sürekli tıkladığım buton. canım kendim.

avustralya kıtası yerlilerine verilen addır. aborjinler, göçebedirler. avlanırken mızrak ve bumerang kullanırlar, ayrıca toplayıcıdırlar *. yazılı bir dilleri yoktur. tarihlerini şarkılar yoluyla ağızdan ağıza aktarmıştırlar. ingilizler 18. yüzyılda avustralya'ya geldiklerinde kıtada 300.000'den fazla aborjin yaşamaktaydı. ancak çoğu ingilizler tarafından öldürülmüş ya da topraklarından sürülmüşler ve 1900'lerin ortalarında nüfusları 45.000'e kadar düşmüştür. günümüzde 250.000 kadar aborjin vardır.

ya kardeşim sizin gibi akılsızlar , gözü olup görmezler, kalpler mühürlenmiştir (!).
bir kere oradaki kelimenin 18373924 farklı anlamı var ve arapça okuyacaksın. türkçeye çevrildiğinde hata oluyor yada bizim aklımız ermez belki bunu hiç düşünmedin mi ?

akrasia, en basit anlamıyla "erteleme hastalığı"dır. akrasia etkisi, daha iyi olan kararlarınıza karşı hareket etme durumudur. başka bir şey yapmanız gerektiğini bildiğiniz halde, onun yerine diğer bir şeyi yapmanızdır.

tanımlarımı hunharca beğenen yazar. eksik olmasın.

genelleme yapmanın yanlış sonuçlara götüreceği konu.

"ilk olarak fiziksel bazı özelliklere bakılır" kısmını geçtim. o işin aşk kısmı değil çünkü ve hemen hemen hepimiz yapıyoruz, karşımızdakinin şurasına burasına bakma işini.

herkesin aşk tanımı da, algısı da, buna değer bulduğu kıstaslar da farklı. insanların çoğu anlayışlı, doğal davranan, güler yüzlü, öz güvenli kişilere aşık olurlar. bazen yanında olmaktan huzur duyduğunuz, sizi tamamladığına inandığınız, yokluğunu kuvvetli şekilde hissettiğiniz kişilere aşık olursunuz. bazen de uğruna, manevi dünyanızda mücadeleler vermek zorunda kaldığınız (lucifer morningstar'ın chloe decker'a olan ilgisi gibi), bir şekilde onu elde etmeye "zafer" gözüyle baktığınız insanlara aşık olursunuz. tipik av-avcı olayı yani... kimisi de sohbet bakımından iyi iletişim kurabildiği kişiyle bir de tutkulu bir cinsellik yaşayabilirse, o kişiye aşık olur.

özetle; bu konu herkes için değişebilecek bir konu.

sözlerime ünal aysal’ın “bu ateş üfleyerek sönmez” tespitiyle başlamak istiyorum. tuzu gtü kuru herkes toplanmış iyi oldu mayıs sonuna kadar olsaydı falan diyor. ne kadar vicdansızsınız, herkesi kendi standardınızda yaşıyor sanıyorsunuz herhalde.

bu süreçte hiçbir kaybım olmayacak, ben zaten evdeydim. günlük kazanıp yaşayan, kenarda 20 günlük gıda stoğuna parası olmayan, maaşı patronunun insafına kalan insanları nasıl hiç düşünmüyorsunuz aklım almıyor. iş yeri kapanan garsonlar, günlük boyaya temizliğe hamallığa giden insanlar, nüfusun hiç de azımsanamayacak bir kısmı 20 gün hiç para almayıp içerden yiyerek geçirecek. kirasını faturasını, varsa kredisini falan geçtim, gıdadayım daha bak, düşün, 20 günlük gıda stoklayamayacak insanlar. gerçekten bu düşüncesizliğe hayret ediyorum. aç insanın virüs falan umrunda olmaz ihtiyaç hiyerarşisi mi anlatayım size burada?

bu kapanma virüsü bitirmeyecek, yaratabileceği maksimum etki sağlık sisteminde bir nebze rahatlamadır. bu süreçte insanlara maddi destekte bulunup aşılamayı hızlandırır, aşılanmadık yaş grubu bırakmazsın, belki o zaman hayat bir parça normale döner. o da yok? sağlık sistemi de max. 1 ay rahatlar zaten, sonra tatil sezonu açılınca eskisinden beter oluruz, insanını ekonomik ve psikolojik buhrana sürükleyen devlet politikası olarak da tarihe geçer, buna yarar ancak. kör dövüşü yaa şu hale bak, rezillik.

aldım bunu, ama vallaha billaha 1500 karmayı hak etmiyor dostlar. görüp napacan? bırakana kin mi besleyecen? edene tt mi kasacan? amaaan boşver beğendiğini et geç, ben çatara patara ediyorum hem takip başlığım zenginleşiyor miss!

hayat sadece bir eğlenceden ibaret değildir. insanın yapmak zorunda olduğu ve her gün uygulaması gerektiği şeyler vardır. hayat her zaman eğlenceli geçmez, çoğunlukla ciddi ve meşakkatlidir.

gelecekteki insana dair john fowles tanımı.
homo: bunu biliyonuz zaten, insan.
solitarius: münzevi, bilen.

olumlu geri dönüş alınmadığında olabilecek histir.

aşk olarak düşünürsek bunu, karşılık görme ihtimalimiz varken ve sonucunda ellerimiz boş da dönmüyorsak bu durumdan, neden pişman olalım ki? bunu anlamak ve belirsizliği de ortadan kaldırmak için duyguları açık etmekte sıkıntı görmüyorum ben.

ayrıca keşke deyip pişman olmaktansa, varsın açık ettiğimiz için pişman olalım. o kaybeder.*

the moody blues-melancholy man

çay demledim.. yanında da kek var.. gelsene!!

bahçe katında oturuyorum, üst kat komşum kapanma sürecinde köyüne kaçtı. amfi lerin sesi kökleyip ayı gibi böğürüyorum. yok alta ses gider, yok üste ses gider derdim yok

(bkz: hakan günday) bunun cevabını çok önce vermiştir aslında.

" seni anlıyorum demek büyük bir yalandır. kocaman bir yalan. kimse kimseyi anlayamaz ve tanıyamaz dünyada... var olan en sağlam zırh insan vücududur. içindekileri en iyi saklayan kasa odur."

yalnız bir zavallı, kapkaranlığın içinde, sonsuz siyahın izinde giden, sesin yok sayıldığı yerlere ait biri.

en yakın arkadaşınız anne falan değildir. anne, annedir. boşanmaların bir çoğu anneyi arkadaş gibi görerek her şeyi anlatmakla ve sonunda aile içi olaya dahil olmasıyla sonuçlanmaktadır.

gayem zat-ı alinizi taciz etmek değil,
efkar-ı umumiyede muhabbet kurmaktır. cevabı müspetiniz kalb-i hazalimi tamir-i temin edeceğinden, desti muhabbetinize talibim. ne incelik,ne kibarlık..
yani demek istiyorki: amacım sizi rahatsiz etmek değil, aramızda özel bir sevgi bağı kurmaktır. olumlu cevabınız beni çok mutlu edeceğinden size arkadaşlık teklif ediyorum. yani her harükarda güzel cümleler kurulabiliniyormuş diyorum.