dostoyevski - karamazov kardeşler... çok zorlandım ve bıraktım. demekki henüz zamanı gelmemiş. bir kitabı başa sarıp sarıp anlamlandırmaya çalışarak okuyorsam, o kitabın henüz zamanı gelmemiştir, diye düşünüyorum.
biraz zaman tanıyıp çok sonra okuduğumda, o kitaptan verim alabiliyorum.

çocukluktan itibaren baba ile yaşanan sorunlar. iki taraf da ölene dek durmadan yıpratmaya devam eder.

babası 1995 yılında çukurca’da komandolarımız tarafından eşek cennetine gönderilmiş bir terörist sevici.
devlete olan bütün düşmanlığı bu yüzden.

eleştiri bir haktır. hakaret ise suçtur; asla bir hak tanımında yer almaz. kimse bir başkasına sırf canı istedi diye hakaret edemez.
şöyle ki;
aslında eleştiri hem yapıcı hem de yıkıcı şekilde yapılır ancak olması gereken "yapıcı eleştiri" olduğu için bununla ilgili yorumumu yapacağım. beğenmediğimiz, kusur bulduğumuz bir özelliği "neden böyle düşündüğümüzü ve nasıl olsa daha doğru geleceğini" söyleyerek eleştirebiliriz. eleştirinin bir çözümü de olmalı ki yapıcı olsun, bir işe yarasın.
hakaretin ise elle tutulur bir yanı, daha iyiye götürme gibi bir amacı yoktur. mazereti olamaz, hiçbir şekilde bahane olarak gösterilemez.

oğlunun hamile eşini dövüp kadının düşük yapmasına sebep olan kişidir. daha sonra oğlu ile kavgaya girip, ani bir sinir krizi ile oğlunun başına demir bir çubukla vurmak sureti ile oğlunu yaralar. çar yaptığına pişmandır artık. oğlunun başı iltihaplanıyor ve birkaç gün sonra hayatını kaybetmiştir. ömrünün sonuna kadar acı çekmiştir. 28 mart 1584 tarihinde satranç oynarken yere yığılıp ölüyor. yıllar sonra yapılan otopside civa ile zehirlendiği ortaya çıkıyor.

nefret ediyorum nefret. ben kendimi aynada görmeye tahammül edemiyorum o ekranda küçücük görmek bile sinirimi bozuyor. hele birden fazla kişiyle arama yapma olayı daha da beter. bayramda ne olduğunu anlamadan 8 farklı kişinin olduğu bir sohbet içinde buldum. ne gerek var ne gerek var?

ben boş beleş bir yazar olarak bir kaç kelam etmek isterim.

öncelikle madalyam yok, sebebi küfürsüz az tanımım olması , kitap, film ve müzik kategorilerinde tanım yazmamam. madalyam olsun minicik ama minicik bile istemiyorum çünkü bana birinin o çirkin kurdeleyi takması için çok çok çok kalifiyeli bir insanın ya da bir toplumun takması gerekiyor. bakıyorum takanlara... maalesef. olmadı. aynı seviyedeyiz en iyi ihtimalle. hiç onore olmam. sıfır. eksi yönleri bile var hatta. birinin bana 'aferin' demesini kabul etmiş oluyorum. ki hiç sevmem karşımda ki usta, uzman vs değilse* laf biraz 'sen kimsin ki bana madalya takıyorsuna' geldi ama öylede değil tam. anladınız işte. bir de sözlüğün açık yürekli yazarlar kontenjanında bulunduğum için rahatlıkla dile getirebilirim sanırım bunu. tam sıkıcı yazarlar turnusolu olmadı mı bu ya ahdajhsdhj. içlerinde süper insanlar ve gerçekten kaliteli yazarlar var lakin biraz sıkıcı şeyler gibi işte. eleştiri değil bu, benlik değil sadece.

bir gün es kaza bir kurdelecik konarsa tanımıma, rica ederim modlardan kaldırması için, tanımımı yok etmeye kadar gider bu iş. yada editlerim, küfür falan eklerim. çirkinleşirim hemen.

ama sözlüğe madalya olayının gelmesini olumlu buluyorum. resmen sözlük yönetiminin yazarlara 'siz biraz salak kaldınız, kendi beğendiğiniz tanımlar salak saçma. ne okuyup, ne yazdığınız belli değil. en iyisi bizim seçtiklerimizi okuyun, oylayın. ' deme şekline bayıldımmmmm.. en çok beğenilen girdilere gidin bakın. sözlük değil panayır ya adajdajdjah. ha bir de hevesli arkadaşlara motivasyon sağlar tabi. ''madalyaaaaa madallyaaaaaaaaaaaa. daha çok yazmalıyımmmm. daha çok madalyaaa kazanmalıyımmmm. en çok bende olmalıı... yyazz yazzzz.'' ahdahsdha. kıyak iş. like.

bir emir can iğrek şarkısı.

