yeni bir insanla tanışmaya üşenmek

olduğu gibi tanıyabiliyorsan ve olduğun gibi tanıyabiliyorsa güzeldir.

eskiler arıyor açmak gelmiyor içimden, yeni insanı ne yapayım.

yeni bir kediyle bile tanışmak zor geliyor.

alt benlik cayır cayır aradığınız kişiye ulaşamıyor diyor. ahh bi ulaşsak.

üşenme eylemi faso fiso. teoman kitabı gibi ne çok anlatıyorsun müziğini yapsana birader derler adama.

düşük sosyal beceriye sahip gururlu ama kibrinden öleceklerin arkasına sığındığı bir kalıp bu, kabak tadı verdi artık. bakıyorsun herkes üşeniyor. isteseler gülücükleriyle ordu kurarlardı ama kimseler dengi değil bunların. kimsecikleri o derme çatma dünyalarına almıyorlar. internet böyle bir kitle yarattı. sokakta ben süperim diyemeyen herkes anonim hesaplardan olmak istedikleri karaktere bürünüyor. olmuyor.

idealize ettiği arkadaş ortamı çok farklı hayal dünyasında.

neyse devam edicem bu yazıya, yola çıkmam lazım. dursun şimdilik.

bengi dönüş başlığına tekrar girdiğimde kendi içimde de sürekli yaşadığımı hissettiğim kavram. o başlığa yazmak için girdim, ama yazmışım.
biriyle tanışmanın heyecanı, biriyle tanışmaya üşenmek. hatta yeni bir hobiye başlamanın heyecanı ve buna üşenmek. ileride pişmanlık duyma ihtimalini düşünmek, düşünmeye de üşenmek.
işin korkunç tarafı ya tüm bunlar bengi dönüş içindeyse. bengi dönüş ya gerçekse, ve her üşenmede, her anlaşmazlıkta tüm bu olan her şey yeniden ve yeniden olmak zorundaysa.

içgüdüler farklı mesela. bir kedi yavrusunu bir odanın içinde annesini görmeden de büyütseniz, çiftleşip yavrulayacağı zaman biliyor ne yapması gerektiğini.

ama biz, bilinçdışını unutuyoruz. sanki veri orada ama orada olduğunu bilmiyoruz. sanki orada olduğunu bilmediğimizi bile bilmiyoruz.
açıklanamayan, tuhaf hisler oluşuyor bazen biriyle tanışınca. bahsettiğim romantizmle ilgili değil ya da sadece romantizm değil. hani bir iletişim kurunca mesela, bunun çok zamandır beklenen bir şey olduğunu düşünüp özel anlamlar yüklüyorum. diyorum ki bu kez bu iletişim olmalı. elbette her iletişim değerlidir, ama bu kez bu anlaşmazlık bitmeli. bazen dedim ama itiraf ediyorum, bunu sadece bir kez yaşadım. sanki yanlış bir kodun düzelmesi için buradaymışım gibi, o kodu düzeltmem lazımmış gibi hissettim. hatta tüm yaşadıklarımın toplamı beni bu ruhu tanımak için hazırlamış gibi. yani hayaller, hayaller. ama sonrasında hemen idrak etmem gereken sadece hayal gücümün geniş olduğu oluyor. çünkü acı çekmeyi sevmiyorum. süslemeyi, şiirselleştirmeyi, canım yanacağı zaman gitmeyi seviyorum. ama sonra yine korkuyorum. yine aynı hisler. toz olup başka bir yere savrulmaktan korkuyorum. çok güzel bir şeyi kaçırmaktan korkuyorum. değişik bir duygu. ama seviyorum da böyle duyguları. dolu şeyler. yaşadığını hissettiren gel gitler.

bazen olur. sanki senin yaşam sürende bir daha göremeyeceğin bir gökyüzü olayı gibi. bir ruhla tanışmak bu aslında. oradan hareketle de enerjiyle tanışmak diyebilirim. o enerjiye bir nebula fotoğrafı gibi bakmak istersin. hayata doymak istercesine bakmak istersin. orada bazen ölümlü olmak, kendini kandırmış olma ihtimalin, gerçeklerin, kuralların ve her şey hükümsüz kalır. sadece döngüye katılırsın. ama işte bazen kendimi çok kötü kandırıyorum. bunu biliyorum.

tüm her şeyin, tesadüflerin ve ihtimallerin sonsuz olduğu bir gerçeklikteyiz ve oturduğumuz yerde hissedemesek de büyük bir hızla evrenin içinde savruluyoruz. ne garip.

iş bu tanım aşağıdaki şarkının etkisinde yazılmıştır.
buradan

biraz önce son istasyon radyo yayını'nda da yazdığım gibi; üşenmek değildir o, tanışmak isteyeceğin enerjide birisi çıkmamıstır bir süredir. bu süre uzadıysa, psikolojik olarak insan böyle düşünüyor olabilir. çıksa, o heyecan tüm hücrelerini sarar.

korkak insanların bahanesidir. geçmişte yaşamış olduğu kötü deneyimler yüzünden sığınılmış bir gerekçe.
bırakın aksın zaman, gönlü gül olanın yaşayacakları da gül olur.

canım hiç öpmiğim ya? altı üstü ben buyum sen kimsin? ben de buyum memnun oldum gibi basit bir şey tanışmak. tanışmaya üşenir ama nefret etmeye gelince kim olduğuna bile bakmaz insan. pes doğrusu.

alışkanlık yaptı artık kimseyle tanışamıyorum.

üşenmekten çok insanı kendi rutini dışına çıkmak korkutur.

bu aralar yaptığım eylem. belki de suçu üşengeçliğin üzerine atıyorumdur, bilemedim.

büyük kayıptır. zaten yeni birisi ile tanışmamak için türlü bahanelerimiz var lütfen üşenmeyin.güzeldir yeni insanlar,yeni yüzler, yeni sedalar yeni,hikayeler tanımak. lütfen atîn o üşengeçliği üstünüzden ve ilk adımı siz atın.

yeni bir insanla taşınmaya üşenmekten daha az üşengeçlik içerir.

bunu karşı tarafa izah etmek oldukça zordur.

kendini anlat, karşındakini tanı o kadar zor ki... yine de üşengeçliğin altında keşke yeni insan tanısam isteği yatabilir.

bunu durmaksızın yapan insanlara çok şaşırıyorum. her seferinde kendinizi anlatmaya usenmiyor musunuz? ben her ilişkide yada konuştuğum insanda tükendiğini hissediyorum. çok yorucu.

yaşanılan hayal kırıkları, her seferinde umut ederek sonrasında kırılan umutların yaşattığı hüzün ile oluşan durumdur.
her seferinde tanımaya ve ona kendini anlatmaya çalışmak, sonunda ise yalnızca bir duvar ile karşılaşmış olmak. size kolay gelsin kardeşlerim, umarım başarılı olursunuz.

insanlar hayal kırıklığı yaratır sadece eski ya da yeni çok fark etmez o yüzden ne kadar az yeni insan o kadar az kalp kırıklığı...

yaş ilerledikçe artan durumdur.

aslında kimse üşenmiyor, yalnızca sizi heyecanlandıran birine denk gelmemişsinizdir. kimisi her yeni insana karşı bu duyguyu hissederken kimisi seçici davranır aslında vaziyet bundan ibarettir.