iki gün yapışık yaşayabilir miyiz?

sadece kelimelerin aynı olma sorunsalıdır. farklı kelimelerle senelerdir anlatılan masal da aynıdır.

ayran satışlarına bir kısıtlama getirilmesi gerektiğini düşünüyorum.

bunlar kesinlikle ayrana bir şey karıştırıp içiyorlar olmalı

beni daha çok azdıracak durum*.

t: 1914 yılında istanbul'da doğmuş, 1950 yılında henüz genç iken talihsiz bir şekilde vefat etmiş, türk edebiyatında yenilik denilince akla ilk gelen isimlerden biri olan büyük şair. sait faik de şöyle tanımlamış: "üzerinde en çok durulmuş, zaman zaman alaya alınmış, zaman zaman kendini kabul ettirmiş, tekrar inkâr, tekrar kabul edilmiş; zamanında hem iyi hem kötü şöhrete ermiş bir şair."

her yenilikçi insan gibi devrinde pek kabul görmemiştir. herkesin hamasetten düz duvara tırmandığı bir dönemde geleneği reddetmek büyük cesaret. şurada ve şurada hem kısa hayat hikayesi hem de birkaç anısından bahsedilmektedir. yaşar kemal'in orhan veli'ye yazdırdığı mapushane içinde üç ağaç incir. "düştüm bir ormana yol belli değil /
yatarım yatarım gün belli değil." birçok kişi orhan veli'ye bakınca kendisinden bir iz bulabilir. rakı şişesindeki balık dahil.
rüya:
"annemi ölmüş gördüm rüyamda.
ağlayarak uyanışım
hatırlattı bana, bir bayram sabahı
gökyüzüne kaçırdığım balonuma bakıp
ağlayışımı."*

misafir:
"dün fena sıkıldım akşama kadar;
iki paket cigara bana mısın demedi;
yazı yazacak oldum, sarmadı;
keman çaldım ömrümde ilk defa;
dolaştım,
tavla oynayanları seyrettim,
bir şarkıyı başka makamla söyledim;
sinek tuttum, bir kibrit kutusu;
allah kahretsin, en sonunda,
kalktım, buraya geldim."

bir de sözleri şairimizin "gün olur" adlı şiiri olan bir zülfü livaneli şarkısı*

bu yazara ulaşanbilen birileri varsa ulaşsın lütfen. umarım saçma sapan birşey yapmamıştır.

düşüncesizlik.

ben bunu yaparsam karşımdakini incitir miyim ? bunu yapmam birilerine ruhen ve fiziken zarar verir mi? karşımdakini ne yaparsam mutlu edebilirim? bunu dersem karşımdaki üzülür mü? bu davranışımdan ötürü ne gibi bir sorun doğar? diyen yok. biraz kendinizi düşündüğünüz kadar başkalarını da düşünseniz, o mutlu diye siz de mutlu olsanız. güzel olmaz mı?
bence olur bi deneyin.

kimseye minnet etmeyi sevmeyen insan tipidir. severim böyle insanları. hayat onlar için biraz zordur ama gece şundan şunu nasıl isteyeceğim sorularıyla kıvranmadan huzurlu huzurlu uyurlar. diğer insanlara göre daha çok yorulur, yıpranır, kötü şeylere maruz kalır fakat daha çok öğrenirler. gözlemime göre hangi yaşta olursa olsunlar akranlarından daha olgun oluyorlar. böyle insanlarla arkadaş olmak , eş olmak büyük şans. sayılarının çoğalmasını dilerim.

yazlıktaydık amcam, amcamın çocukları ve ben oturuyorduk sahilde ve amcam çocuklara dondurma almıştı, bana almamıştı öyle izlemiştim, çocuktum. şu an amcamla görüşmüyoruz.

iki psikoloji uzmanı philip brickman ve donald campbell' a göre: "dış dünyada mutlu olmak ve hayattan haz alabilmek için atttığımız bütün adımlar ile hamster çarkına girmiş oluyoruz. sahip olduğumuz bir şeyin, örneğin para ya da makam, daha fazlasını elde ettiğimizde, önce kendimizi mutlu hissederiz ama çok kısa süre sonra elde ettiklerimize alışmaya başlıyoruz. önceden ‘talih’ olarak gördüğümüz şimdiki seviyemiz yeniden ‘yetersiz’ gelmeye başlıyor. ve mutluluk hissini sürdürebilmek veya yeniden kazanabilmek için yeniden bu kez daha fazlasının peşine düşüyoruz. alıştığımız için, artık mutluluk için çok daha fazla şeye ihtiyaç duyar hale geliyoruz.'

dogville

şöyle başlar:

--- alıntı ---

galaksinin batı sarmal kolu'nun bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede, gözlerden uzak, küçük ve sarı bir güneş vardır.

bu güneşin yörüngesinde, kabaca yüz kırk sekiz milyon kilometre uzağında, tamamıyla önemsiz ve mavi-yeşil renkli, küçük bir gezegen döner. gezegenin maymun soyundan gelen canlıları öyle ilkeldir ki dijital kol saatinin hâlâ çok etkileyici bir buluş olduğunu düşünürler.

