avrupa'da, gotik tarzından önce 11. ve 12.yy'da görülen mimari akımdır. ingiltere'deki ismi norman mimari tarzıdır. bu tarzda ihtişamlı kule, şato ve kiliseler yapılmıştır. galata kulesi de bu tarzdaki mimariyi yansıtır.

insanı farklı duygulara sevkeder.
en sevimsiz gördüğüm yazara bile bildirimini görünce bir yumuşama geliyor ama oksijen beynime ulaştığı an geçiyor. şevkat ve şiddetin arasında kalıyorum oylama lan sen beni.

etken maddesi pro-vitamin b5 olarak da adlandırılan dekspantenol'dür. pro-vitamin demek o vitaminin öncülü (precursor) demektir. yani vücut pro-vitamin b5'i ciltten emerek alır ve vitamin b5 (bkz: pantotenik asit) dönüştürür. vitamin b5 doğada brokoli, mercimek, buğday, yumurta, yeşil yapraklı sebzelerde, patateste, hayvansal et ürünlerinde, mantarda, bakliyatta bulunur ve suda çözünür bir vitamindir. fazlası idrarla atılır. suda çözünen vitaminlerin eksikliği modern hayatta anormal bir durumdur.

pantotenik asit yani b5 vitamini kortizon gibi steroid hormonların üretiminde ve d vitamini sentezinde vücudumuz tarafından kullanılır. bu yönüyle yara iyileşmesini hızlandırır. (bkz: sikatrizan)

ben yaraların hızla iyileşmesi, cildi nemlendirmek ve beslemek için fito krem kullanıyorum. sağlık personelinin yanık tedavisinde kullandığı ve etken maddesi arpa ekstraktı olan bir pomattır. madecassol ise yine aynı tedavi yöntemlerinde kullanılan başka bir etkili pomattır. bütün bu medikal ürünler sikatrizan etkilidir.

iyi ki de kaybolmuş. düğün yapmak istemeyen çiftler bile ailelerinin zorlamasıyla düğün yapıyordu. tanımadığımız "akrabalarımızı" eğlendirmek için bu kadar şaşaaya gerek yok bence.

15 temmuz ve çevre bakanlığı olacak sandım.

bir tevfik fikret şiiri. 1912 yılında yazılmış olsa de hiçbir zaman güncelliğini yitirmeyecek nadide bir eserdir. 108 yıl önce yazılmış olsa bile, sanki bugünümüze ışık tutuyor.

bu sofracık, efendiler – ki iltikaama muntazır
huzurunuzda titriyor – bu milletin hayatıdır;
bu milletin ki mustarip, bu milletin ki muhtazır!
fakat sakın çekinmeyin, yiyin, yutun hapır hapır…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

efendiler pek açsınız, bu çehrenizde bellidir
yiyin, yemezseniz bugün, yarın kalır mı kim bilir?
bu nadi-i niam, bakın kudumunuzla müftehir!
bu hakkıdır gazanızın, evet, o hak da elde bir…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

bütün bu nazlı beylerin ne varsa ortalıkta say
haseb, neseb, şeref, oyun, düğün, konak, saray,
bütün sizin, efendiler, konak, saray, gelin, alay;
bütün sizin, bütün sizin, hazır hazır, kolay kolay…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

büyüklüğün biraz ağır da olsa hazmı yok zarar
gurur-ı ihtişamı var, sürur-ı intikaamı var.
bu sofra iltifatınızdan işte ab u tab umar.
sizin bu baş, beyin, ciğer, bütün şu kanlı lokmalar…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

verir zavallı memleket, verir ne varsa, malını
vücudunu, hayatını, ümidini, hayalini
bütün ferağ-ı halini, olanca şevk-i balini.
hemen yutun düşünmeyin haramını, helalini…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

bu harmanın gelir sonu, kapıştırın giderayak!
yarın bakarsınız söner bugün çıtırdayan ocak!
bugünkü mideler kavi, bugünkü çorbalar sıcak,
atıştırın, tıkıştırın, kapış kapış, çanak çanak…

yiyin efendiler yiyin, bu han-ı iştiha sizin,
doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin!

eserimin adı: benimsin

sözlüğe geldiğinden beri bende farklı hisler uyandıran yazardır.

iletilerini okurken, sanki uzun yıllardır görmediğim eski bir arkadaşımı görmüş gibi hissettirdi.

sözlük yazarlığı kavramının son yıllardaki değişimine direnen bir hali var ve bu cidden taktire şayan.

