yediğinin içtiğinin fotoğrafını çekip paylaşan insanlar

yedikleri organları paylaşmayıp şaşırtırlar.
yakın zamanda biraz daha genişlerlerse paylaşırlar.

gereksiz yere linç yiyen insanlardır. sosyal medyada yedikleri yemeği de gittikleri yeri de paylaşabilirler.* görmek istemiyorsanız birkaç saniye içinde takipten çıkabileceğinizi biliyor muydunuz? böyle bir özellik var gönül rahatlığıyla kullanabilirsiniz. hatta insanların paylaştığı bir yemek fotoğrafı o kadar batıyorsa direkt o kişiyi engelleyebilir ya da kendi sosyal medya hesabınızı kapatabilirsiniz. çözüm bu kadar basitken insanları linçlemeye gerek yok.

bunu yapanların motivasyonunu merak ediyorum. millet aç aç demiycem. görünce ben de oluşan his, o durumdan çok neden neden oluyor. yani tamam afiyet olsun da, benane.

insanlar aç, yoksul duyarı kasmayacağım hiç. fakat görünce neden diyorum kendi kendime. evet ben de arada bir (neredeyse altı ayda bir) starbucks 'tan değişik renkli şirin bir içecek aldığımda paylaşıyorum lâkin benim anlamadığım bir insan neden her öğün içtiği kahvenin oturduğu sofranın fotoğrafını paylaşır? bu kadar mı hayatınızda daha önemli kayda değer bir şey yok?

ikram etmiyorsa çokk ayıptır.

gördüğüm bildiğim tek şey gösteriş budalaları olmaları sadece yemek paylaşmakla sınırlamıyorum ben burdayım bunu aldım bakın bakın kedi köpek seviyorum spor yapıyorum aman tanrim hastaneye geldim serum taktılar ölümden dönmüş de hayata instagramla tutunmuş gibiler.

varolma çabasıdır.

zaten sosyal medya denen ağ tam da bu talebin arz'ı değil mi? dikkatli inceleyin. artık sosyal medyayı kullanma amacı tamamen varolma çabasından ibaret. hatta öyle ki insanlar daha fazla varolan (yüksek takipçi sayısı) insanlara daha fazla saygı duyuyorlar. nasıl var olduklarının pek bir önemi yok. göğüslerinin büyüklüğü ile olabilir, yağ oranının düşük, kas oranının yüksek, beyin kimyası yok olmuş olabilir. sosyal medya hesabında video paylaşmak için beynini bir kenara bırakarak, hiçbir anlamı olmayan "kimin meyveğğğsiiii buuğğğğ" diyor ve soğan kemiriyor olabilir. mesela "korktuğğğğhnn muuğğğğğğğğ" diyen arkadaşın fobilerimizi merak ettiğini sanmıyorum. hayatta başka türlü değerli hissedemediği için, ona değerli hissettiren eylemi yerine getiriyor. bu bir varolma çabası. anlayışla karşılıyor ve uzak duruyorum.

yemek paylaşmanın tüm bunlarla ne alakası olabilir?

şöyle;

anneler günü: bakın annecim.
sevgilim çiçek almış: bakın çiçek
hasta oldum: hastayım ilgilenin benimle.
nusretteyiz: bakın et.

arkadaşlar bana "allah desem kaç kişi beğenir" yazan embesiller daha samimi geliyor.

elbette kullanabilir, bunu yaşayabilir, böyle varolabilirsin. kimsenin buna itirazı yok. ama benim bu durumu eleştiren arkadaşlara tavsiyem uzaklaşın bu tiplerden. onların hayatı sadece birer yarış. hepimiz zaman zaman sürekli tüketme imkanımızın olmadığı leziz yemekler yiyoruz, hepimiz çok kötü hasta olabiliyoruz, hepimiz kimi zaman mülkiyetini, kimi zaman maddi gelirlerini genişletebiliyor ya da kaybedebiliyoruz, hepimiz sevişiyor, aşık oluyor, çiçek alıyor, çiçek gönderiyoruz. fakat bazılarımız bunların birer "like" savaşı olmadığının, gösteriş unsuru olmaması gerektiğinin farkında.

düşünmeniz, sorgulamanız ve naif bir insan olacak kadar aptal olmanız dileği ile.

bı seferinde yeni yaptığım kurabiyeyi çekip paylaştım, canı isteyen varsa da gelsin yazdım. komşular geldi.

“hayat bize güzel” subminal mesajı vermeye çabalıyordur. bunun ev hanımı versiyonu her sabah içtiği türk kahvesini allayıp, sosyal mesajla paylaşmaktır. “gencim güzelim sizi üzerim” de demek istiyor olabilir. komikler ben eğleniyorum gördüğümde, devam….

''onları bulamayanlar da var'' diye cevap verilmesi gerekir.
şaka maka bir yana ne yaptığını bilmeyen insandır. ye kardeşim işte neyin fotosunu çekiyorsun. milletin de çok umurundaydı ya.

bu sıcakta bi şey yiyebilen bi de fotoğraf çekip paylaşma motivasyonu olan insandan her şey beklenir..

sonrada görmenin diğer bir adı.

dahil olmadığım insan sınıfıdır. güzel yaptığım yemeklerin fotoğrafını çekmeyi severim ama bunu sadece yakın arkadaşlarıma ve aileme göstermek için yaparım. doğum günü pastasını bile paylaşmayan benim karakterime ters bir durum.

uçan tekmeyle kadrajlarına girilmesi önerilir.

sadece kendi yaptığım şeyleri çekiyorum.. paylaşmakta da beis görmüyorum. ama yemek öncesi on saat fotoğraf çeken insanlara deli olurum.

genellikle o tür insanlar, kendi içinde bir çatışma yaşarlar. hayatlarından memnun değillerdir. mutsuzdurlar. ama "ben mutsuz değilim, bakın mükemmel bir hayatım var. ıstediğim her şeyi elde edebiliyorum." düşüncesiyle bırakın yediklerini içtiklerini paylaşmayı, hayatının her anını paylaşma meylini gösterirler.

aşçı olduğumdan mütevellit reklam için yaptığımdır.

(bkz: sonradan görme)

yediğini içtiğini anlatan insanla yarışır.