yazarların kimseye söyleyemediği dertleri

hayatımdaki her şey ters gidiyo

bir takıntım var çok saçma olduğu için kimseye söyleyemiyorum. bakalım üstesinden gelecegim inşallah, olmadı psikolojik bir destek alacağım

çok zengin olmak apayrı bir sıkıntı ya.*

babamın annemi aldattığını tesadüfen gördüm dünyam başıma yıkıldı anneme söyledim evi terk etti babam yuvamı yıktın kahpe orospu diyerek beni dövüyor patronum iş arkadaşlarım asla halden anlamayan anlayışsız insanlar olduğu için trip attığımı düşünüyor canım yanıyor ama bunu kimle paylaşabilirim ki çok iğrenç kötü berbat akla gelebilecek bütün olumsuz hisleri sırtımda taşıyorum çaresizliğimi anlatabilecek kelimem yok heybemde

kendisinin bile tam anlamıyla anlayamadığı veya anlatsa daha çok acı atacak dertlerdir.

kalori orantısızlığı. yani, minicik çikolatanın kalorisi bir kilo bilmem ne sebzesinden daha fazla. boyutuna ağırlığına kilosuna göre orantılı olmalı kaloriler. hiç doyurmayan şeye bir bakıyorsun 500 kalori falan diyor. olmaz ki böyle. isyan ediyorum.

bir yiğit özgür klasiği : düştüm ben.

söyleyemeem.

çok takıntılıyım. normalde umursamaz biriyim ama bazen bir şeyleri o kadar umursuyorum ki kendi kendime normal değilsin diye telkin veriyorum.

çok zoruma gidiyor çok.

çok şey vardı anlatılacak, o yüzden sustum. birini söylesem diğrri yarım kalacaktı. sen duydun mu sustuklarımı?

oğuz atay

onlar, anlatsan da anlamazlar
bir anlam da yüklemezler
çıldırdığını düşünürler
o büyük düşünürler
"keşke konuşmasaydım" dersin
meğer buymuş ilk dersin
zor iş, kolay gelsin
elin boşta kalır, tutmadıklarında
gözün yaşta kalır, anlamadıklarında
sesin titrer konuşmaya çabaladığında ardarda
(bkz: ahmak ıslatan)

hastayım sözlük.ve ölümden de korkuyorum. hayatta sağlıktan daha önemli hiçbir şey yokmuş.

sır

o dertlerin ne olduğunu bilsem söyleyeceğim de ne olduklarını bulamıyorum ki.

en sevdiğim kırmızı ojem kayıp. ühühühühühüüü

bugün annneanme laf arasında "ah bir anlasalar şu içimdeki derdi." dedim. anlamadı tabii ki, uyumaya devam etti. öyle ağlak bir sesle de söylemedim bu cümleyi. sanki "çok susadım bir bardak su alayım." cümlesindeki gibi basitçe laf arasında söyleyiverdim.
normalde söylemem böyle şeyleri aslında. birden ağzımdan dökülüverdi işte.
anlayacak, dinleyecek bir allahın kulu yok yanımda.
yalnızım ben. yalnızlığı eşsiz olmakla karıştırıyoruz ama yanılıyoruz. yalnızlık insanın dinleyen ve anlayan kimsesi olmaması halidir.
tek başıma kalmakla ilgili bir zorum yok hatta severim de. tek başıma gezerim, film izlerim, yemek yaparım, oyalanacak illaki bir şey bulurum. yıllarımı böyle geçirdim ben. böyle geçirmekten de gocunmam ama gün içerisinde bir saat bile olsa güzel bir sohbet edemedikten sonra bu yalınlık hali insana öyle bir koymaya başlıyor ki.
ilk üzüyor sonra insanın kendine şaşıracağı eylemler yaptırtıyor. yanlış ellere sarılıyorsunuz mesela. yanlış olduğunu bile bile ısrarla tutunmaya, sizi istemeyen insaların hayatlarında kendinize yer açmaya çalışıyorsunuz. sizi sevmeleri için bin türlü takla atıyorsunuz. o yalnızlıktan o muhabbetsizlikten o kadar bıkıyorsunuz ki kendi gururunuzu bile göremez hale geliyorsunuz.
dün beni çoktan silen bir insana sıkı sıkı uzunca bir süre sarıldım. bir insan kırk dakika boyunca arada küçük boşluklarla birine sarılabilir mi? sarılabilirmiş.
sarıldığım onun eti kemiği değil içimdeki boşluklar.
ışıksızlığıma, sessiz odaların verdiği bıkkınlığa duyulan nefretimi "sevgi" başlığı altında mantığımın hiç onaylamadığı biriyle örtmeye çalışmak.
derdim tam olarak bu.

kalkmıyor. evet arkadaşlar ne yazık ki kalkmıyor. beni burada kimse tanımadığı için söylemekte bir sıkıntı görmüyorum. eşofman üstünün üzerine yattı kedi kalkmıyor bir türlü. kaldırmaya kıyamıyorum da.

karantina da mı böyle oldum insanlar mı beni bu hale getirdi bilmemekle beraber kaygı sorunları yaşamaya başladım. diyelim sabah x kişisiyle görüştüm ne konuştuysak o kadar umursar haldeyim ki acaba yanlış bir şey dedim mı, keşke şunu demeseydim vs inanamıyorum kendime inanılmaz yoğun bir hayatım da var bu durum işlerimi iki kat zor yapmama neden oluyor. farkında olma tesellisine sahibim umarım gelişim gösteririm. şaşırıyorum kendime böyle değildim. geçmişte yaşanılan ilişkiler sonrasında yüzüme vurulan sen şunu dedin bunu dedinler hayat kalitemi düşürüyor üzgünüm biraz. neyse halledicez.

sadece birlikte aynı kitabı okumak istemiştim.