yazarların hayattan beklentileri

400 milyar dolar.

hala bekliyorum

hayattan bir beklentim yok.

ele güne muhtaç olmadan huzur içinde ölmek.

for the miracle to come diyor, günün umutsuzluklu kötümser tanımlarına bir yenisini daha ekliyorum.

alkol, sigara, yemek, nefes almak, uyumak, eğlenmek, olursa bir de seks işte, olmasa da çok sıkıntı değil. hayat olduğu gibi güzel zaten, daha fazlasına gerek yok. ben olabildiğince hayvan gibi yaşamak istiyorum. en güzel hayatı da hayvanlar yaşıyor zaten. tuvaletin geldi, koyver istediğin yere, oh. bu insan olma ülküsü, romantizmi, ulu amaçlar falan beni bayıyor. hiç benlik değil. keşke beni insanlıktan çıkarsalar. yani insan gibi değil de hayvan gibi görseler. o zaman daha güzel olurdu ha. düşünsene istediğin yere sıç, işe. istediğin yerde ulu orta seviş falan. ama yok. insan denen zebani hep seni gözetliyor, ne yapıyor lan bu diye. ona neyse. ne ahmak varlıklar lan bunlar. birbirinin mutsuzluğundan mutlu olan, haset, üçkağıtçı, kıskanç mallar. bir sürü olmayacak işin peşine düşmüş, mal mal koşuyorlar eşek gibi. ne bitmek bilmez romantizmleri, idealizmleri, ahlakları, kuralları, yasakları, ahmak kurumları var. hepsinden de nefret ediyorum. bu arada sosyopat olduğumu söylemiş miydim? toplum kadar iğrenç bir şey yok.

kız evlat

evliliğe dair en büyük motivasyonumdur.