yazarların hayattaki en büyük yanılgısı

türkiye de zeki ve başarılı olunca her şeyi elde edebileceğinizi zannediyorsunuz ancak hiçbir başarı cezasız kalmıyor malesef.

"bundan zarar gelmez" dediğim insanların acaip bi şekilde hayatımı mikser gibi karıştırmaları. vay arkadaş.

kendimi iyi biri zannedip her konuda taviz vermek.artık o kadar kötü biriyim ki sadece kendimi düşünüyorum,dünya varmış be erol taş gibi et -pardon mısır yiyip kahkaha atan birini görürseniz o benim.

insanlara verdiğim büyük anlam. fazla değer.

iyi niyetli olmanın hiç bir işe yaramıyor olmasıdır. çok büyük bir hayal kırıklığı malesef.

birisini çok sevmekle güvenmenin aynı şey olduğunu sanıyordum. ancak sevmek başka güvenmek bambaşka şeylermiş. benim en büyük yanilgim bu oldu sanırım.

üstelik güven konusu bile kendi içinde bir sürü yola ayrılıyor.cok sevdiğin, yanında huzur bulduğun insan bazen öyle bir konuda seni şaşkınlığa uğratıyor ki; kendi sevginden şüphe duymaya başlıyorsun. zamanla sevgi ve güven konusu birbirinden ayrılıyor ama o merhaleye gelene kadar sabretmek gerçekten zor. bugün annem önce babamın rahatsızlığı için üzülüp kendisini çaresiz hissettiğini söyleyerek ağladı. sonra yine babamın maddi bir konuda annemin fikrini almadan aldığı bir karar konusunda da kalbinin çok kırıldığını söyleyip ağladı. (evet annem hem yaşlılıktan hem de fıtrat olarak çok ağlar. ) gün içersinde sık sık bu konuyu düşündüm ve çevremdeki pek çok evli kişinin sevgi ile güven konusunda zamanla duygu ve düşüncelerinin değiştiğini farkettim. işte ben de o gruptanım. artık sevdiklerime güvenmek ya da güvendiklerimi sevmek konusunda tutarlı bir düşünce içerisinde değilim.

kolay olacak sanırdım. en basit gözüken şeylerde bile bin türlü ayrıntı incelik varmış.

herkesi kendi gibi zannetmek.
bu insandan zarar gelmez diyerekten, zararın tillahını yaşamak. hiç sekmez.

söylenilen her söze inanmak beni çok büyük yanılgılara soktu. inanmamak gerekiyormuş. aptallık etmişim.

ben tam olmadan yapmamak gerek diye düşünüyordum her konuda. sonra farkettim ki bu saçma bir tembellik döngüsü başlatmış. bir çok insanın da bu durumda olduğunu görüyorum, üzülüyorum.

söze değil de birşeylerin olacağına inanmak ...

bir parçacık hevesi gerçek sevgi sanıp inanmak.

bir baltaya sap olacağıma dair düşünceler.

çok iyi biri değilim belki ama en azından içimdeki dilimde. hiçbir yerde birine yamanma, şirin görünme, ikili oynama, birinin adamı olma gibi derdim olmadı. içimden ne geliyorsa nerede olduğuma, yanımda kim olduğuna bakmadan onu söyleyip savundum.
herkesi de kendim gibi sanıyorum. karşındaki senin ağzından laf alıp taşımaya, galeyana getirmeye, kuyunu kazmaya çalışıyor olabiliyor. ben bunu anlamıyorum hiç.
mesela adam işçi; bir şeylerden yakınıyor. iki işçi konuşuyoruz sanıyorsun, adamın ezildiği yerde adamı kolluyorsun. alakan olmayan olaya başkaldırıyorsun. kenara çekilip banane desen başın ağrımayacak. o kolladığın adam gidip arkandan senin için bu böyle böyle diyor diye seni ispiyonluyor ya da şikayet ediyor. bir bakmışsın adamın derdi senin derdin olmuş adam kenara çekilmiş. hayır ben söylediğimin duyulmasını tınlamam, he dedim böyle düşünüyorum ne olacak diye savunurum da; kolladığın adam seni niye satar anlamıyorum.
herkes ajanlık bir dolandırıcılık, üste basıp yükselme peşinde bu memlekette. algıcılar var bir de. inanmadığı şekilde yazar konuşur. sırf nerdeyse oradakilere şirin görünmek için. sevmediğin ortamda neden bulunur sevmediğin insanlara neden kendini sevdirmeye çalışırsın ki.

insanlara yardımcı oldugunuzda en azından vefa duyacaklarını zannetmek.

yeni sayıların, yenilik getireceği.

hep çocuk kalırım sanıyordum, en büyük yanılgım odur.*

her tanıştığım kişiye sonsuz güvenebileceğimi insanların beni kırmayacağını üzmeyeceğini düşünmem en büyük yanılgım kesinlikle

bu benim işim dediğim her şeyde en mükemmelin kendim olduğuna inanmam. ben kötü değilim, en iyisi de değilim sadece iyiyim. bunu kabulenmek zor oldu.

çocukken sevdiklerimi ölümsüz sanırdım. şimdi mezarlıkta bazıları.

yanıldım.