şuradan ulaşabilirsiniz


bugün üçüncü gün. üç gündür sabahtan akşama bir milyon yüz otuz altı kez bu şarkıyı dinledim. dinlettim. neden? işte bu tanım, bunu ortaya dökmek için yazılmıştır. çünkü ben kendi kendime "ahhh şöyle mi, yoksa böyle mi ki? " diye düşünürken acayip sıkılıyorum ve aklıma da zerre pozitif düşünce de gelmiyor. bu yüzden bu noktadan sonra okumayı kesip 'bana ne! ' moduna geçebilirsiniz. *





dün ablamla konuşuyordum ve dedi ki "uzun zamandır çok mutsuz olduğunu hissediyorum ama senin anlatmanı bekliyorum. sanki sorarsam o zaman belki de göremediğin şeyleri görüp incinirsin diye korktum." hayır, tamam. görüyordum. ama ben o çok eğlendiğim hayatta, o huzursuz hissi çok derine ittiğimi sanıyordum. maske de değildi. gülüşlerim de gerçekti. ama yalnızlık kocaman sarmış çevremi.
o da böyle dedi." bütün fotoğraflarında koskocaman bir gülümseme var, objektifin karşısında yalnız olman dışında bir sıkıntı yok." bense şöyle düşünüyordum, o fotoğrafı çeken biri yanımda olmalı. oysaki yapmam gereken makineyi* birine uzatıp 'fotoğrafımızı çeker misiniz?' demekmiş.



hah, ne diyordum? bu ara çok dağınığım. aklımda bin bir düşünce, fonda çiftetelli...
zihnimde dağıttığım her bir düşünceyi toplamak için de belki de yuvarlak seslerden çok hoşlanmak yeterli olur.. ve bundan sonra her fotoğrafta çek 'gülümsüyorum' derken ben de ergenvari ancak çok gerçek bir gülümseme ile objektife bakıyor olurum.

sürekli olumlu düşünen tatlı bir yazar arkadaşa benziyor..

hayır, sözlükte neyi övsem patlıyor. radyoda daft punk hayranıyım dedim, anında ayrıldılar. yine radyoda sözlük iyi geldi bana dedim, mükemmel gidiyor dedim, gecesinde sözlük patladı. ekstra bir şey yapmama gerek yok, mahlasimin libidosu bitmiyor, durduramıyoruz efendim.

not: nickaltlarina övgüler yağdırdığım yazarlar dikkat edin kendinize he.*
not2: yönetime çağrımdır. eğer sıkıntı yaratıyorsam söyleyin, çekinmeyin.*

siz hiç hayatınızda kurumuş yaprak toplamak zorunda kaldınız mı? cevap hayır ise, sonbahar romantizmini bir kenara bırakın piliiz ve gerçeklerle tanışmak için buyrun.*

her yer yaprak ama her yer. bu, buzdağının görünen kısmı bile değil yani.

o yüzden şu saatten sonra sonbaharı seviyorum diyenin kalbini kırarım.** sandığınız kadar romantik bi’ mevsim değil bu arkadaşlar.*

bir sünni olarak son derece kızdığım olay zira islâma müslüman olamayanlardan daha çok zarar veren êmevi yobazlığı, mezhepçiliğinin devam ettiğini ortaya koyan olay.

*420am.

en özgür, rahat ve anonim olarak düşüncelerinizi paylaşabileceğimiz mikro düzey toplumsal yapılar olan sözlüklerdeki yansımalarına bakalım;

-öncelikle kadın olduğunuzu belli edecek bir nick seçmeniz ya da profil fotoğrafı koymanız bile linç edilmenize neden olabilir.
kadınları ayıklamak(!) için açılmış bir başlığa yazmanız oltaya gelecek kadar salak olduğunuz anlamına gelir.
bu gözler sırf bu yüzden çok zeki ve komik kızların kendilerini erkek gibi yansıtacak hesaplar oluşturduğunu gördü.

-erkeklerin sabah ereksiyonundan tutun sünnetlerine kadar çükleri ile ilgili her türlü anılarını paylaşmaları normalken sizin regl ile ilgili girdi yazmanız erkekler tarafından "mide bulandırıcı", kadınlar tarafından "ilgi budalalığı" olarak görülür.
olm öncesi, sonrası derken ayın yarısını bununla geçiriyorum ben! paylaşmamam garip olmaz mı?

-bilgisayar oyunu, futbol, dövüş sporları erkeklerin tekelindedir. çocukluğunuzdan beri bilgisayar oyunu oynasanız bile "erkeklere yaranmak" için bu konulara ilgi gösteriyor gibi yaptığınız düşünülür. çoğunlukla da hemcinsleriniz tarafından. üzücü.

-cinselliğinizi özgür yaşıyorsanız "orospu", karşı olursanız "kezban"sınızdır.

-küfürlü konuşuyorsanız "barzo", küfürden rahatsız oluyorsanız "çıtkırıldım"sınızdır.

ve saire ve saire...

lafın kısası kadın olmak zor zanaat.

sözlüklerde bile.

çok fazla mutlu olunca başına bir şey gelmesinden korkmaya, neşeli olmaktan kaçınmaya denir. türkçe de " çerofobi" yani " mutluluk korkusu" olarak da bilinir.

ülkenin yol geçen hanına döndüğü günlerde bu duruma sessiz kalan herkes geleceğini baltalıyor.

"sınır namustur." cümlesi artık tarih oldu.

sözlükte özel bir gayretle aşk aramak elbette saçmadır ama tanıştığın bir yazara karşı belli bir seviyeden sonra bir şeyler hissetmek neden bu kadar imkansız ya da abes karşılanıyor anlamıyorum.
sonuçta görüntü ve karakter değil mi bu işin iki ayağı? nereden tanıştığın çok mu önemli
hatta sözlük ortamı böyle bir şey için gayet de düzeyli ve nezih diyebiliriz.
tabi ki tekrar belirtelim herhangi bir yazara hiç bir samimiyet yokken direk bu amaçla yazmak da saçmalıktır.

22 yaşındayım, ruhum 5 ve 79 arasında gidip gelmektedir.