yazarların hayattaki en büyük yanılgısı

müslüm ile daha önceden tanışamamak. o izleri konserde yapmak vardı. en azından değerdi.

annemi ölümsüz sanıyordum.

değilmiş.

birincisi; hep çocukluğumdaki gibi masum kalırım sandım öyle olmuyormuş. sen ne kadar iyi olmaya çalışsanda hayat(insanlar) seni sonuna kadar zorluyor. kötü bir insanım demiyorum ama yapmam dediğim bazı şeyleri yapmak zorunda kalmam, kendime olan inancımın en büyük yanılgısı sanırım.
ikincisi; ise hep yanımda dostlarım, arkadaşlarım olur hiç yalnız kalmam sandım. bir diğer deyişle sevdiğim insanlar tarafından nankörlüğe uğramam sandım. yalnız kalınca anladım *

şımarık büyüdüm. her isteğim olur sanıyordum. her istediğimi elde ederim diyordum ama öyle olmuyormuş. yüksekten çok pis çakılmıştım dibe.

bir ayakkabı aldığımda, bir başka ayakkabıya daha aşık olmayacağım... çok büyük yanılgı. bot yola çıktı, ben bambaşka bir bota daha vuruldum. bir de şey var, sözlüğü neden bırakmıyorum, yanılgısı. neyse benim uykum geldi, gidip uyuyayım en iyisi.

kadınlar ne ister? sorusunun cevabını bildiğimi sanıyordum....

kocamın henüz kocam olmadan önce beni rahatsız eden yanlarını, evlenince düzeltirim sanmak.
neredeyse 25 yıldır çabalıyorum, aldığım yol bir arpa boyu.
kimseyi değiştirebileceğinizi sanmayın.

bunu minnak bir yazarımız sormuştu bu soruyu bana.

biraz düşündükten sonra,
her şeyin değiştiğini bilip yine de o her şeyin içine sevdiklerini katmamak.
dostların, arkadaşların, ailen...
onların değişip kötü olabileceklerini kabul edemiyorsun, demiştim. cevabı beğenmişti sağ olsun.

not: derslerine iyi çalış!

büyümem sanıyordum.

herkesin kendim gibi olduğunu düşünmek. bundan daha büyük bir yanılgı bilmiyorum

küçükken annemi ölümsüz sanıyordum.

en büyük yanılgım odur, bir de sevdiklerim hiç gitmez sanıyordum.

hayatta iyi bir konuma gelmek için makyavelist ve bencil bir insan olmak gerekmiş. iyilik bir boka yaramaz.

gençler için:
her şey çok kolaymış sanıyorlar.
işsiz güçsüz 5 senedir evinde oturan çocuk tanıyorum, hala diyor ki ya bir yer olur elbet.
anlatamıyorum kendisine, sen diyorum 5 yıldır işsizsin.
gittiğin her yerde bu baştan puanını kıran bir şey.
yaaaa ne olacak diyor, babası yeni bilgisayar almış gece sabaha kadar pubg oynayacak tipten belli...
kolay değil arkadaşlar.
bazen, mesleğiniz olmasa bile ya da hayalinizdeki ücretin 1/4'ine bile atlamanız gerekiyor.
unutmayın, üniversite mezunlarının %60'ı okuduğu işi değil bambaşka bir iş yapıyor.
(ne yazık ki ülke böyle)

yetişkinler için:
gençlerin hepsi boş ya da mal değil.
sözlük ortamında da görüyorum, z kuşağı böyle yok bilmem ne...
aralarında gerçekten yaşıma uygun (35) kafa yapısında olan gençler var.
tamam, tiktok gençliği de mevcut ama ülkenin geleceğine sen kafadan "mal" dersen o da sana boomer demekte haklı. hem de sonuna kadar.
bizden 20 yıl önceki nesil için hayat kolaydı.
ilkokul matematik soruları çözüp memur oldular.
bizim zamanımızda daha da zorlaştı.
şu an bizden de zor.
bu gerçeği unutmadan eleştirelim.

en yakınımdaki insanların koşulsuz bir şekilde her kararımda yanımda olacaklarını zannettim.

bir de anlaşılmak için anlatmanın yeterli olduğunu zannediyordum. ama o geçeli epey oldu.

bir gün her şeyin yoluna gireceğini düşünüp ümit etmek.
30'dan sonra anlıyor, hiç bir şeyin asla iyi olmayacağını.

maaş belirlenirken bir rakam talep etmemek. nasıl olsa beklentimin farkındalardır diye düşünüp işi onlara bırakmak. üstelik elim güçlüyken yaptım bu hatayı.

yirmili yaşlar güzel sanırdım.

hayat bir kez olsun benim takımımda oynar sanıyordum.

insanların, kötülük yapmak için bir sebebe ihtiyacı olduğunu sanırdım, yanıldım.

titanic'in stüdyoda çekilmesi.