karısını şapka sanan adam

nörolog oliver wolf sacks, kendi hastaları arasından tedavisi bulunmayan yirmi dört acıklı vakayı anlatır.
kitaba adını veren vaka, beyni ile gözleri arasında iletişimin çok sınırlı kaldığı görme sorunu yüzünden insan yüzlerini tanıyamayacak hale gelmiş dr p yi anlatır. dr p, muayene sonrası şapkasına uzanmak yerine eşinin kafasını almaya çalışır.

not: oliver wolf’un uyanışlar (robin williams,1990) filmine konu olan aynı adlı kitabı da yazdığını ekleyeyim.

bir izmirli olarak, büyük büyük dedemin isminin heredot, büyük büyük nenemin isminin de afrodit çıkmasıyla beni dumura uğratan sorgulamadır.*

neyse işin şakası bu tabii. zaten bildiğimiz kökenlerimizi resmî olarak da teyit ettiğimiz sorgulamadır. sadece isimlerini bilmediğimiz insanlar vardı, onları da öğrenmiş olduk. atalarımızdan hemen hemen herkes koskoca osmanlı imparatorluğunun çöküş döneminde kaybedilen vatan topraklarından buraya kopup gelmişler, ege'nin incisi izmir'de kavuşmuşlar. hüzünlendik, hepsini teker teker yâd ettik. sonra da yolumuza devam ettik. soy sop, bunların benim için hiçbir önemi yok. çok çok çok ama çok zor şartlar altında hayatta kalmayı başarabilmiş, nice badireler atlatmış insanların genlerini taşımak beni onurlandırdı. önemli olan da böyle bir onuru yaşamaktır kanımca.

yunanistan'ın kozana ilinin kayalar (ptolemaida) kasabasından gelenler varsa tanışmaktan müşerref olurum.

maçın zor geçeceğini bilmiyordum özür dilerim'in dediği gibi hayatın sillesini yemiş gibi konuşmuş ya da konuşturuluyor olması üzücü. onun dışında ünlü olduğunu düşünmesi, dine vurgu yapılması, klasik kendimi keşfediyorum instagram postları gibi konuşuyor olması düşündürücü. kendisi daha çok küçük olduğu için farklı şeylerden etkilenmesi noktasında anlayabiliyorum fakat ailede hata buluyorum.

*

second level mülakatta sınav ücretinizi mansur yavaş mı ödedi sorusu olmasa bari! dediğim haber.

gün aydı da bana mı aymadı emin değilim ama ayanlara günaydın sözlükçüm!

bunlara genel kültür sınavı yapılsa, türkiye'ye bir yıl yetecek mizah çıkar.

kesinlikle karşıyım. telefon numaramın bana sorulmadan başkasına verilmesinden kesinlikle hoşlanmıyorum.
benden istendiğinde, numaranın sahibine mesaj atıp ya da arayıp soruyorum. kendim için de aynı nezaketi bekliyorum.

başın sağolsun.
allah sizlere sabırlar versin.
allah taksiratını affetsin.
allah sizlere uzun ömürler versin.
yattığı yer nur olsun.
allah günahlarını affetsin.
allah cennetlik kulları arasına katsın.

birde...
çok iyi insandı.
harika bir insandı.
herkese yardım ederdi.
felan gibi, sözlerle ölen kişi övülür.

aslında ritüelden başka bir şey değildir.
kötü insanında arkasından ; böyle zamanlarda ; iyi insandı denilir.
fakat örf, adet, muaşeret kurallarıdır.
bilmek gerekli.
bilmeyenlerin çokluğu beni üzüyor.
toplumun ; ölen kişinin ardından ; kalan akrabalarına söyleyecek cümleleri bilmemesi çok acı.

lisedeyim ve ingilizce kaynak olarak a2 seviyesinde kitap aldırdılar. evet. gerçekten.

buradan

bulur.

lütfen bu başlığa daha önce ölenler yazsın.

''uzaktan sevmediyseniz birini, hiç sevdim demeyin.''

microsoft'un ölen kişilerin kişisel bilgilerini kullanarak sohbet robotu yapmaya olanak tanıyan projesi. patentini de almış.

kaynak: www.indyturk.com/node/30367...

bebeğin kendini tanımasını kolaylaştırmak için kullanılır, çünkü bebek bir buçuk yaşına kadar kendini tanımaz. yalnızca dışarıdan haz alan, alamadığında haykıran, evrenin kendisi için olduğunu sanan, ne olduğu belirsiz, daha doğru, 'ben' kavramı olmayan şeydir bebek.
şu mükemmel yazıya bakınız.

saf suyun kaynama derecesinin neden 100 olduğu.

