yazarların hayalleri

sessiz, insanlardan uzak, huzurlu bir yaşam.

bazı zamanlar uçağı kaçırmamak adına havalimanına oldukça erken saatte giderdim. gelecek için hayaller kurardım... onlardan birisi de bir şarkı yapmak ve ona klip çekmek olurdu. klip kısmının hayalini de şu şekilde düşünürdüm, havalimanında geçen kırk kadar film ve hepsinden 10 saniyelik bir kısım canlanırdı kafamda.

misal, bir kadının valizlerini sürterek havalimanına girmesi ile başlardı, mutsuz bir biçimde gözyaşları ile girer ve o sırada bir fotoğraf karesi gibi ekran donar, filmin adı -hayal kırıklığı- yazar ve poster gibi 2 saniye kalırdı.

hemen ardından sırtındaki sırt çantasının askılarına sarılmış bir çocuğun asansöre koşuşu girerdi, asansörün kapısı açılınca karşısında sarhoş bir kadının ona doğru gülümsemesi ile karşılaşırdı. o sırada donar ve filmin adı yazardı. -iyi ki uçağı kaçırmışım-

sonrasındaki sahne de başka bir kadının hızlıca aprondan geçerek uçağa binmesini gösterirdi. kadın elinde taşıdığı çantayı sıkıca tutar ve göz ucuyla çantaya bakardı ve zaman durur, yazı sahnenin üstünde belirirdi... -kurye!-

devam ederdi, uçağın cam kenarında oturan bir kadın önce telefonuna bakar, sonra dudaklarını ısırıp sinirini azaltmak adına derin nefes almaya başlar. sonra da başını sağa çevirip camdan dışarıya bakar ve o anda zaman durur. filmin adı girer... -kayboluş-

sonunda da uçağa giriş yapan çıkan sevimli bir çiftin göz ucuyla birbirine bakıp "şimdi" demeleri sonrasında ceketlerinden çıkardıkları silahları insanlara doğrultmaları yer alırdı. tam o anda zaman durur ve filmin adı yazardı. -intikam!-

film isimleri de b sınıfı filmler dediğimiz filmlerin isimleri kadar çirkin olurdu...
bunu yapmayı çok fazla istiyorum. ekipmansızlık buna çok büyük engel ne yazık ki. ama ucunda banka soyup hapse girmek bile olsa bir şekilde bunu yapacağım. ne olursa olsun yapacağım... bundan seneler sonra minik bir kızım olduğu zaman sırf ona anlatabilmek için yapacağım hem de!

hayalim şu bir gün gelecek yaşadığım ve yaşamak istediğim hayat bir olacak yani ruhum ve bedenim barışacak çünkü şuan ruhum sanki bedenime bırakta gideyim beni hapsediyorsun diyor. ama bir yol var ve ben o yola gireceğim sonra da ruhum bedenim yaşantılarım beynim ve kalbim barışacaklar

gerçekleşmesi imkansız gibi bir şey ama hayal kurmaya sınır mı var ?

dünyanın en iyi pokémon eğitimcisi olmak.. *

çocukken gameboy ile arkadaşımla dağlara bayırlara çıkardık. tek hedefimiz mewteo'yu yakalamak pokedexi tamamlamaktı. uzun bir süre sonra onu yakalamıştık. o küçücük ekran koca bir dünya gibiydi. ve o sevinç.. onu yakaladığımızda şöyle haykırmıştık resmen 'biz bu dünyanın en iyi pokémon eğiticileriyiz' ...

şimdiki hayalim dünya turnuvasında türk bayrağını açmak elbet bir gün.. * *

onla mutlu olmak.

bu imkansız bir şey. onun değiştiremeyeceği, benim de değiştiremeyeceğim şeyler var. ilişki bittikten 3 sene sonra beni aradı, konuştuğumuzda sanki bıraktığımız yerdeydik. onu sevmekten kurtulamayacağımı kabul ettim artık. o da benle benzer durumdaydı. olmayacak bir iş, ama onla yaşadığım çoğu anı özlüyorum. ondan sonrakiler beni asla o kadar mutlu edemedi.

bunu okuma ihtimalin binde 1. ama yine de not düşmek istiyorum. seni hep sevcem, bir beklentim yok senden. ama bu kalpten seni atamayacağımı anladım ve kabullendim. 3 senedir uğraşıyorum atmak için. başaramadım.

normal, sıradan, kafası rahat türk ailesi hayatı. normal bir ev, alt segment bir araba, bir çocuk. akşam yemeğini aynı sofrada yiyebilmek ama her akşam... yemekten sonra çay içmek. diziyi benden önce bitirmiş diye, market fiyatları çok artmış diye, beyazları ayırmamış diye, bulaşıkları makineye koymamış lavaboya gizlemiş diye sinirlenmek. ne kadar basit değil mi? değil işte. normal olmak herkese gülen bir şans değil.

