boyu kısa olduğu için ya da duyma problemi için oturtulanlar oluyor ayrıca sadece dersi iyi anlamak ve öğrenmek için oturuyor yani diyorum ki böyle insanlar da var.

tutunamayanlar yaklaşık 5-6 sene beklemişti, pandemi sayesinde okudum. mutluyum.

kazık kadar kız çocuklarının, hayatlarının bir döneminde nasıl 'südüklü' (bkz: masumlar apartmanı) olduklarının konuşulacağı radyo yayını*

bir keresinde, lise son sınıftayken, sınıfın büyük çoğunluğuyla, kızlı erkekli koca bir grup, heybeliada'ya mangal yapmaya gittik. alışverişler yapıldı, alkollü alkolsüz içecekler alındı, mangal yakıldı, yemekler, kızların evden getirdiği, annelere yaptırılmış börekler, kekler afiyetle gömüldü, çok da verimli, güzel bir gün geçirmiştik bir zamana kadar...

ismi lazım değil, sınıfın sığırlarından bir erkek, grubumuzun dışında, ama yakınlarımızda piknik yapan kız grubundan bir kıza, arsız ve terbiyesiz bir şekilde laf atmış... kızlar çıldırdı, itiş kakış derken kızları sakinleştirdim. derken, kızlardan biri, muhtemelen laf atılan sakinleşmiyor. öldüreceğim, keseceğim naraları atıyor. telefonla birilerini arıyor sürekli.
ben kızı sakinleştirmeye çalıştıkça bizim sınıfın mel'un cinsiyetine mensup gerizekalıları ' ulan adadayız, kalkıp gelmeye kalksalar nasıl yetişecekler' rahatlığıyla oralı bile değil...

evet, tahmin üzerine kız adanın yerlisi çıktı. takribi 20 dakikaya kalmadan 25-30 kişiye yakın elleri zincirli, sopalı bir erkek grubu laps diye karşımıza dikildi... laf atan kim falan diye sordular, alkollüydü kusura bakmayın diye hala yatıştırmaya çalışıyorum ortalığı...
''ben'' diyorum, ''onun adına özür diliyorum sizden, hanımefendiden de özür diledim defalarca, çok haklısınız ama büyütmeyelim, misafiriz burada'' falan diye yıkama yağlama yaparken, çocuklardan biri koluma girdi, gel sen şöyle ötede özür dile benden diye alıp götürmeye kalktı beni. arkadaşlarım araya girdi, iskeleye kaçar gibi sığındık...

çocuklar, ismi lazım değil elemanı çağırıyorlar bağırış çağırış, turnikelere sopalarla vuruyorlar falan, rezil bir durum... üstelik, ben strese girince, öfkelenince falan mideme vuruyor, hala daha öyledir. bu kadar stresten sonra iskeleye sığındık fakat midem acayip bulanıyor...

haftalardır küs olduğumuz, o zamanlar sevgilim olan kız da, bu kadar stresten korkmuş, bana bi'şey yapacaklarından endişelenmiş, oldukça yakınlaşmıştı bana. sorup duruyor nasılsın, iyi misin, miden nasıl oldu bilmem ne, yüklendikçe yükleniyor. o yüklendikçe midem daha da bulanıyor....

en son, iyiyim, biraz uzak dur benden demek için ağzımı açtığımı hatırlıyorum, bir de kızın converse'lerinin üstüne tüm gün yediklerimi kustuğumu...

yol boyu vapurun öbür tarafında seyahat ettim...
kız da sağ olsun, hiç bozuntuya vermedi, 1 koca paket ıslak mendille gıcır gıcır etmişti ayakkabılarını, vapurdan inip beni beklediğini görünce fark ettim...

bu arada, dövmeye gelen çocuklar da çok delikanlı çocuklarmış. kavga çıkaralım diye bizi tahrik etmek için bile, yanımızdaki kızlara tek kelime laf atmadılar, aklıma geldikçe hala takdir ederim...

telefon numarasının son 4 hanesi. bu sözlük de dahil olmak üzere ekşi, uludağ ve kısa süre bulunduğum instela daki tüm şifrelerim eski sevgilimin telefonunun son 4 hanesiyle başlıyor. sonuna çeşitli kombinasyonlar ekledim ama başı hep o son 4 hane.

