yazarların hayalleri

dünyayı gezmek.

barınak açmak..

insan-hayvan fark etmiyor

karavan.

hayallerimin birincisi kredimi kapatmak. ikincisi ise istanbul'u terk etmek, sonrasına sonra bakarız.

orhun abidelerini ziyaret edip, bilge kağan abidesindeki, göktürk alfabesiyle yazılmış, türk adını baş ve işaret parmağım arasına alarak fotoğraf çekilmek. bu fotoğrafı çekilirsem, bir daha fotoğraf çekilmem.*

ahmet taşağıl hocam ne güzel çekilmiş.*

yaşlandığım zaman geriye baktığımda "istediğim hayatı yaşadım" diyebilmek istiyorum. hayallerimi gerçekleştirmiş, kendimi bulmuş ve onunla mutlu olmuş olmak istiyorum.

bütün egolarıma nanik yapmak.

kişisel deneyim tarihçemde gözlemlediğim kadarıyla bunu aşmış insanların iç huzurunu ve dengesini koruyabildiğini fark ettiğimden beri büyük bir çabayla kendi egoma empoze etmek için uğraşıp duruyorum. hala da bu yolda ilerliyorum. bir gün tüm bunları geride bırakarak ki her eylemimin (sizin de kendi eylemleriniz) altında yatan en büyük sebep egomdur (büyük psikoloji açmazı) onu öldüremesem de bulamayacağım bir yere postalayıp, kafamda dizayn ettiğim yaşam kırsalına sahip olmayı istiyorum.

uzak diyarlara giden roman karakteri tırtlığı değil daha başka bir dönüşüm.

basit sade ve mutlu yaşam. beklentisiz, minnetsiz,konforlu.

kitaplarımın tamamını çıkarmadan ölmemek.

bir haftalık olanı burda 1. olmak.
burda zirveyi bir göreyim,
sonra 1 yıllık, 5 yıllık, 10 yıllık olan hayallerimi gerçekleştirmeye sıra gelecek.
bura yüzünden onlara konsantre olamıyorum.

tutunmak.

hayata ve kendime tutunmaya öylesine açım ki; ellerimden kayıp giden günlere / zamana birşeyler sığdırıp o sığdırdıklarıma tutunup yeniden güçlenmeye, çabalamaya, bu sürecin zorlu ama tatmin edici haline bel bağlamaya, yeniden hayaller kurmaya, gülmeye, ellerim cebimde ıslık çalarak yürümeye, "hallederim yav, ne olacak?" türü basit çözümlere, hayatımı 100 kat çevreleyen planlamaya karşı en büyük tezim / ve antitezim olan günü yaşamayı bu halin içine milim milim sokmaya, canlılara gülümsemeye, cansızlara birşeyler anlatıp onları anlamaya çalışmaya, sabahlar erken kalkıp günü yaşamaya, geceleri geç yatıp gecenin tadını çıkarmaya, olmadık bir zaman diliminde olmadık basit ve ufacık şeyler yaparak kendi yolumu çizip yürümeye, sarhoş olabilecek kadar içmeye, içimdekileri korkmadan söyleyebilme gücüne yeniden ermeye, çocuklarla delilerle hayvanlarla ve sarhoşlarla beraber / yeniden / yaşayabilme, onları gülümsetebilme ve onlarla gülümserken mutlu olabilmeye, basit yollara, basit yolculuklara, eski şarkılarımı yeniden dinleyebilme ve onlara eşilk edebilmeye, aynaya rahatça bakabilmeye, kimliksiz insanların kimliklerini ve hayatta ne yer aldıklarını anlayabilmeye, kişilerin olduğu gibi göründüğü ve kendilerini oldukları gibi anlattıkları bir dünyaya, kendi bahanelerimizin sorulan soruların cevapları değil, sadece kendi içimizi rahatlatmaya / kendimizi kendimize haklı göstermeye yarayan şeyler olduğunu bilen insanlarla konuşmaya, bir iki tutam birşey yazabilme gücüne, tutunmaya....

sol frame'da türkiye'den defolup gitmek başlığı ile üst üste denk gelmiş. daha güzel ne olabilir.

valla şu aralar baya maddi takılıyorum hayal konusunda.
yeni kasa leon fr istiyorum, hem de kırmızısından. zorluyorum şartlarımı. ama olmuyor. hayallerde kaldı şimdilik.

beni tanımadan yazdıklarımı okusunlar: bu benim hayalimdi. gerçekleştiriyorum. şimdi ve burada.

artık bir şeylerin karşılığını almayı istiyorum. bu kadar çalışmanın, emeğin, sabır etmenin karşılığını görmek benim hayalim. bu kadar emeğin sonunda çabasız ve huzurlu bir hayat istiyorum başka bir şey değil.

kitap dolu,deniz manzarali bir çati kati

insanlara bir şeyler anlatabilmek

(bkz: türkiye'den defolup gitmek)

ben hayal kuruyorum başkaları yaşıyor bundan sonra hayal falan yok günü kurtarsak yeter

dünya üzerinden yok olup gitmek. hiç var olmamış gibi, hiç sevmemiş hiç kaybetmemiş gibi. tek bir iz bırakmadan silinip gitmek. yaşamak bazen en büyük sancı.