hem vazgeçip hem seçtiklerimle
yepyeni bir dünya kursam
hem isteyip de hem yapmadığım
hayallerim gerçek olsa
evli olup bekar kalsam
çalışmadan zengin olsam
çok yiyerek zayıflasam
sevgilimden ayrılmadan
her gün yeni aşk yaşasam
gizli olsa, herkes bilse
hem vazgeçip hem sevdiklerimle
yepyeni bir dünya kursam
hem isteyip de hem yapmadığım
hayallerim gerçek olsa
istemeden seçtiklerim
ne işim var burada benim?
ben aslında caz severim
çok yaşasam, yaşlanmasam
estetiksiz güzel olsam
olgunlaşıp, çocuk kalsam

yakın gelecek için konuşursam güneşin altında kavruluncaya kadar kalıp denize girmek ve bol bol dinlenmek istiyorum.

bir müzikalde rol almak.

50'den önce kendi havayolu şirketimi kurmak.

uluslararası bir sergide boy göstermek

(bkz: sinirsiz stressiz bir hayat)

deniz, içinde uyduruk bi sandal,sandalın içinde ben, elimde olta, oltanın ucundaki çipura, çipuranın konulduğu livar, livarın yan tarafındaki çay bardağının içinde rakı, rakının sonrası yine deniz, denizin ötesi ev, evin önü iskele, iskelede o, onun artık hiç kaybolmayan o bin yıllık parıltısı.

yazacaktım, koyduğum yerde bulamadım. ucmuslar.

yemyeşil bir bahçe biraz ötede iskele çocuk cıvıltıları yanında yaşlacağım bir kalp geriye benden insanlığa hatıra kitap

tam olarak ne zamanın içindeyim ne de dışındayım büsbütün. uçsuz bucaksız gökyüzü isterim yamacımda. denizi yudumlarken fincanımdan, tabiatı okumak isterim.

muğla'da sahile yakın bir yerde müstakil bir ev. ortadan ikiye bölünmüş bir bahçe. bahçenin bir tarafında biber, domates, salatalık vb. yetiştirdiğim küçük bir bostan, diğer tarafında da bir kaç meyve ağacı, küçük bir çardak.. evin arkasında küçük bir kümes, içinde bir kaç tavuk... evin yanında küçük atölye gibi bir baraka. içinde yaş üzümden rakı, şarap yapıyorum... akşam hanım börek yapmış sabah için, kokusu geliyor... tekli koltuklarımıza oturmuş, kendi yaptığımız şarabı içip kitap okuyoruz. pikaptan usulca gelen bir şarkı, muhtemelen münip utandı çalıyordur...

sabah olmuş, çayı demlemişim ve çıkıp bostanı ziyaret ediyorum. domateslerin yapraklarını seve seve suluyorum tüm bostanı... eve giriyorum. termosa taze demlenmiş, içine karanfil atılmış çayımı dolduruyorum. yanıma termosumu ve hanımın akşamdan yaptığı börekleri alıp, oltamı omzuma vurup sahile iniyorum. çayla börekleri yutarken balık tutuyorum, artık şansıma ne gelirse....

akşam oluyor, ayaklı mangalı kolayca yakıyorum. tuttuğum balıkları ızgarada pişiriyorum. hanım bostandan topladığı zerzevatla güzel bir salata yapmış, dolapta da gün boyu soğuttuğu kendi rakımızı getirmiş birlikte yiyip , içiyoruz... keyfim yerinde, bağlamayı almışım elime, hem çalıp hem söylüyorum...

bu böyle rutin oluyor. arada dostlara misafirliğe gidiyoruz, bazen onlar bize geliyor. hediye olarak kendi yaptığım meyve şaraplarını veriyorum onlara...

yani imkansız bir hayal değil, bence uzak da değil...

ömrümün sonuna kadar böyle yaşayayım, bir gün sıkıldım dersem namerdim...

çok boşluktayım. hayatımın amacını sorguluyorum acaba istediğim şeyi yapıyor muyum istediğim yolda mıyım bundan tatmin olacak mıyım bir 10 20 yıl sonra bu hayatımdan pişman olacak mıyım yoksa intihar etmeyi düşünecek durumda mı olacağım belki etmiş olacağım. istediğim mesleği bile bilmiyorken istediğim mesleği olabilecek miyim demek çok saçma bu yüzden istediğim mesleği istediğim şeyi bulabilecek miyim hayattan zevk almayı bulmak istiyorum hayalim bu. mutluluğu ve tatmin olmuşluk hissini tatmak istiyorum. yaşadığım şeylerden ve edindiğim deneyimlerden memnun olmak istiyorum.

sevdiğim adamla evlenmişim sakin bir yerde bahçeli ve muayenehaneme yakın evimizdeyiz annemize babamıza dostlarımızla gelip gidiyoruz sağlığımız yerinde huzurumuz bol.. daha ne ister insan