28 mayıs 2013 taksim gezi parkı direnişi

her şeye rağmen umutlu gençlerdik.

onurlu insanların her şeyi göze alarak sokaklara döküldüğü eylemler olarak tarihte yer alacaktır, mutlaka.

herhangi bir olay üzerinden 30 sene geçtikten sonra tarihin konusu haline gelir. 2043 senesinde bu olayın türkiye tarihi içerisindeki yeri daha net incelenecektir diye düşünüyorum. henüz siyasi iktidarın nefesini herkes ensesinde hissederken çok sağlıklı değerlendirilemiyor.

üçüncü günden sonra kızıl bayrağımla katılıp polis otosu taşladığım ve bir esnafın camlarını indirdiğim prematüre devrim. bir daha olursa banka soyar okmeydanındaki yoksul alevi-kürt evlerine * dağıtırım.*

her eyleme provokatörler dahil olur. akp'den hoşlanmayan sadece halk değil. terör örgütleri, radikal sol örgütler, başka maksatlarla eyleme katılan ajanlar hatta sivil polisler... sayıları saymakla bitmez ama bir şey unutturuldu. orada mutlaka art niyetli kişiler vardı ama kitlenin çok büyük bir kısmı akp'nin baskıcı politikalarından bıkmış işinde gücünde insanlardı. medyada vandallıklar, yağmalar kasıtlı olarak ön plana çıkarılınca insanlarda doğal olarak gezi eylemcilerine yönelik bir antipati oluştu. katılan herkes etrafı yakıp yıkan, eli molotoflu tiplermiş gibi gösterildi. boğaziçi gösterilerinde olduğu gibi su bulandırılıp insanların aklıyla alay edildi.

sonuç olarak mis gibi direniştir.

hatırlayınca bir benim mi gözlerim doluyor diye merak ettiğim eylem. ne güzel günlerdi, ne onurlu bir eylemdi. herhalde bu ülke adına umutlandığım son zamanlardı. çok fazla şey öğretmiştir bana, dayanışmanın gücünü (elinizle dokunur gibi hissederdiniz bunu) , hiç ortak noktan olmadığını düşündüğün insanlarla nasıl ortak nokta bulabileceğini, zulme ve baskıya karşı direnmenin insanları ve toplumu nasıl güzelleştirdiği..

en çok aklımda kalan, antikapitalist müslümanlar olmuştu. varlığından o zamana kadar hiç haberdar olmadığım, ama beni epey etkileyen dernek. ne sağlam ne cool bir duruşunuz vardı. gerçek müslümanın tam bir sosyalist olması gerektiğini düşündürmüştü bana.

ve maalesef son güzel zamanları ülkemin. o günleri hatırlayınca umut edebilmenin ne güzel olduğunu da hatırlarım.

gün olarak doğum günü yıldönümüme denk geldiği için gurur duyduğum direniştir

güzel direnişi tanımlayan başlık olup aynı zamanda mal beyanı görevi de görür, yok amaç yok tırıvırı, döker ortaya malları

yüzyüzeyken konuşuruz, 2013. dinleyiniz.

bazılarının söylemiyle "üç-beş ağaç" meselesiyle başladı. hükümetin ekonomi ve genel politikalarına tepkisi olan her ideolojiden halkın sokaklara dökülmesiyle gelişen direnişti. parti bayraklarının sokulmadığı, parti veya örgüt flaması gezdirenin acilen ağzının burnunun kırıldığı bu etkinliğin kırılma noktasıysa ana muhalefet partisi başkanı kemal kılıçdaroğlu'nun destek amaçlı gezi'ye geleceğini duyurduğu gün olmuştu. polis müdahalesine maruz kalırsa mağdur edebiyatı yapacağından korkuyordu iktidar... kolluk kuvvetleri geri çekildi...

kolluk geriye çekilince tüm meydan atm yağmalayan, dükkan vitrini taşlayan pkk yandaşı habeş maymunlarına kaldı. mentorları imralı adasında keyf-i sefa süren bu kanı bozuk hainler yüzünden gezi direnişi bitti! bu zamana dek barışçıl sürdürülen, toz kondurulmayan, sağ sol her fikri barındıran bu canım etkinliğin rengini bulandıranlar bu "it oğlu itler" oldu. insanların kaba kuvvete çiçek uzatıp mizahla cevap verdiği bu şiddetten uzak etkinliği elimizden alanlara yazıklar olsun!

çekildik abicim. bıraktık alanı maymunlara...

(bkz: artık herkes evine dönmeli)

edit: imla

gerçek tek kazanımı, gezi parkındaki ağaçlar olan, onun dışında fazlasıyla abartilan yaz aksiyonu. geriye kapsayıcı bir miras bırakmamış. yeni bir reflex olusturmamistir. istisnadır. öyle olmasında bir sakınca var mı? bence yok. ıtiraz edeceğim nokta bu direnişin çerçevesini genişletme cabası olacak.

direniş dediğin şeyin çıkışı, ilk sebebi gezi parkını korumaktı. bu noktada başarılı görülebilir. onun dışında ne politik olarak ne de toplumsal olarak bir etkisi kalmamıştır. beklendiği gibi ötekine karşı empati olusturmamistir. sağ-sol, dinsiz-dindar, kürt-turk yanyana direniyor algısı 2 sene dahi dayanamamıştır. ıktidar yine iktidar, muhalefet yine aynı muhalefettir.
50 sene sonra dönüp bakınca çok daha rahat söylenebilir ki ülkenin gidişatı üzerinde herhangi bir etkisi olmamıştır.
abartilmasinin sebebi de türkiye'nin yakın tarihinde direniş denebilecek bir şeyin olmaması. kıyaslanacak bir şey bulmak için 60'lara ya da 70'lere gitmek gerekiyor.
2013'te sokaklarda olanlarin 90'larda çocuk olduğunu düşünürsek geziyi destanlastirmalari normalleşmiş olur.

saçma sapan yazılar girilmiş başlıktır. ya dünya tarihinde böyle bir başkaldırı var mı? ben içinde olmaktan, o günü görmekten, biz buradayız demekten gurur duyuyorum.

ilk gün gerçek bir ağaç protestosu iken (o çadırların yakılması soru işaretidir ama) sonrasında her zamanki sol görüşlü gurupların terör propagandasına dönmesi, yakıp yıkmaları sebebiyle etkisi sınırlı kalan, rte yi zayıflatması gerekirken kuvvetlendiren olaylar silsilesidir.

halaycıların katılmasıyla boka sarmış direnişti.

inönü stadyumundan dolmabahçeye doğru bakıp da yüzbinleri görmemiş kişilerin eleştirdiği hareket

apo denilen vatan haininin posteri, atatürk posteri yanında açılırken, kendine atatürkçü deyip bunu sırıtarak izleyenler yüzünden amacından sapmış ve iktidarın değirmenine su taşımıştır.

herkesin ilk 3 gün desteklediği ayaklanma.

haklı direnişin içine terör örgütünün karıştirilmasıyla haklı direnişi de batıran, lekeleyen, iktidarin emeğine yağ süren olay

doğum günüme denk gelen direniştir.

lisenin son yıllarında 2 kez gittiğim ve pişman olmadığım bir harekettir. burada tabi ki emir kulu olan polislerimize taş atan haysiyet yoksunlarını savunmuyorum tabi. ben direnişimi onlarla beraber değil, onlardan ayrı olarak adam gibi protesto edenlerle yaptım. o direniş, uzun adamın paşa paşa çekilmesini sağlamıştır.