çocukken sahip olmak isteyip sahip olamadığınız şeyler

kesinlikle paten. o kadar çok istiyordum ki rüyalarıma giriyordu.

baba...

beklentilerini küçük tut, mutluluğun büyük olsun mottosu henüz doğarken içime yerleşmiş olmalı ki doğduktan 3 gün sonra ağlamışım öyle bir beklentisizlik veya öyle bir aman adam sendecilik mevcuttu.

aslında isteyip sahip olamadığım şey yoktu çünkü çocukluğum her şeyin yok zamanına denk geldi yani bizim zamanımızda maksimum istek bisikletti, onu da gazeteler veriyordu almamak gibi imkan yoktu çünkü herkesin evine gazete girerdi mutlaka.

belki biz mutluluğu maddeye indirmedik okul bahçesinde yapılan maçlar mutlu olmaya yetiyordu fazlasında gözümüz yoktu sonra büyüdükçe istekler oluşmaya başladı onları da tek tek hallettim 2 tane şey hariç ki bunlarda pek olacak gibi değil.

bisiklettir ve içimde hep ukte olarak kalmıştır.

akülü araba.
turu 1 liraya binip bitirmemek için elimden gelen çabayı sarf ediyordum.
şimdi her çocukta var.

uzaktan kumandalı oyuncak araba. ne yazık ki kız çocuğunun ne işi olur oyuncak arabayla diyerek almamışlardı. yıllar sonra gittim kendim aldım. ne zaman elime kumandası geçse hevesimi alana kadar asla bırakmam.

barbie evi. o kadar çok isterdim ki..

benimki de akülü arabaydı. hatta tang içeceği çekilişle akülü araba veriyor diye babam hep alırdı, ama çıkmadı tabii ki.

günümüz boncuklu tabancaların atası bir tabanca vardı onu hiç unutamadım. turuncu mermiler vardı. havalı tabanca peleti gibi ama plastik tabi.

şarjörü doldurup üstteki mekanizmayı her seferinde yeniden kurup tek tek atıyor olsanız da dönemi için mükemmel bir oyuncaktı.

bir bunu bir de nintendo / gameboy'u olan bebeleri çok kıskandım. yıllar sonra poligonda şarjör şarjör mermi de atsam, turuncu plastik mermi atan boncuklu tabanca seni hiç unutamadım.

bu arada olaylar 1990 da geçiyor.

valiz şeklinde , altındaki plastiği sert olan pembe beslenme çantası, açıkça söylemediğim için onu istediğimi hiçbir zaman bilemediler.
ve bahçevan gibi askıları olan kot jile.

şimdi alsalar da mutlu olmam.
insan istediklerini çocukken alınca mutlu oluyormuş.
büyüdükten sonra sahip olmanın hiçbir anlamı kalmıyor.

barbie evi ve akülü araba. barbie bebeği zor almıştık, evini nasıl isteyeyim. akülü araba zaten mümkün değildi.

küçükken boyu benim kadar olan bebeklerden isterdim. sanırım oyuncak değil yanıma arkadaş istemişim. bir de inat gibi kırtasiyenin kapısına koymuşlardı her girdiğimde iç geçirir bakardım

bir sürü şey yazmaya yetmez ,fakirlik sağolsun şımarmaya izin vermedi

büyük kocaman oyuncak ayım olsun istiyordum. sağolsun babam erkek evlat hayaliyle yanıp tutuştugu için her doğum günümde akülü araba, oyuncak tren, uzaktan kumandalı araba alıyordu. sirf oyuncak peluş ayıcık alsin diye döktüğüm gözyaşın haddi hesabi yoktur. 7 yaşındaki çocuğa çalışma masası aldı da bi oyuncak ayı almadı caanim babam. o yüzden o içimde hep bir uktedir. ne oyuncak tren ne uzaktan kumandalı araba ne de akülü araba hiçbiriyle severek oynamadım.

t: çocuğunun isteğiyle ve mutluluğuyla değil de kendi zevkleri ve hevesleri için aldıkları oyuncaklarla oynatilmaya zorunlu bırakılan yazarın sahip olamadığı şeydir.

akülü araba.

bisiklet. ne kadar istedimse de almadı babam. elalemin bisikletine binerdim. yıllar sonra çalışıp biriktirdiğim parayla bir bisiklet aldım, 1 hafta sonra çalındı. demek ki evren bisiklete binmemi istemiyordu.

-kendime ait oda. soyle bir kiler kadarcik dahi olsa, kendime ozel bir alanimin olmasini cok istemistim.
-tekerlikli paten.

köpekti efendim. eski evimiz bahçeliydi ama apartmanla ortak kullanıyorduk. babam bir tane yavru köpek getirmişti o kadar güzeldi ki hiç unutmam bembeyazdı masum bakışları vardı ve apartman sakinleri istemediği için geri teslim etmiştik içimde hep bir buhran üzüntü olarak kalmıştır.

atari

uzaktan kumandalı araba, çok özenirdim gördükçe. kızım biraz daha büyüsün ona alacağım ve beraber oynayacağız.