eskilerin nükteli iletiler şöleni düzenlediği zamanlara bir gönderme gibi duruyor. o yüzden buralarda olmasından ve yazmasından ziyadesi ile memnunum.

yazılarının kahir ekseriyeti, o güzel insanların atlarına binip bu tarz ortamları bırakmasından önceki zamanları hatırlattığı için de, bende nostaljik bir tat bırakıyor.

bu sebeple kendisine bir eyvallah borcum vardı. ödenmiş saysın...

makyajını abartı bulduğum balıktır.

kyk borcum yok beyler. diyeceklerim bu kadar.

t: dolandırılma yolunda harcanan yazarların buluşma noktası. yeni sezon muge anli programında ismini vermek istemeyen seyirci olarak katılacak kafa sözlük yazarları.

burdurun 100 nüfuslu bir köyüne rum komşular ve dedemler yan yana iki kerpiç ev yapıyor, biri onların oluyor biri dedemlerin. mübadele döneminde onlar gidiyor ev dazlak gibi kalıyor ıssız bir yerde, komşu falan hak getire kimse yok. çevresinde bir sürü devasa ağaç, korku filmlerinden fırlamış gibi. tavanı naylon, kuma sabitlemek için aralıklı tahtalar çakmışlar ama gece üzerinden yılanlar fareler geçiyor. naylon opak ama yattığınız yerden kabartıları görebiliyorsunuz. neyse bir hafta sonu yine nadide köyümüze gittik ben 5-6 yaşlarındaydım. akşam olunca ekstra korkutucu olan ağır havalı, loş ışıklı evimize köyde yaşayan yaşlı bir teyze misafir geldi. sakız çiğnediğimi görünce, ''gece sakız çiğnemek ölü eti çiğnemekmiş'' dedi. onu duyunca o kadar korktum ki olduğu gibi attım. teyze gitti uyku vakti geldi döşekleri hazırladık yattık, gözüme bir dakika uyku girmiyor. tavandan gelen tıpırtıları ölülerin ayakları sanıyorum, sobanın çıtırtılarında yerimden sıçrıyorum. tuvaletim gelmiş ama gidemiyorum mesanem patlayacak, zaten tuvalet evin dışında, 100 metre ilerisinde. annemi uyandırmayı düşünsem de muhtemelen tuvalete varamadan korkudan altıma edeceğim. günlerce mide bulantısından yemek yiyemedim ve o günden sonra kekemelik başladı, ilkokul bitene kadar psikoloğa gitmek zorunda kaldım. o teyzeye buradan selamlarımı iletiyorum. allah belanı versin.

"gelsin ritüeller, kutlamalar." bence sünnet kutlamasını eleştiren bir paylaşım da olabilir.
erkeğinki açıkça kutlanıp düğün yapılırken kızlar neden gizleme ihtiyacı duyuyor? ben beğendim.

her sabah yaşadığım endişe. 4 yıldır aileden uzakta yaşamaktayım. her akşam wassaptan konuşsak da iyi olduklarını bilsem de yakamı bırakmayan korku. bir yazı okumuştum:"birisiyle son defa konuşacak, son defa sarılacak ama bunun son olduğunu bilmeyeceksiniz." ne doğru diyordu. bu yüzden kimle isem sonmuş gibi yaşamaya, üzmemeye ve mutlu ayrılmaya çalışıyorum.

edvard munch'un 1892 yılında yaptığı ''pencerenin yanındaki öpücük'' adlı eseri.

küçük mavi baykuş.

mektup
grup yorum, dilan ekin adlı üyesinin ölmeyi reddettiği için öfkelenmiş ve dilan ekin'i selam vermeye bile değer bulmadığını mektubunda belirtmiş.
insanların yaşam hakkının kutsallığını hiçe sayıp ölüme güzelleme yapan insanları anlamak mümkün değil.

çay...

küçüğüm, bu senin sesin, güzel ırmak
önce rüzgârın öptüğü, sonra benim öptüğüm
bu bitmemiş şiirler senin ayakbileklerin
soluğun, kokun, karnın, gölgeli gözlerin
bu böyle çözülü göğsün, enine boyuna dudakların
sabahlara kadar ki büyük gözlerin böyle
bu dal gibiliğin, saçların, kırmızı ağzın
bu üstünde onca seviştiğimiz yatak sonra
sonra bu benim anı artığı eski yüzüm
tüylerin, tay boynun, küçücük çocuk ellerin
böyle yukarıdan aşağı gidiyorum seni
karışıyor, korkunç, ellerimiz ayaklarımız

(bkz: güzel ırmak)
(bkz: ilhan berk)

need for speed underground 2 -yıl 2006