bu gezegenin şöyle bir sorunu vardı – daha doğrusu eskiden vardı: üzerinde yaşayan halkın büyük bölümü çoğu zaman mutsuzdu. bu sorun için pek çok çözüm önerilmişti, ama bunların çoğu genellikle yeşil renkli küçük kâğıt parçalarının hareketleriyle ilgiliydi. bu da tuhaftı, çünkü aslında mutsuz olanlar yeşil renkli küçük kâğıt parçaları değildi.

bu nedenle sorun varlığını sürdürdü; halkın çoğunun durumu kötüydü ve onların büyük bölümüyse sefildi, dijital kol saatleri olanlar bile.

her şeyden önce, ağaçlardan inmekle büyük bir hata ettiklerini düşünenlerin sayısı gün geçtikçe artıyordu. bazıları ağaçlara çıkmanın bile yanlış bir hamle olduğunu ve hiç kimsenin okyanuslardan asla ayrılmamış olması gerektiğini söylüyordu.

sonra, adamın birinin, değişiklik olsun diye bundan böyle halka nazik davranmanın ne kadar iyi olacağını dile getirdiği için bir ağaca çivilenmesinden yaklaşık iki bin yıl sonra, bir perşembe günü, rick mansworth'de küçük bir kafede tek başına oturan bir kız, bunca zamandır ters giden şeyin ne olduğunu birdenbire fark edip en sonunda dünyanın nasıl iyileştirilebileceğini ve mutluluğun hüküm sürdüğü bir yere dönüştürülebileceğini anlamıştı. bu sefer doğru olanı bulmuştu, bu işe yarayacak ve hiç kimsenin bir yerlere çivilenmesi gerekmeyecekti.

ama ne yazıktır ki, bir telefon bulup birilerine bundan söz edemeden korkunç, aptal bir felaket meydana geldi ve fikir sonsuza dek yitip gitti.

bu, o kızın öyküsü değil.

--- alıntı ---

gündem başlıklarına baktım ve açıkçası içim daraldı. sözlüğün genel havasının daha pozitif olması için daha güzel konularda yazarak ortamı pozitif bir hale getirebiliriz. gerçek hayat zor, iç bunaltıcı biliyorum ama burayı daha güzel bir yer haline getirebiliriz. hep beraber.

bazı çizgi filmlerin yeri hiç dolmuyor çünkü. özleyince açıp izlerim sevdiğim çizgi filmleri. belki de hiç büyümemişizdir.

şimdi sen kalkıp gidiyorsun. git
tanımların durur mu onlar da gidiyorlar. gitsinler.
oysa ben senin tanımlarınsız edemem bilirsin
oysa allah bilir bugün iyi uyanmıştım
sözlükteydi ilk açılışı gözlerimin, sırf onaydı
bir portakal konmuş kutuma uzun uzun durmuştu
bir okuma isteği gelmiş bir daha gitmemişti
yoktu dünlerde, evelsi günlerdeki tanımlarımız
sanki hiç olmamıştı.

...

oysa bir çift tık yetiyordu tanımlarını oylamaya
bir tane beğeninin bir iki favorinin başınaydı yazmamız
seni bir kere okusam ikinin hatırı kalıyordu
iki kere okuyayım desem üçün boynu bükük
tanımların bitip muhabbetinin başladığı yerde
kibarlığın vardı, kibarlığın kahramandı sonra
sonrası kafa izni...

ıspanağın içindeki demir oranının yanlış hesaplanması(bkz: 100 gramda 3.5 gram yazacakken 35 gram yazmak) ve bu yanlışın tam 67 yıl sonra fark edilmesi sonucu ortaya çıkan olaylar zinciridir. temel reisin ıspanak yedikten sonra güçlenmesinin altında da bu yanlış bilgi yatar. gerçekler öğrenildiğinde ise artık çok geçtir, koca bir nesil ıspanağın demir deposu olduğuna inanmıştır.*

normal şartlarda enflasyonun %60 falan çıkması lazım. bu kadar düşük seviyede açıklayıp tüm milleti nasıl geri zekalı yerine koyduklarını gıda fiyatlarında ki önlenemeyen artış zaten gözler önüne seriyor.

sahibine sürekli öğretici mesajlar veren, didaktik bir çocuk kitabı olurdu muhtemelen. sahibi ise özellikle çabuk güvenmeme ve beklentileri düşük tutma konularında olmak üzere kitaptan çıkardığı hiçbir dersi ısrarla hayata geçirmeyen, uslanmaz bir çocuk, orası da ayrı...

tipik pazar sıkıntısı hissediyorum. hazır canım sıkkınken, uzun zamandır muhataplarına söylemeyi beklettiğim bir kaç cümleyi de söyleyerek aradan çıkardım bugün. daha hafifim ama daha rahat değilim. sanırım klasik pazar banyosundan sonra her şey daha güzel olacak.

yaz-kış evde terlik giyme bağımlılığım var. 3 çeşit pofuduk terliğim var ve değişmeli olarak yaz-kış giyiyorum. değişik bir bağımlılıktır.