yazarların şu an düşündükleri şeyler

yapmak istemediğim şeyleri yapmıyorum ama gerçekten artık yapmak istemediğim bir şeyi yapmaya devam ediyorum çünkü içten içe köpek gibi biliyorum ki bir parçam istiyor ama o şeyi istememek istiyorum*.

az önce yıldız tilbe kafasına eriştim sanırım.

az önce ınstagram'da gezerken tayland'da sandalla gezerek taze hindistan cevizi satan yaşlı bir teyzeye denk geldim. tahmin edersiniz ki, tanımıyorum. dünya üzerinde milyonlarca insan birbirimizden habersiz bambaşka hayatlar içinde yaşayıp gidiyoruz. ne zaman bunu fark etsem şaşırıyorum. defalarca da aynı şeyi düşündüm. yine de aynı gezegende birbirinden habersizce bambaşka hayatlar içinde varolan insanlar olduğunu bilmek ve bunu düşünmek şaşırtıcı geliyor bana. burada bir isim söylesem o isme sahip binlerce insan var. bir meslek söylesem yine öyle. ikisini birleştirsem daha az sayıda olsa da yine var öyle insanlar. çok ilginç geliyor bu. tanımadığım milyonlarca insan var. hepsinden habersizim. hepsini tanımama imkan da yok. ama dünyanın bir yerinde belki de bana aynadaki yansımam kadar benzeyen biri var. bambaşka bir hayatın içinde benimle aynı yüze sahip. bu daha da ilginç.

höf bu hava niye bu kadar soğuk. yıldım.
yaz gelsin.
tek düşündüğüm bu.

şehre çok uzak olmayan ama sakin sessiz bir kırlıkta tek katlı ama geniş bir ev düşünüyorum. tek odasını kitaplık olarak kullanıyorum. aynı odada çiftli koltuk var. yumuşacık ve beyaz. hemen yanında bir sehpa, benim odamdaki gibi ölmüş bitmiş orası burası yırtılmış değil ha, güzel bir sehpa.
üstünde kitaplar var. yine dağınığım tabi.

akşamları evin hemen önündeki verandada oturuyorum. arada, üşenmeyen arkadaşlarım geliyor. rakı akşamları yapıyoruz. müzik açıyoruz en türk sanat müziğinden, bazen hareketli açıp kendimizi müziğe bırakıyoruz.

durumum iyi ama çok da zengin değilim. işime de çok uzak değil evim.

çiçek yetiştirmekten anlamam ama ufacık bahçeme domates biber ekmişim. yazları heyecanla büyümelerini izliyorum. kışın da büyük geniş bir saksıda artık ne kadar büyürse o kadar büyümelerini bekliyorum.

komşularım da var ama çok yakın değil evleri.
biraz kırsal bir yer olduğu için genç insan yok. kendi halinde insanlar. selamlaşıyoruz bazen süt getiriyorlar bana. ben de onlara sebzelerimden vermek istiyorum. gülümsüyorlar ama alayla değil tabi. yine de kırmayıp alıyorlar. bağı bahçesi olan insanlar benim üç beş domatesimi ne yapsın

bazen eşarp alıyorum ya da güzel tespihler.
seviniyorlar. "gerek yok kızım" diyorlar. "boşa harcama paranı".

yazın bazen düğün oluyor. ben de gidiyorum. yardım ediyorum hazırlıklara. çok keyifli. biraz yorucu ama umursamıyorum.

öyle geçiyor hayatım işte. ve huzurluyum...

bahar gözlünün gözünde yaş kalmadı, bana bunları yaşatacak, iki insanı severken ayıracak ne olabilir ki şu hayatta?

akşam olduğunda tüm gemilerimi karadeniz’de batıran, yavrumu kartal’a kaptıran, tarlamı ulu orta yakan şeyin sebebi ne bilmiyorum. gerçekten içim çekiliyor.

mutsuz değilim ama mutlu da değilim. balıkesirliyim ben.

pöff.

acaba ne oynasam, zira far cry 5'ten çok sıkıldım.

i love game pass.

yarın cumartesi olsa ne güzel olurdu. tüm gece düşünsem tekrar etsem cumartesi olur mu.

kafamda 50 tane sorun. iş güç aile ve kendimin canı. neye üzüleceğimi şaşırdım da, vurup kafayı yatmak isterim aslında.

kendimi bu kadar güçsüz hissetmemiştim. ne kimseye yetebilir ne de kendimi güvene koyabilir bir haldeyim.

beni çitos paklar ama çok geç oldu. tevekkül edeceğim başka şansım yok.

sevgili yazar lütfen üstüne alınma senlik değil ama sürekli "ne düşünüyorsun?" sorusuna muhatap olunca biraz gına gelmiş olabilir. o yüzden bu başlığı çok göresim yok.

“ah rahmetli, rahmetli! ne kadar haklıydın, kimse kimseyi dinlemiyor dediğin zamanlar…”

hangi partiye gitsem diye düşünmem gereken yaşta bu ülkenin hali ne olacak diye düşünüyorum

neden prensiplerinden vazgeçip bir yola atıldın

kafamdaki tilkilerin iplerini saldıydım , nereye gittiler ?

seni düşünüyorum.

ilk konuştuğumuz günü, son konuştuğumuz saati.

ilk konuştuğum günü. ilk konuştuğun anları. bebekliğini. bence çok tatlısındır. bu kadar düşünmek birini hiç normal değil bence. aslında bunu yazmamam da gerek. ama umrumda değil. sevmek birini aklının baş köşesinde incecik bir pırlanta gibi saklamak güzel bence. kırılmasın incinmesin diye üstüne titremek, üstüne bütün sevgimi boca edersem sıkılırsın diye içimden seni çıldırır gibi severken seninle havadan sudan konuşmak da güzel.

aniden sakinleşiyorsam işte o anlar zapturapt altına almaya çalıştığım ellerim kollarım ...yoksa seni sadece sevgimle değil, sarılırken kollarımla da boğabilirim.

böyle sevmek normal mi bilmiyorum.

insanlar haddinden fazla konuşuyor

ısıtıcıyı kapatmazsam acaba bir şey olur mu

keşke merak edip ona yazmasaydım.

geçmiş..