yazarların hayattaki en büyük yanılgısı

iyilik ekince iyilik biçerim sandım ama toprağın altındaki her iyilik, toprağın üstüne kötülük olarak da çıkabiliyormuş.

her şey çokzel olecek.

t/ yazarların hayatta en büyük yanıldıkları şeyleri paylaştıkları başlık.



*yanılırsam editlerim.

kendime bile iyi gelmediğim zamanlarda başkalarına iyi gelebileceğimi sanmak.

iyiymiş numarası yaparsam sonunda iyi olacağımı sanıyorum

beklenti. her ne kadar bir şey beklemiyoruz desekte hep bir şeyleri içten içe istiyoruz maalesef. ama olmayacak işte.

çocukken dinleyip sevdiğim livin on a prayer şarkısında yer alan bir sekansın richie sambora'nın herhangi bir enstrüman ile değil de talkbox denen bir zamazingo sayesinde ağzı ile yaptığını 20'li yaşlarımın ortasında öğrenmek.

hayatımı bunu öğrenmeden önce ve bunu öğrendikten sonra diye ikiye ayırıyorum.

herkesi kendim gibi sanıyordum.

benim sapına kadar dürüst olmam karşı tarafın da bana dürüst davranmasını gerektirmiyor(muş)

herkesi kendim gibi sanmam. değilmiş.

düşünemeyen insanların düşünebileceğini zannetmek.

kişilerin değişeceğini sanmak.

kendini vazgeçilmez sanmaktır.

kuralların net, sarsılamaz, her an için uygulanmakta olduğunu düşünmek.

çocuklarımı rahat yetiştiririm, bana kıyasla daha rahat yaşayacaklar derdim. yanıldım. inanın ki en büyük yanılgım bu.
yoksa,olan olaylarda herkes tam da beklediğim tepkileri verdiler,şaşırmadım. insanların ne yapacağını az çok kestirebildim, ama zaman neler getirecekmiş meğer, bunu asla tahmin edemezdim.

birine değer verirsem o da bana karşılık verir diye düşünürdüm ama yalanmış.
bu yanılgıya bir çok kez vardım.

benim açımdan en yakınınızdakilere güvenebilceğiniz yanılgısı, fakat yaşayarak fark ediyorsunuz ki hayatınızı gerçek anlamda s*kenler bu en yakınınız olan 1. derece akrabanız ve sevgiliniz oluyor.

sevdiğim insanların değişmeyeceğini sanmıştım.
sevince ben ya da onlar ölene dek birlikte oluruz veya kopmayız.
herkesi güzel insan ve güzel sevenler sanıyordum ta ki okula başlayana dek. sonra zaten daha berbat bir hâl alıyor.
toz pembe görüntüm o zaman kalktı ve insanları güzel bulma olayım da sonlandı.
güzel ve iyi bakmıştım ama çirkin ve kötü şeyler niyete göre şekillenmiyor. bunu da öğrendim.
sevdiklerimizin bizi kaybetme korkusunun olmayacağını da sanardım ama sevgileri sağ olsun(!) korkmuyorlar. ama aslında çok korkaklar.
"ben seni artık sevmiyorum." ya da "ben seni artık hayatımda istemiyorum." diyemeyip bunu tavırlarıyla ortaya koyma gereği duyuyorlar ve nasıl mı can yakıp boktan hissettirerek. en büyük şerefsizlikleri de zaten burada yatıyor niye mi?
siz o kişide bitseniz bile o kişi sizde devam ediyor. onlar buna dikkat etmeden böyle davranabiliyor.
bu kadar rezil ve soysuz hareketler...
nefret ettiğim bir insanda bazen yerim olabiliyor ve ben nefret ettiğime bu inceliği yaparken sevdiğim(!) insanlar tarafından buna layık görülmüyorum. teşekkürler...

insanlara nasıl davranırsam onların da aynı şekilde davranacağını düşünmek.

uyuyunca geçer sanırdım.