sadece bunlar da değil. 2 kredi kartım ve e mail şifrem de yine o son 4 hane. evet biliyorum aptalca ve riskli ancak o telefon numarası benim hayatımın tam merkeziydi. 17 yıllık bir cep telefonu numarası o. kullanımda da degil.

böyle işte. galiba iyi değilim.

hissettiğimdir. bazı yaşitlarıma bakıyorum, hayatları bir düzende, görüntü tam yaşında, tavırlar tam yaşında. bir de başka yaşıtlarıma bakıyorum, sanki daha ergenler. hem görüntü hem tavır olarak.
kendime bakıyorum ikisi de değilim. zaten yaşım gibi hiç değilim. normal hayatın akışında, çok da farkedilmese de, bazen bazı durumlarda, bu hissin içinde buluyorum kendimi.
bunu böyle hissedenin de sadece ben olmadığıma eminim.
kimse kimseyle aynı olamaz onun da farkındayım da, bariz farklar olunca, insan bir garip hissetmiyor değil.

bende pandeminin yıktığı bir ozellik. yeni insanlarla tanisalim artik, herkesle tanisiyim :')

ben bunu nijerya, somali, diğer afrika ülkeleri veya güney amerika'da olmuş'dur diye baktım meğer antalya'da olmuş.
üzüldüm,insanlik ta şoför ile beraber ölmüş.

yaşıyor olsaydı o'nun kızı olduğum için ne kadar gurur duyduğumu söylemek isterdim.

öncelikle hayır demeyi öğrenmektir.

insanların umudunuzu kırması yüzünden başa gelen durumdur.

bunlardan bir b*k olmaz dersiniz artık. güvenmek uğraşmak muhatap olmak istemezsiniz.
hemen hemen her insan hayatının bir noktasında bu duyguyu yaşar ve insanlardan umudu keser.
kendini dağa taşa verir alkole verir kedi besler köpek besler insanlardan kaçmaya çalışır.

beklediğim ve tebrik ettiğim hareket olmuş.
bilimsel başlıklara her zaman katkıda bulunmayı seviyorum.
bu başlıklara katkıda bulunan, bulunacak olan arkadaşları da şimdiden takdir ediyorum.

"sevmek; güzel birinde aşkı aramak değil. o kişide, bilmediğin bir zamanın beklenmedik bir anında, kendini bulmaktır."
-dostoyevski

zordur.

hele ki arkanda birilerini bıraktıysan daha da zordur.


edit: sayın sözlük'ün uyarısı ile "sıla" kelimesini kaldırdım.

sıla, gurbette iken özlenen yer anlamına geliyormuş.

kalmadı o eski beyoğlu. bizim zamanlar iyidi. bomba olayından sonra eskisi gibi olamadı, sonra her yerde arapça tabela ile harcadılar güzelim beyoğlunu. her şeye rağmen şimdi istanbula gitsem yine yolumu beyoğlundan geçirtirim illaki.

random gülücük sanılan başlık. meğerse bir kasaba ismiymiş.

her şeyin kendi kafasında başladığını ve bittiğini bilen insandır. yapmasaydım herhalde hayat daha sıkıcı olurdu.
ortaokulda din öğretmenimin "kendi kendinize konuşuyorsanız şeytan size vesvese veriyor olabilir." demesiyle teneffüste korka korka yanına gidip "ben yapıyorum acaba şeytanla mı konuşuyorum?" diye sormuştum. hocam da örnek vermemi isteyince bu durumu nasıl açıklayacağımı bilemeyip birden "öyle kendi kendime günümü falan anlatıyorum" dememle hocamın "psikoloğa görünmen daha mantıklı olur." diyip benden uzaklaşması bir olmuştu. sonrasında bunun normal bi durum olduğunu anlayıp gönül rahatlığıyla devam etmiştim, hala da ediyorum.

hiçbir cemaat, örgüt, ocak gibi oluşumlara girmedim. imkanım olsa da çevremi kullanarak torpil ya da kayırma kabul etmedim. gurur duyuyorum.

ciddiye alamadığım mıymıntı insan.