kutlu olsun. lezbiyenlerin ülkemizde devlet başkanı tarafından dahi "lezbiyen mezbiyen" denilerek aşağılandığı bir vaziyette, eşcinsellerin sistematik olarak toplum gözünde değersizleştirildiği bir vaziyette, elbette ki güle oynaya görünürlük gününü kutlayacaklardır.

isteyen istediği kadar gözlerini yumabilir, isteyen istediği kadar at gözlüğü takabilir, ama eşcinseller vardı, varlar ve var olmaya devam edecekler. benimserseniz eğer yaşadığınız dünyayı tanıma açısından biraz yol alabilirsiniz diye düşünüyorum.

bazı yazar arkadaşların da "gözümüze sokmalarının ne alemi var" eleştirilerine şöyle cevap verebilirim: bir grup sistematik bir şekilde baskı görüyorsa, bir refleks olarak bunu savunma ihtiyacı duymasından daha normal bir şey yok.

edit: burada ve diğer mecralarda homofobiklik taslayanların da ağzından salyalar aka aka lezbiyen pornoları izlediğini hepimiz biliyoruzdur sanırım...

en tatlı sabahlar çokokremle başlaaar çokokrem.

"hangisi daha kötü? bir canavar olarak yaşamak mı, iyi bir adam olarak ölmek mi?"
(bkz: shutter island (film))
(bkz: zindan adası (film))

evet, demet akbaĝ dururken şevket çoruh' a nasıl verildiğini anlayamadığım durumdur.

yoksa buda mı babadan oĝula geçen gelenekler gibi, kadına hiçbir şey verilmiyor.

iki -izm'in versusu. tabi biri daha uzun süredir vardır. diğeri son 15 20 yılda türemiştir.

erkekseniz ve yaninizda ki kadinla ayni anda sigara icecekseniz, cakmak kullaniyorsaniz once kadinin sigarasini yakarsiniz. sayet kibrit kullaniyorsaniz once kendi sigaranizi sonra kadinin sigarasini yakarsiniz. neden mi? kibrit ilk yanista is cikarir ve onun buna maruz kalmasini onlemis olursunuz.

(bkz: #653143">#653143)

bu tanımda benzer bi başlıkta açıklamıştım daha önce, tekrardan aynı şeyleri yazmamak adına burdan bakabilirsiniz. yardımcı olur umarım*.

kitabı fiziki olarak okumak daha güzeldir. ancak yüzlerce, binlerce e-kitabı telefonumun içine sığdırabilirim. çalışırken, sıra beklerken vs her an çıkarıp okuyabilirim. öyle uygulamalar var ki sayfaya gitme, arama, seslendirme vs.. fiziki kitap okuma takıntım olsaydı şu ana kadar okuduklarımın ancak üçte birini okumuş olurdum.

saygı ve eğitim. saygısız cahil doldu her yer.

65 yaşını geçince yazarına hatırlatılması gereken başlıktır. ( siyasetçilerin çocuğunun 65 üstü olması)

her insanın hayatında gelmek istediği bir nokta vardır. bazıları sevgiyi arar durur bazılarıda iş güç hırsına kapılır, sel olup akıp gider. insanın özünü yine insanın kendi belirler.

"kusura bakma ilişkiye hazır degil(miş)im."
parantez içindeki ile söylenince karaktersiz bir tutum, lakin parantez içindeki olmadan denirse doğal bir olay. kimisi kafa dinlemek ister, kendini bulmak illa her konuştuğu insanla sevgili olacak diye bir durum yok. arkadaşlık diye bir kavram var bilenler bilmeyenlere anlatırsa çok iyi olur.

bazen arkadaşca sohbet edersiniz, karşı taraf aynı niyetle gelmez ve duygusal bir seyler söyler. nihayetinde bu konuşma parantez içindekiler kullanılmadan karşındaki kırmadan incitmeden denir. ılla yedekte biri var anlamı çıkarmak ahmakça bir tutum.

herhangi bir şeye hevesinin olmaması.

adından anlaşılacağı üzere bir halk kütüphanesi. onu ilginç yapan detay ise tamamen kitaba benzeyen görünümü. birkaç saniye bakınca müthiş bir ferahlık ve aydınlanma gelmiyor değil hani.

kadınlardan sonra şimdi de sıra erkeklerde niye böyleyiz anlayamıyorum gerçekten.

destek verilmesi gereken abb uygulaması. mansur yavaş ı bir kez daha takdir ediyorum. şey mi yapsak bir sonraki seçimlerde milleti düşünen halkı siyasi çıkarların önünde tutan birileri mi gelse. valla bir de bunu deneyelim.

normâlde utanılmaması gereken, fakat istemsizce utanç duyduğumuz ilginç durumlardır.

birkaç örnek vermek isterim;
1. dışarıda biriyle vedalaştıktan sonra aynı yöne gidiyor olmak.
2. bir alışveriş merkezi, market, mağaza vs gibi yerlerde bir süre dolaştıktan sonra hiçbir şey almadan çıkmak.
3. fiyatı sorulan bir ürün pahalı geldiğinde ne diyeceğini bilememek.
4. kendi arabasından daha modelli bir arabayı sollamak.
5. misafir olarak gidilen bir evde tuvalete girmek.
6. sevilen küçük bir çocuğun durduk yerde canınızı yakması (üzerinize bir şey dökmesi, tokat atması vs) genellikle misafir ya da akraba çocukları olur bunlar. hem utançtan hem de ayıp olur diyerekten sesinizi çıkaramazsınız.
7. misafir olarak gidilen evde yanlışlıkla birşeyler kırıp dökmek.

ruhu dinlendirir,uyku moduna sokar.

o gün yaptığı çizimlerin hepsini atıp bunu unutan non-iq gandalfgillerden...

kendisini daha doğrusu tanımlarını nispeten geç keşfetsem de, kesfettiğim andan itibaren keyifle okumama vesile olan yazar.
küçük şeylerden mutlu olmayı bilen biri olduğunu düşünüyorum, yani en azından dışarıdan gözlemim nahif biri olduğu yönünde.

keyifli sözlükler dilerim, bal yerine reçel yapan arı. mahlasından da anlaşıldığı üzere farklı yönlerin ve bakış açınla yazdığın tanımların bol olsun.