli bir durumdayım. hatırı sayılır abone sayısı var yok değil ama biraz daha özgün içeriklerimi topluma youtube kitlesine hitap edecek boyutta yapmam gerek. bu şekilde iyi bir youtube yayıncısı olabilirim diye düşünüyorum.

başka bir arzum, uzun süredir halen yazmakta olduğum bir mini dizi düşüncem vardı, 10 - 11 bölümlük falan. bir türlü senaryoyu güzel yere bağlayamadım, onu bağlarsam gelişme sürecinde çok iyi sahneler yazıp, hoş bir internet dizisi oluşturacağıma inanıyorum, bakalım artık ne zaman bitecekse...

bir diğer önemlisi de hobi olarak radyo yayıncısı olabilmek, mümkün oldukça böyle kendi halinde yer yer yavaş, yer yer bizleri eğlendirecek yerli - yabancı şarkılarla dolu bir radyo programı. ama dediğim gibi hobi olarak, haftalık yapabileceğimi zaten düşünmüyorum, aklıma ne zaman eserse o zaman gibi. tek düze şekilde belli günler yapmak benlik değil açıkçası. beni yorar, zaten üşenmekte kendi içimde sınırları zorlayan biriyim.

hayaller bunlar netice olarak, bakalım ne zaman olur, umarım geciktirmem.

rahat rahat nefes alıp verebilmek.

önceki gün yine ilaç yazdırmaya gittim, sağ olsun doktor hanım çok açık sözlüydü.
ben önce dedim ki '' ya bu yaşlılar her zaman hastaneleri işgal ediyor, en basit bir şey için bile geliyorlar, bir de herkesle muhabbet etmeye çalışıyorlar. bunlar yüzünden hastaneye gelmek istemiyorum '' dedim.
doktor hanım '' merak etme sen bunlar gibi olmazsın, yukardaki seni pek sevmiyor ''dedi.
teşekkür ettim kendisine.

geleyim hayalime. kısacık ömrüm de kalmış olsa o'nu dünya gözüyle bir defa görmektir. o andan sonra canım çıksın, önemli değil. en azından gözlerimi kendim kapatmış olurum...

antalya olympos kıyıları olur, ege kıyıları olur, bir köy evi ve yalnızlık istiyorum hayattan. çok şey beklemiyorum aslında..
yanımda gitarım olsun, bağlamam olsun, cümbüşüm olsun, bir bisiklet olsun, bir balık oltası, yeter..
bana kimse karışmasın istiyorum.
lüks istemiyorum bu hayattan. huzur istiyorum. belki organik ürünler falan satarım, belki roman yazarım, belki şarkılar bestelerim; mum ışıkları arasında otururken evimde; şarap kokusu kuşatmışken dört yanı ve dışarda yoğun sağanak sesleri varken, sadece an’ı yaşamak istiyorum. uyumak istiyorum, saat kurmadan. kimseden bir beklentim olmadan.
herkes ne bok yerse yesin, beni rahat bıraksınlar istiyorum.
soktuğumun dünyasına uyum sağlayamıyorum ben.

ben hep gerçekleşmeyecek hayaller kurarım ve gerçekleşmesini beklemem. böylesi daha özgür hissettiriyor, tabi gerçeklikten kopmadığınız sürece.

dünyanın fani streslerinden arınıp şehir dışındaki küçük çiftlik evime gidip gündüz kestiğim odunlarla yaktığım sobamın ateşini izlemek. o esnada ufak ufak gitar belki de bağlama tıngırdatmak. bir rakı. en fazla 2 dostun eşliği. ne dram ne de eğlence odaklı olmayan derin ama sakin sohbetler.

bunu hayal etmeye ne gerek var oğlum git yap dediğinizi duyar gibiyim. fakat yaşadığımız bu devir en sıradan ve doğal şeyleri bile hayale çeviren karanlık bir devir. öze dönmek için dünyanın çilesini çekmeye devam.

bir hayalimin olması en büyük hayalimdir.

yok

iki dostumla beraber herkeste uzakta bir hayat sürmek olabilir

(bkz: yok ki)

emekli olup, bozcaada'ya yerleşmek.

çabalarımın işe yaraması.

şu plakasız ve kasti olarak aşırı gürültülü hale getirilmiş motorların sürücülerinin ölümünü görebilmektir.

bu hayal bir kere olsun gerçekleşmeye yaklaşsa da nihayete eremedi.
öğrenciyken bir gün sultanahmet'ten çemberlitaş'a çıkarken tramvay yolunda aşağı doğru son hız ve aşırı gürültülü bir motor indi. herkes küfür kıyamet.
bir 2 dakika sonra aynı motor aynı gürültü ile yukarı yönde hareket etti. yanımızdan yürüyen amcanın biri önce okkalı bir sövdükten sonra, "usta bir taksici olsa bi sağ bi sol yapar şuna kaza yaptırır" dedi. 2 dakika sonra çemberlitaş'a vardığımızda bir kalabalık, ışıktan karşıya geçmeye çalışan bir taksi ve taksiye çarpıp altına girmiş bu motorcu lavuk.

lavuğun bacağı,taksinin marşpiyeline saplanmış, lavuk yerde inliyor.arkasındaki artçıda pek bir şey yok.
sonradan duyduk adam ölmemiş,gayet de iyiymiş.
ama bu amcanın taksici örneğini vermesinden 2 dakika sonra bir taksiye çarpmış olması hayata olan inancımı artırıp hayalleri diri tutmaya vesile olsa da, hala gözle görmek nasip olmadı bir tanesini.