the absence of a neocortex does not appear to preclude an organism from experiencing affective states. convergent evidence indicates that non-human animals have the neuroanatomical, neurochemical, and neurophysiological substrates of conscious states along with the capacity to exhibit intentional behaviors. consequently, the weight of evidence indicates that humans are not unique in possessing the neurological substrates that generate consciousness. nonhuman animals, including all mammals and birds, and many other creatures, including octopuses, also possess these neurological substrates.
kaynak

bir neokorteksin bulunmaması, bir organizmanın duygulanım hallerini yaşamasını engellememektedir. aynı noktada buluşan ortak kanıtlar, insan harici hayvanların nöroanatomik, nörokimyasal ve nörofizyolojik bilinç durumlarının substratlarına ve kasıtlı davranış sergileme kapasitesine sahip olduklarını gösterir. sonuç olarak, delillerin ağırlığı göstermektedir ki, insanlar bilinç oluşturan nörolojik substratlara sahip olma konusunda benzersiz değildir. aralarında tüm memelilerin, kuşların ve ahtapotlar da dahil olmak üzere birçok varlığın da bulunduğu insan harici hayvanlar da bu nörolojik substratlara sahiplerdir.
kaynak

ya ne yapmak lâzımmış?
sağlam bir dayı bulup çatmak sırnaşık gibi,
bir ağaç gövdesini tıpkı sarmaşık gibi,
yerden etekleyerek velinimet sanmak mı?
kudretle davranmayıp hileyle tırmanmak mı?
istemem eksik olsun! herkes gibi, koşarak,
yabanın zenginine methiyeler mi yazmak
yoksa nâzırın yüzü gülecek diye bir an
karşısında takla mı atmak lâzım her zaman?
istemem eksik olsun! ricaya mı gitmeli?
kapı kapı dolaşıp pabuç mu eskitmeli?
yoksa nasır mı tutsun sürünmekten dizlerim?
yahut eğilmekten mi ağrısın ötem berim?
istemem eksik olsun! tazıya tut, tavşana
kaç mı demeli? belki kaz gelir diye bana
tavuk mu göndermeli? yoksa bir fino gibi
susta durmak mıdır ki, acep en münasibi?
istemem eksik olsun! bir kibar salonunda
kucak kucak dolaşıp boy atmak ve sonunda,
marifet şi’re koyup kameri, yıldızları,
aşka getirmek midir, evde kalmış kızları?
istemem eksik olsun! yahut şan olsun diye,
meşhur bir kitapçıya giderek, veresiye
şiir mecmuası mı bastırmalı? istemem
eksik olsun! acaba bulup bir alay sersem
meyhane köşesinde dâhi olmak mı hüner?
istemem eksik olsun! bir tek şiirle yer yer
dolaşıp ta herkesten alkış mı dilenmeli?
istemem eksik olsun! yoksa bir sürü keli
sırma saçlı diyerek göğe mi çıkarmalı?
yoksa ödüm mü kopsun bir allahın aptalı
gazeteye bir tenkid yazacak diye her gün?
yahut sayıklamak mı lâzım: “adım görünsün
aman!” diye şu meşhur mercure ceridesinde
istemem eksik olsun! ve tâ son nefesinde
bile çekinmek, korkmak, benzi sararmak, bitmek,
şiir yazacak yerde ziyaretlere gitmek,
karşısında zoraki sırıtmak her abusun.
eksik olsun istemem, istemem eksik olsun!
fakat, şarkı söylemek, gülmek, dalmak hülyaya,
yapayalnız, ama hür, seyahat etmek aya,
gören gözü, çınlayan sesi olmak ve canı
isteyince şapkayı ters giymek, karışanı
olmamak. bir hiç için ya kılıcına veya
kalemine sarılmak ve ancak duya duya
yazmak, sonra da gayet tevazula kendine:
çocuğum! demek, bütün bunları hoş gör yine,
hoş gör bu çiçekleri, hattâ bu kuru dalı,
bunlar yabanın değil kendi bahçenin malı!
varsın küçücük olsun fütuhatın, fakat bil,
onu fetheden sensin, yoksa başkası değil.
ara hakkını hattâ kendi nefsinden bile.
velhasıl bir tufeylî zilletiyle
tırmanma! varsın boyun olmazın söğüt kadar,
bulutlara çıkmazsa yaprakların ne zarar?
kavaklar sıra sıra dikilse de karşına
boy ver, dayanmaksızın, yalnız ve tek başına!