buraya bir anımı yazmak istiyorum. asla unutamayacağım bir şey bu. belki de hiçbir zaman... lise son sınıfa geçtiğim yaz aylarında o kadar tükenmiş ve çaresiz haldeydim ki- herkesten sakladığım bir hastalığımı biri isteğim dışında yaymıştı, ve bundan dolayı çok fazla cinsiyetçi zorbalığa ve sl*tshaminge maruz kalıyordum, sadece 17 yaşındaydım- bir gece bileklerimi kesmiştim ve kızarıklık olarak hatırladığım şeyin kanayıp yara olduğunu farketmeden bir lise etkinliğine gitmiştim. bu dedikoduları yayan zorbam elimi görmüş ve arkadaşına ben kalkınca ''keşke dikine kesseydi de kurtulsaydık'' dediğini dymuştum. sanırım lise ve gençler sadece kıskançlık ya da ayrıştırma kutuplaştırma uğruna bu kadar şuursuz olabiliyorlardı. elimi oradaki danışman öğretmen sarmıştı. ben elimin acıdığını bile farketmemiştim. depresyonla o zaman içli dışlıymışım sanırım, şu an yaşım 20. yeni yeni anlıyor ve öğreniyorum. hayatımın en güzel zamanlarını geçiriyorum, ama dönüp o zamana baktığımda bana yapıştırılan o etiketlerden hala arınabilmiş değilim. lütfen bunu kimseye yaşatmayın, kimse sizin o zamanki kıskançlıklarınızın bedelini ödemek zorunda değil. o kızı da hiçbir yerde görmeye dayanamıyorum, şu an bir bloğu var ve gördükçe engelliyorum, çünkü bende çok büyük bir gerilim ve titreme yaratıyor. umarım kimse bunu yaşamaz, diğer 1.5 sene içinde yaptıklarından bahsetmeyeceğim bile, ama benim için en ağırı buydu cidden. bu tarz şeyler ''gençtim, toydum'' deyip de geçilecek şeyler değil maalsef. umarım herkes ailesinde sevgi görerek büyür, ya da o sevgiyi başka yerde bulamadıkları için diğer insanları kıskanmazlar.

vaktiyle bir hocam, osmanlı tarihinde kimselerin bilmediği çok gizli bir sırdan bahsetmişti: bir grup kendini bilmez kaplumbağanın çıkardığı sözüm ona ayaklanmadan ve akabinde ilan edilen "tospağa fermanı"ndan. halk arasında nesilden nesile süregelen bir efsane olmuş bu. ne zaman bir emekçi emeğinin karşılığını alamasa, ne zaman bir işçi zulüm görse; allahsız tospağa ve arkadaşlarının hikayesine sığınırmış.

bu kaplumbağaların liderleri, "allahsız tospağa", çok çalışkan bir kaplumbağaymış. gören, duyan, bilen herkes kendisine hayranmış. her zaman kendisinden önce başkalarını düşünür, onlar için didinirmiş. çok gezen, çok gören biri olduğu kadar; çok okuyan, çok bilen de biriymiş. etrafındaki herkesi akla gelebilecek her konuda eğitir, onlara akıllarının alamayacağı kadar çok şeyi öğretirmiş. çevresindekilere keyifli vakit geçirtmeyi de pek iyi becerirmiş. kâh güldürür, kâh düşündürürmüş.

derler ki, bu allahsız tospağa ve arkadaşları padişahımız efendimiz hazretlerine başkaldırmışlar. gel zaman git zaman, tarihin tozlu sayfalarında kaybolmuşlar. tek tük bahseden tarihçiler de onları yüzyıllarca lanetle anmışlar. ta ki osman hamdi bey ve o meşhur kaplumbağa terbiyecisi'ne kadar...

o zamanlar pek de ilgimi çekmemişti açıkçası bu hikaye. her başarısız devrim gibi unutulup gitmişti en nihayetinde. ama bir gece, hiç beklemediğim bir anda, bir şey gördüm: #394813. o an, işte o an, beynimden vurulmuşa döndüm. meğerse bu nevi şahsına münhasır kaplumbağanın bir de torunu vardı: ateist kaplumbağa! dedesinin hikayesini bütün detaylarıyla, bütün bilinmeyenleriyle, göğsünü gere gere yedi cihana duyuruyordu! pek az kişinin vâkıf olduğu bu gizli gerçek, artık bir sır değildi. gerçekten o olabilir miydi?

hemen profilinde gezindim. okudukça okudum, bakındıkça bakındım. evet... evet anca o olabilirdi! tıpkı dedesi gibiydi. ne olursa olsun doğru bildiğini anlatıyor, gerçekleri haykırıyordu. hatta sırf bu tutkusu yüzünden kafa sözlük haber ajansı'nı bile kurmuştu! en az onun kadar çalışkan, en az onun kadar bilgili, en az onun kadar kültürlüydü. sözlüğün sakinlerine bir şeyler katabilmek için adeta yırtınıyordu. kâh güldürüyor, kâh düşündürüyordu...

bugün bu mükemmel kaplumbağayı ne kadar sahiplensek az. ne kadar okusak, ne kadar takip etsek, ne kadar övsek az. kurtarma operasyonlarımız [#520441], "bordagallarımız" ve marullarımız ona helal olsun!

ve yalan yazan tarih de utansın bir zahmet!

kalbi kırılmış, içine kapanık insanları seviyorum. utangaç ve çekingen insanları. yürekten ağlayabilen insanların, göz yaşlarına aşığım. kendinden utanan, nefret eden insanlar samimi gelir.

hiç bir fiyakası olmayan, buna ihtiyaç duymayan insanlar gözümde çok değerlidir. gevezelik etmek laf yetiştirmek yerine susmayı tercih eden insanı, can kulağıyla dinlerim.

yokluk görmüş, acı çekmiş, insanlara saygı duyarım. paylaşmaktan çekinmeyen, cesur ve mert insanlara hayranım.